Никогаш не ми бил јасен моментот како мојата религија може да биде тема на муабет на комшиите, роднините и сл. Религиозна сум, но религијата си е дел од мојата личност, но и приватност, скромен дел од мојот живот за којшто сметам дека не треба да трубам наоколу и да пропагирам. Не мислам и дека некој воопшто треба да го прави тоа. Не сум во таква ситуација и двајцата сме иста вера, но хипотетички земено, во таква ситуација, доколку партнерот самиот би го побарал од мене тоа, јас на некој начин сум должна да му кажам она што го знам и причините поради коишто го практикувам истото. А, кога наметнувањата стапуваат на сцена и љубовта полека се гасне. Познавам религиозни луѓе во бракови коишто имаат двојно повеќе празници дома, ништо повеќе. А, детето кога ќе се роди, не знам колку е релевантно која вера ќе му се избере и какво име ќе му се даде, кога, ако не му одговара и ако доволно проучи и се пронајде себеси во нешто, ќе реши истото да го смени како повозрасен.
Сум за промена на религија, доколку истата промена е дојдена како резултат на личен повик, истражување и пронаоѓање на самиот себеси. За само да му се удоволи на партнерот и да му се олесни работата - a big no-no.