Веќе подолго време стоеше пред огледалото.Го набљудуваше својот одраз во него и беше задоволна од тоа што го гледа.
Меѓутоа на нејзиното лице од минута во минута се менуваше расположението.Од некоја лесна,разиграна насмевка до длабоко насолзени очи полни со тага.
Сето тоа беше предизвикано од бурата помешани емоции кои ја растргаа нејзината душа како гладен волк што безмислосно го кине својот плен.
Толку долго ја очекуваше оваа средба за која знаеше дека ќе ја оживее а после ќе ја турне директно таму каде што и смртта доаѓа како воскресение.
Беше свесна дека кога падна првата капка од дождот тоа беше само почеток на поплавите кои следеа.
Тој едноставно беше таков,палеше и гаснеше каде што ќе помине а во неа остануваа огништето и пепелта.
И се плашеше,многу се плашеше,срцето и затреперуваше од болка при помислата што потоа..и како,како ќе преболи.
Како да ги убие чувствата пред тие да ја убијат неа....немаше одговор како и на многу други прашања што ја измачуваа последните месеци.
Тоа е тоа,нека бидат мигови и часови на среќа,а се друго потоа-си помисли и воздивна длабоко.
Ја облече црната суќна која совршено одговараше на нејзините облини,стави малку сјај на усните и време беше да излезе.
Денот беше убав и прилично топол.Летото штотуку беше почнато а таа ја сакаше пролетта назад,таа пролет што и го смени животот.
Полека чекореше кон местото каде што ја чекаше тој,и пак за момент засветка синилото во нејзините очи но тоа не траеше долго,веќе следниот миг се гледаа со неговите.Лицето и се разведри,рацете и трепереа,ма се во неа беше растреперено,чувствуваше како возбудата и го преплавува целото тело и веќе со убрзани чекори влезе во неговиот автомобил.Не се поздравија,само се гледаа во очи и враголесто се потсмевнуваа.Таа не можеше да го тргне погледот од него,и секој еден негов дел беше совршен а во целина несовршенство кое го обожаваше.Набргу стигнаа на својата дестинација.Беа пред куќата.
Влегоа внатре и се фрлија во страсна прегратка,тој ја стискаше во своите силни раце а таа му го милуваше лицето додека усните им беа споени во долг и сочен бакнеж.Не можеа да се наситат еден од друг,страста се повеќе растеше во нив со секој допир и со секој бакнеж.
Тогаш таа се потргна од него се насмеа и му рече-да пиеме кафе,барем еднаш да имаме време и за тоа.
Го направи кафето и пиејќи го уживаа надвор во убавиот ден и во своите разговори.Пак влегоа внатре овојпат со чаши вино во рацете и наздравија.
Веќе не можеа да чекаат,се посакуваа до лудило.Ја зема во своите прегратки и почна да ја бакнува насекаде,а со рацете се ослободи за миг од нејзината облека.Телото и гореше за неговото,секој негов допир ја носеше до екстаза.Ја однесе во раце до креветот и тука почна нивната љубовна игра која не знаеше за крај.Воздишките им се испреплетуваа,дишеа заедно гледајќи се во очи и додека телата водеа љубов,водеа и нивните души.
Го обожаваше мирисот на нејзината кожа,го впиваше со сите свои сетила изострени до максимум,ја милуваше насекаде почнувајќи од вратот па надолу спуштајќи се до бедрата..уживаше слушајќи ги нејзините воздишки кои уште толку го возбудуваа.Го полудуваше погледот нејзин во моментите додека телото и се грчеше од задоволство.
Таа го заведуваше со секое свое движење,се обликуваше под неговиот допир,ја полудуваше неговиот поглед од кој искреше желбата за неа.
Беа едно,беа се,беа целосно предадени еден на друг во тие моменти на љубов и страст.И не згаснуваа,туку се повеќе распламтуваа и непрекинато ја играа својата игра.Беше тоа нешто вонземско што го имаа како што тој милуваше да каже,некоја неверојатна енергија во двајцата која кога се спојуваше веќе не беа присутни на земјата.
Поминаа неколку часа,беа малку уморни,таа беше легната на неговите гради додека тој ја галеше нејзината црна долга коса.
Се впиваа еден со друг,сакајќи што повеќе да понесат во себе после оваа средба.Слушаа тивка музика и многу не говореа.
А нејзе и стоеја како кнедла во грлото толку зборови што сакаше да му ги каже а сепак не успеваше ништо да изусти.
Посакуваше да му рече-"те љубам мајмуне,зарем не гледаш колкава љубов носам во себе.Колку повеќе несебично ти давам уште толку ти себично ми земаш.Ти никогаш нема да разбереш како е да гледаш низ призмата на љубовта,и да љубиш безусловно,тебе секогаш разумот ќе те носи низ животот незнаејќи дека каде има силни чувства и тој е немоќен.Затоа некои мои постапки за тебе секогаш ќе бидат будалести и нелогични а ти за мене ќе бидеш човек што не знае да љуби а сака да научи но со срце заштитено со остри ножеви од секој кој сака да влезе во него.Зошто не го препуштиш целосно,што е тоа што толку те спречува??
Знаеш ли дека и кога мислата ја напуштам ти ми влегуваш во неа,и дека кога солзите се растураат по моето лице ти пак ги збираш и составуваш..
и колку подалеку некогаш те барам толку поблиску те наоѓам....знаеш ли дека мојата смрт ќе започне по твојата,и дека ти ќе бидеш моја последна воздишка."
Сето тоа го мислеше но ништо не излезе од нејзината уста.Молчеше а последниот час полека одминуваше носејќи го со себе крајот.
Седеа на креветот и немо се гледаа.Се чувствуваше тежина во воздухот,и двајцата ја чувствуваа.Се прегрнуваа,се бакнуваа,како никогаш до тогаш а срцата им грмеа и го заглушуваа светот.
За момент како да здогледа солза во неговите зелени очи,како да засветкаа или можеби и се причинуваше од што нејзините беа насолзени.
Одвај се воздржуваше да не заплаче,си вети на себе пред да дојде дека нема да пушти солзи додека е со него.Не сакаше да ја види нејзината слабост.
Ќе одиме ли-прозбори тој.
Ајде,време е -со тивок глас му одговори.
Се качија во автомобилот и тргнаа.Пак царуваше тишината и беше мрак помрачен од мракот.
Возејќи се така некаде на половина пат му рече таа-Застани,паркирај се настрана покрај автопатот.
Застанаа,се погледнаа и му рече со насолзени очи-Дојди да те гушнам уште еднаш.
Се гушнаа силно,не сакаше да се тргне од неговите прегратки што и мртвиот го воскреснуваа,сакаше засекогаш да остане таму каде што чувствуваше неопислив мир и спокој кој на друго место го немаше.Ја гушна и стисна цврсто за последен пат но ова беше една поинаква,болна прегратка,прегратка со тажен мирис на едно веќе минато време кое секогаш ќе го посакуваат.
А во нејзе сепак нешто и говореше дека тоа не е крајот..
-за вистинскиот лик од приказната
Меѓутоа на нејзиното лице од минута во минута се менуваше расположението.Од некоја лесна,разиграна насмевка до длабоко насолзени очи полни со тага.
Сето тоа беше предизвикано од бурата помешани емоции кои ја растргаа нејзината душа како гладен волк што безмислосно го кине својот плен.
Толку долго ја очекуваше оваа средба за која знаеше дека ќе ја оживее а после ќе ја турне директно таму каде што и смртта доаѓа како воскресение.
Беше свесна дека кога падна првата капка од дождот тоа беше само почеток на поплавите кои следеа.
Тој едноставно беше таков,палеше и гаснеше каде што ќе помине а во неа остануваа огништето и пепелта.
И се плашеше,многу се плашеше,срцето и затреперуваше од болка при помислата што потоа..и како,како ќе преболи.
Како да ги убие чувствата пред тие да ја убијат неа....немаше одговор како и на многу други прашања што ја измачуваа последните месеци.
Тоа е тоа,нека бидат мигови и часови на среќа,а се друго потоа-си помисли и воздивна длабоко.
Ја облече црната суќна која совршено одговараше на нејзините облини,стави малку сјај на усните и време беше да излезе.
Денот беше убав и прилично топол.Летото штотуку беше почнато а таа ја сакаше пролетта назад,таа пролет што и го смени животот.
Полека чекореше кон местото каде што ја чекаше тој,и пак за момент засветка синилото во нејзините очи но тоа не траеше долго,веќе следниот миг се гледаа со неговите.Лицето и се разведри,рацете и трепереа,ма се во неа беше растреперено,чувствуваше како возбудата и го преплавува целото тело и веќе со убрзани чекори влезе во неговиот автомобил.Не се поздравија,само се гледаа во очи и враголесто се потсмевнуваа.Таа не можеше да го тргне погледот од него,и секој еден негов дел беше совршен а во целина несовршенство кое го обожаваше.Набргу стигнаа на својата дестинација.Беа пред куќата.
Влегоа внатре и се фрлија во страсна прегратка,тој ја стискаше во своите силни раце а таа му го милуваше лицето додека усните им беа споени во долг и сочен бакнеж.Не можеа да се наситат еден од друг,страста се повеќе растеше во нив со секој допир и со секој бакнеж.
Тогаш таа се потргна од него се насмеа и му рече-да пиеме кафе,барем еднаш да имаме време и за тоа.
Го направи кафето и пиејќи го уживаа надвор во убавиот ден и во своите разговори.Пак влегоа внатре овојпат со чаши вино во рацете и наздравија.
Веќе не можеа да чекаат,се посакуваа до лудило.Ја зема во своите прегратки и почна да ја бакнува насекаде,а со рацете се ослободи за миг од нејзината облека.Телото и гореше за неговото,секој негов допир ја носеше до екстаза.Ја однесе во раце до креветот и тука почна нивната љубовна игра која не знаеше за крај.Воздишките им се испреплетуваа,дишеа заедно гледајќи се во очи и додека телата водеа љубов,водеа и нивните души.
Го обожаваше мирисот на нејзината кожа,го впиваше со сите свои сетила изострени до максимум,ја милуваше насекаде почнувајќи од вратот па надолу спуштајќи се до бедрата..уживаше слушајќи ги нејзините воздишки кои уште толку го возбудуваа.Го полудуваше погледот нејзин во моментите додека телото и се грчеше од задоволство.
Таа го заведуваше со секое свое движење,се обликуваше под неговиот допир,ја полудуваше неговиот поглед од кој искреше желбата за неа.
Беа едно,беа се,беа целосно предадени еден на друг во тие моменти на љубов и страст.И не згаснуваа,туку се повеќе распламтуваа и непрекинато ја играа својата игра.Беше тоа нешто вонземско што го имаа како што тој милуваше да каже,некоја неверојатна енергија во двајцата која кога се спојуваше веќе не беа присутни на земјата.
Поминаа неколку часа,беа малку уморни,таа беше легната на неговите гради додека тој ја галеше нејзината црна долга коса.
Се впиваа еден со друг,сакајќи што повеќе да понесат во себе после оваа средба.Слушаа тивка музика и многу не говореа.
А нејзе и стоеја како кнедла во грлото толку зборови што сакаше да му ги каже а сепак не успеваше ништо да изусти.
Посакуваше да му рече-"те љубам мајмуне,зарем не гледаш колкава љубов носам во себе.Колку повеќе несебично ти давам уште толку ти себично ми земаш.Ти никогаш нема да разбереш како е да гледаш низ призмата на љубовта,и да љубиш безусловно,тебе секогаш разумот ќе те носи низ животот незнаејќи дека каде има силни чувства и тој е немоќен.Затоа некои мои постапки за тебе секогаш ќе бидат будалести и нелогични а ти за мене ќе бидеш човек што не знае да љуби а сака да научи но со срце заштитено со остри ножеви од секој кој сака да влезе во него.Зошто не го препуштиш целосно,што е тоа што толку те спречува??
Знаеш ли дека и кога мислата ја напуштам ти ми влегуваш во неа,и дека кога солзите се растураат по моето лице ти пак ги збираш и составуваш..
и колку подалеку некогаш те барам толку поблиску те наоѓам....знаеш ли дека мојата смрт ќе започне по твојата,и дека ти ќе бидеш моја последна воздишка."
Сето тоа го мислеше но ништо не излезе од нејзината уста.Молчеше а последниот час полека одминуваше носејќи го со себе крајот.
Седеа на креветот и немо се гледаа.Се чувствуваше тежина во воздухот,и двајцата ја чувствуваа.Се прегрнуваа,се бакнуваа,како никогаш до тогаш а срцата им грмеа и го заглушуваа светот.
За момент како да здогледа солза во неговите зелени очи,како да засветкаа или можеби и се причинуваше од што нејзините беа насолзени.
Одвај се воздржуваше да не заплаче,си вети на себе пред да дојде дека нема да пушти солзи додека е со него.Не сакаше да ја види нејзината слабост.
Ќе одиме ли-прозбори тој.
Ајде,време е -со тивок глас му одговори.
Се качија во автомобилот и тргнаа.Пак царуваше тишината и беше мрак помрачен од мракот.
Возејќи се така некаде на половина пат му рече таа-Застани,паркирај се настрана покрај автопатот.
Застанаа,се погледнаа и му рече со насолзени очи-Дојди да те гушнам уште еднаш.
Се гушнаа силно,не сакаше да се тргне од неговите прегратки што и мртвиот го воскреснуваа,сакаше засекогаш да остане таму каде што чувствуваше неопислив мир и спокој кој на друго место го немаше.Ја гушна и стисна цврсто за последен пат но ова беше една поинаква,болна прегратка,прегратка со тажен мирис на едно веќе минато време кое секогаш ќе го посакуваат.
А во нејзе сепак нешто и говореше дека тоа не е крајот..
-за вистинскиот лик од приказната
Последна промена:
