Пишуваме на зададена тема (прашања и предлози)

[elenibaka]

Imase edno drvo..Vnatre bevme jas i ti,krosnata bese nasata ljubov a neboto nas pokriv.
Pticite bea ukras na nasata kuka.Drvoto stoese taka se dodeka ognot vo tebe ne se razgori..dodeka trudot nas stana pepel.... dodeka moite solzi kako dozd me poplavuvaa.. jadovite vo mene ne prestanuva,me brkaa so seta nivna brzina..
Pticite razbegaa..drvoto se sogoli ostanaa samo prackite,a krosnata ja nemase ,,,....... ljubovta ja nemase -srce, bes tebe nema zivot.. ... dodeka vetarot go sirese tvojot kostenliv miris,me galese... svativ sto znaci crno nebo.,, zivot bes tebe.... Me sogoli.Sto ke mi e oblekata?.. koga sngulkite se lepea za mene,,poleka,poleka me zamrznuvaa..Moeto srce bese sogoleno, veke ja nemase taa raskosna granka za koja se drzese, tuku led...mraz koj veke nikoj drug nema da moze da go stopi,veke nikoj drg ke ja nema taa mok. Me sogoli,, ,se mi zede ja ostavi samo mojata daga...............ama zivotot ne prestanuva!!! D

 

[Lena]

Постоеше еднаш,во минато време.
Постоеше лик,кој беше туѓ.Лик на непознат странец,во сопственото тело.
Прекрасно лице со налик на ѕвер.
Постоеше монолог кој како ехо се одзвонуваше во празнината,опфаќајќи ги сите делови на телото,мозокот,душата.
Која си ти?!!
Што сакаш од мене?
Прашања без одговори..
И поставував прашања,прашања без одговори.
Неуморно,секојдневно.
Сакав да знам која е,што сака?
Сакав да знам каква тоа празнина се населила во очите темни со бои на есента.
Таа молчеше небаре сета тишина на светов ја присвоила за себе.
Еден ден слушнав тивок глас,
кој рече..јас сум ти,ти си јас побарај ме,ќе ме најдеш.
Симни ја маската и ќе знаеш која сум.
Поминуваа денови,месеци,години..Се мачев да ја симнам маската со илјада оформени лица.
Како да беше железна маска заварена за моето лице,а јас се сакав да ја искорнам од лицево.
Го барав клучот,на небото и на земјата,
во светлина и во темнина,во ѕвездите и во оганот.
Клучот кој господарите на животот го сокриле од мене.
Секаде побарав.Секаде се протнав.Во секоја дупка,во секоја бездна.
Ги прашував мудрите,појдов кај умрените,прочитав во книгите..никаков клуч,никаков одговор.
Уморена седнав немајќи сила за понатака молејќи ја да прозбори.
И повторно глас.
Рече: Побарај во срцето свое.
Во срцето скриен го најдов клучот на љубовта,ја отклучив маската и ја пронајдов неа.
Во огледалото бев јас,онаа која тргна на патот кон непознатото,
неподготвена носејќи со себе само верба и надеж,надеж дека ќе успеам да ја најдам љубовта.
Онаа која го сака животот и секој мал миг во него.
Тоа бев,тоа сум јас.

 

[crvenkapa]

Октомври,зајдисонце и мирис на есен..
јас и куп сеќавања на некое минато време-невреме..
На момент ми се оцртува по некоја насмевка..трепки низ телото..
спомени на остварени соништа и подзаборавени личности
Ја сакам есента, ме потсеќа на среќа, на познати и непознати ликови во
моето огледало, на споделена радост, на црвено вино, рум и чоколадо..
На темното небо и играта на ѕвездите, жолтите лисја и засекогаш зачуваните моменти..
Уште еден октомври,утро и странец во огледало, исто име а непознат лик..зарем
времето толку ме сменило..се вртам наоколу, се трудам да погледнам во себе и
да најдам барем дел од она што потсеќа на мене..не успевам..
Се насмевнувам, ја прифаќам реалноста и се поблиско ми станува чувството
дека денес сум повеќе своја од било кога..мојата душа и јас сме едно,
конечно сплотени во целина!

 

[Luckky]

Под срцето го носевме сонот да бидеме човек, закрилени под ветувачкото небо.
Љубопитноста не одвлечка до наездата на двосмислата.

Ангели и демони насекаде.
Се склопчуваш во својата замисла и се преиспитуваш.
Лесно е.
Тие го прават тоа со помош на огледала.
Ја бараме својата слика низ сета нивна конкавност и конвекност денес.

Молби од петни жили за втора шанса со завет за промена овој пат..
Но тешко пружена и исполнета.
Желби за спокојна тишина но и бучав страв од неа.
Обединетост поради верата, а без верба во обединувањето.
Потрага по ,,различното од едноумието” и удавување на сето што се разликува без трага.
Лутање по искреноста со уморот на лицемерието и злобата врз своите плеќи.
Време кога незнаењето вреска а мудроста молчи поради тоа што го знае.
Носталгија кон минатото а рушење на моќта на мигот на сегашноста.
Страв од новото и непознато, а кукање поради рутината.

Барајќи ја светлината тонеме во темница.
Жедни за човечки допир, за топол збор... Се губи ехото..
Се чудиш на сликите што ги гледаш а не ги чувствуваш блиски..
И целиот филм...

Тоа го бараше, тоа го доби.
Гледаш и се чудш..
Ние го правиме тоа со помош огледала.

Па......здраво странецу.

 

[Photographer]

Тешка ноќ, безброј соништа.
Утро е!
Иста слика пред очите,
иста мисла во мислите,
иста песна потпевнувам,
само ликот кој го гледам е различен.
Странец или старец во огледалото...
Не си се променил многу, брадата пораснала, косата се проретчила,
познат ми е твојот лик...
Тој лик некогаш имаше ведра и весела насмевка.
Каде исчезна? Зарем времето те промени?
Не се препознавам, тагата си го прави своето, ликот се менува,
старец во огледалото, странец во огледалото.
Ми го зеде мојот најсилен адут.
Некогаш можев да сакам и да подарам насмевка.

 

[elenibaka]

Имаше едно дрво.Внатре бевме јас и ти,крошната беше нашата љубов а небото наш покрив.Птиците беа украс на зоа гнездо..љубовта - наша топлина....огнот гореше се додека твоите усни не станаа мраз, се додека огнот во тебе не се разгори и погледна друга..Срцето кое како лудо гореше,сега освен лепливи снегулки нема ништо друго..се ми зеде..празнината секој ден се повеке се прошируваше и оставаше само траги, бол..кога утрото ветарот грубо ке ме погалеше ме потсетуваше на твојот костенлив мирис...отварав порти без катанци, од една ву друга, но секој ден срцето ми се оладуваше, додека не пукна како урнатина мраз...ме соголи...гранката ѕа која се држев пукна,се скрши..лисјата паднаа.А јас?А мене? Како соголено дрво кое ни во оган не горри, ни во мраз замрзнува,ни ветар го носи. А само на тоа место стои.На местото на кое го напушти.Го остави без корен..Во светлината го барав мракот,а во мракот тебе.Обие солзи,овие рани како канџи те гребеа..но не и не...немаше место на кое не те побарав,на мисла кое не помислив,на сон во кој не те сонував,на желба во која не те побарав...но само тага...ме соголи....Тоа ли скаше? Ти бев играчка во раце....но животот е овој-- мрак за мене.....

 

[TheQueen]

Капки од дожд се лизгаат по стаклото...
ми го заматуваат погледот на една кутра улица,
сиромашна, мала, тесна...
Што сакам?
Ништо?
...празно се чувствувам...
Што е мојата цел?
Дали ја имам?
Која сум јас?
Зошто постојам?
Или, зошто да не?

Мизерно суштество сум,
немам цел,
а не можеш да исполниш цел која не постои...
Кутра сум,
не можам да направам нешто од мојот бескорисен живот -
млитав идиот...

...Немам причина за постоење,
немам ниту за непостоње...

Останува само мачење...
вечно мачење...

Ќе го поминам денот зјапајќи во овој странец,
овој убав, но бескорисен странец во огледалото...
Што да се прави? Капките ми го заматуваат погледот...

Зошто?
Зошто овој кутар странец е...
...сум јас?

Кого лажам?
Не се криви капките...
и да не беа тие,
и да ги немаше
ќе зјапав во тебе,во мене...
Ќе го поминам животот зјапајќи...

Убава е, убава сум...

Луѓето минуваат по улицата...
онаа, кутра, мала улица...
Ме потсеќа на мене...

*****************************

 

[Lena]

До каде стигнавме со темава?

 

[TheQueen]

До каде стигнавме со темава?

Не знам јас тоа.

 

[Saladin]

Имаме изедначеност помеѓу Марија и Lena... Е сеа пред малку со Марија се пишав и као кавалер таа и` го отстапи првото место на Лена, така да ја повикувам втората да смисли некој наслов на тема за следниот текст.
Патем честитки и до двете, убаво пишувате and keep up the good work written.