The_Mayor
Се што прочитав во последниов пост ми е ок,ама она за срамота ми го изремети цело она што го прочитав и ја менува мислата на се горенапишаното.
За чива срамота?За на татко ми?За на фамилијата?
Зарем се држиме за се она што сакаат нашите родители да бидеме?
Јес да ова е далеку по сензитивно од се друго,ама до степен на срамота сигурно дека нема да сум,ако во животот ме снајде да засакам некој од друга вера.Јас само ке кажам,да не ме снајде,а ако ме снајде,јазк на родителите мои ако се засрамат и ако не ме подржат,само да не ме снајде.Ке биде тешко,ке паднат тешки денови,пред се и за мојата психа а после и за нив.
Првенствено ке се борам со самата себе си,тешко дека ке се пообедам,за да после треба да пласирам се пред мојата фамилија.
Но дека ке ја посрамотам фамилијата со тоа ако мојата љубов стигнала до степен на брак...јазк нека е.
Секако дека нема да се откажам од фамилијата за недобро промислена љубов,јазк нека ми е ако на овие години не сум созреана,пак ке кажам,само нека не ме снајде.
За срамота на децата на оние родители кои ги пострамотие милион пати.Сум ги пострамотила и јас,не велам не,но далеку од она што го прави глобалата на денешнава младина.
А што е уствари срамота?
Секој сам за себе си го живее животот.