Кога и како стануваме возрасни?
- Автор на темата Реми
- Време на започнување
Годините не се мерило за созреаност. Тоа сите го знаеме.
Некој може да има 15 а да постапува и размислува како 25 и обратно.
Процесот на созревање започнува уште од детството. Всушност новите психолошки истражување не ја делат личноста на дете и возрасен. Актуелизирано е тврдењето според кое дете сме цел живот и возрасен исто. Само низ животот минуваме низ периоди кога преовладува детето, а подоцна периоди, ситуации, животни случки итн кои не поттикнуваат да ја развиваме возрасната личност во нас.
И тука секако влијание има детството на една индивидуа, во каква средина растела, какви размислувања и биле наметнувани, како била од некого упатувана, колку лично осознавала и впивала... Со што се соочувала низ годините и како сето тоа влијаело врз неа.
Сите сами решаваме како ќе се однесуваме. Наидуваме на разни животни проблеми и со истите можеме да се соочиме созреано како возрасни или да избегаме од нив и да оставиме некој друг да ги решава(ако воопшто има некој таков) како деца.
Некој може да има 15 а да постапува и размислува како 25 и обратно.
Процесот на созревање започнува уште од детството. Всушност новите психолошки истражување не ја делат личноста на дете и возрасен. Актуелизирано е тврдењето според кое дете сме цел живот и возрасен исто. Само низ животот минуваме низ периоди кога преовладува детето, а подоцна периоди, ситуации, животни случки итн кои не поттикнуваат да ја развиваме возрасната личност во нас.
И тука секако влијание има детството на една индивидуа, во каква средина растела, какви размислувања и биле наметнувани, како била од некого упатувана, колку лично осознавала и впивала... Со што се соочувала низ годините и како сето тоа влијаело врз неа.
Сите сами решаваме како ќе се однесуваме. Наидуваме на разни животни проблеми и со истите можеме да се соочиме созреано како возрасни или да избегаме од нив и да оставиме некој друг да ги решава(ако воопшто има некој таков) како деца.
делумно се слагам со твоево мислење, точно е дека годините не се мерило за нечи созревање али генерално да земеме дека мнозинството од младите на свои 24, 25 години приоритети им се забава, девојки , и бесни коли и мотори.
Едноставно сакаат да вкусат се да се забавуваат до максимум (таков сум бил и јас на тие години )
е сега кога веќе доаѓаш на возраст кој ближи 30 години,( едноставно си го изживеал сето тоа, тоа повеќе не е никаков предизвик), значи таа разлика од 5 години има голема улога во тие 5 години си поминал низ се и сешто па влечиш поука од истото.
ЗАтоа кога си постар секој еден следен чекор го анализираш и размилуваш потрезвено и побудно, и дури послем тоа го правиш следниот потез во животот.
Едноставно си посвесен а и самите години малте не те терааат на такво размислување, гледаш да си го средиш животот најпаметно и најумно.
Интересна тема за дискутирање.Од секогаш сум си го поставувал ова прашање.Дали сум возрасен според некои критериуми.
Ако одиме на филозофија дека стануваш возрасен кога ќе почнеш да се издржуваш самиот од економски аспект, тогаш океј не би можел да се пожалам и према тоа сум возрасен.Повеќе среќа во гз, вака така сум се потрудил да стекнам нешто свое.
А гледано од психички аспетк, докажано е.И јас самиот сум го утврдил и сите што се покрај мене цел живот.Психички нестабилна особа сум.
Почнувајки од тоа што сум љубопитен како мало дете што брца во штекер, па се до тоа да завлегувам во зависности, да направам непромислени работи, да се однесувам на моменти како тинејџер итн итн.
А ми се праат глупости мајку му.И тоа не дека намерно ги правам.Ете така едноставно се прават.И што е најинтересно ич не ми е гајле што сум направил некоја глупост.
Е тоа е клучното бар според мене.На ова поле ама ич не сум возрасен.
Едино што ме прави возрасен е што сум премногу одговорна особа.
Не мислев на болка во вистинска, физичка смисла туку со преносно значење . Етичка , социјална итнИ кога сме деца животот боли,секоја тогашна болка ни изгледа исто болна како и болката на возрасните.
Секоја возрасна доба си има своја тежина,на која гледаме со потсмев кога ке ја надминеме.
Кога сега ке ми текне за некои таканаречени болки од детството или пубертетот ми е смешно но тогаш не ми беше.
Исто како што кажа и Мортидо,самосталноста си има итекако удел во созревањето,обврските,одговорноста,сите тие допринесуваат за наше созревање.
Ми се чини дека никогаш нема да бидеме доволно созреани,а и подобро да е така.
Се согласувам и со она од Песинџер дека никогаш не треба да дозволиме во целост да исчезне детето во нас.
Не се согласувам со Реми во она дека еден маш не е зрел ако освен жена му се занимава и со други жени,тоа не значи дека не е осозреан колку толку,тоа е веке сосема друга тема и прашање.
Итекако одговорноста спрема свое родено чедо го осозрева човекот.И тоа не значи дека е целосно зрел,потполна зрелост според мене не постои.
Основата на еден човек има исто така преголем удел во неговото созревање,некои дури и прерано го започнуваат тој стадиум.Отприлика сите брзаме да го започнеме периодот на нашето созревање.На сите ни се чини дека и на свои 18 сме зрели.
Да,зрели сме,но прашањето е колку?
na istata mislev i jasНе мислев на болка во вистинска, физичка смисла туку со преносно значење . Етичка , социјална итн
zarem kako deca ne si mislevme deka nema pogolema bolka primer,od bolkata sto roditelite ne ni go kupuvaat sakaniot velosiped,ili toa sto ne ni obrnuva dovono vnimanie prviot simpatija...
Кога онаа нишка со фантазијата станува се потенка, кога престануваме да бидеме наивни и невини, кога му се препуштаме на вртлогот-општество и соочувајки се со најразличните ситуации кои не тераат да одлучуваме, сами да се бориме за сопствениот опстанок, повеќе не барајки ја заштитата во топлите прегратки на родителите безгрижно знаејки дека тие ќе го средат секој проблем. Воопшто не зборам за биолошка зрелост или пак ниво на разумска созреаност (јасно е дека е релативно и дека некој од 18 може да биде попаметен од 26..итн..) Зборам за оној момент кога детското исчезнува бидејки сме во допир со суровото општество поради кое се плашиме од луѓето, наместо да ги сакаме, ги гледаме сомничаво и без доверба наместо наивно да се предаваме.
