коа сум била мала ич не сум сакала да одам во градинка или забаваче ват евер...и се сеќаам мајка ми секое сабајле ќе ме однесеше и ќе ме оставеше, пошто немаше кој да ме чува, и нон стоп бев плачливо дете шо нејќе у градинка...
и еден ден мајка ми ќе ме подлажува со фломастери и боенки од турција што ги купил татко ми и ја среќна весела и ме убедуе како било убаво тамусо децата бла бла
и сите ќе легнеа да спијат ја се преправав, и успеав тогаш да им киднам на учителките
и тоа беше последниот ден, таму не ме однесоа повеќе
на мали години сум почнала да бегам од школо хахах