Ваша поезија

[Achernar]

(не) Постои

(не) Постои рана која не се лекува со нова љубов,
како што ветрот е црвен во секоја квечерина,
за да станеш апсолутен почетник во старата добра мугра.
(не) Постои доволно оштар нож кој би го оживеал уморот кој го носам во очиве,
ко што сум ебено стар да би почнал барем нешто од почеток.
(не) Постои допир со кој би го слушнал зреењето на ноќта,
длабоко заглавена во аортите на
згазените усни,
од чии бакнежи се опивам сонлив,
без парче грутка немирна,
во дивите корени на виното кое истекува од дланките на повредените ангели,
кои танцуваат на небото до колена,
извалкани со црна смрт,
од која цветаат недостижните и вечните,
крштевани со здивот на неискажаните,
едно не менува сѐ,
зарем не?

 

[Iris*]

Длабочина без ноќ, под прелетаното небо,
празнина без часови, каде што животот е живот,
топли пердуви бегаат од празни канџи,
и сонцето чука и праќа златни бранови, но никогаш пулсирања.
Таму, таму каде облаците се тркалаат,
се игнорираат смртниците,
победува морето кое не е крв.
Зелено или лудило,
она што се издига над сите со своите широки крилја...
Раката не постои, но се вклопува во небото слепо,
со тупаница која плаче од сувите ѕидови.

 

[Iris*]

Ноќ,
свежа летна ноќ,
месечината заплови, ѕвездата потона,
на ноќното небо, покриено со шупливи капаци,
нема ништо освен болка,
зошто постои сеќавање, осаменост и заборав.
Ноќ,
ми велиш млада сум и постојам,
месечината падна во водата,
езерото се затвори и сјае зелено,
брановите се тивки,
пената исто,
како тажна тупаница,
ги зграпчува мртвите и им објаснува,
ги тресе, ги удира од карпите и ги распрснува.
Сеуште се мртви,
се шират и покриваат
и не прават бучава.
Ноќ,
речиси совршена,
не знам зошто пишувам,
зборовите ме ужаснуваат,
не знам од каде доаѓаат,
не знам дали заминуваат,
не знам зошто сум им верна,
не сум поет,
тие песни кои се пишуваат со ветрот,
доаѓаат кога сѐ ќе ти одземат...
После тоа што се случи
не сакам да гледам во огледало,
ни во луѓе,
не умеам да се молам со шепот,
а ни гласно,
после тоа,
од верба останаа неколку зрна од бројаница,
од сон неколку таблети,
после тоа,
не помнам за што служи телото,
се плашам да бидам сакана,
после тоа,
не користам допир.

 

[Iris*]

Претстава после анестезија

Во мене се борат
еден мал човек
и еден див ѕвер,
наизменично,
се надмудруваат и претекнуваат,
водата и небото се мешаат,
човекот составува правила,
ѕверот ги крши,
јас,
се кријам зад климавите кулиси на лажниот спокој,
со маска на рамнодушност,
го игнорирам опоменувачкиот звук кој тапо удира по ѕидовите на мозочните ќелии,
нестрплив да прерасне во бура.

Нервозна игра со непослушниот прамен,
секогаш кога не треба го прекрива образот,
блантав вкус на кафе
и полна пепељара згмечени обиди,
лоши обиди да се потисне мислата и да се избегне очајот,
да се изчезне од сопственото Јас
во магливата алузија на расфрланите надежи.

Лесно е
да подигнеш ѕидови,
да ја затвориш вратата,
да намонтираш насмевка (само ако очите се добро скриени)
и да ги излажеш сите околу себе, и оние таму негде..

Но себе можеш ли?

Не може, знам,
ама денес така сакам,
Морам.

Од пепелта како Феникс се издига
свеста за сопствениот пад,
ја местам маската на спокој,
малку шминка,
цртам насмевка,
ја играм улогата само за себе,
во шаторот на изгубените соништа.

 

[Achernar]

Некој

Би сакал да сум некој друг,
барем некому малку драг,
некој кој нема да скита по патишта разделени,
некој кој ќе сонува без здив,
така одамна заборавен,
во нечии коси заплеткан,
со последните роси на еден ноември,
некој кој заоѓа пред сонцето есенско и го буди срцето повторно,
некој кој ќе потсетува на мене одамна залутан и пронајден во нечии трепки склопени,
спокоен,
во љубовта доцна спомнат,
со копнежот од кој некогаш цутеа брезите,
некој кој носеше солзи на лицето како јас понекогаш,
би сакал да сум некој,
но јачат тие акорди сини,
после полноќта во ноќта,
предавајќи им се на мугрите,
нежно,
ко растопена свила во ветрот некој,
и во него да сум некој,
некој друг.

 

[Iris*]

Таква сум, да,
емотивна,
осетлива,
осеќам дупло,
гледам без да видам,
слушам пред да слушнам,
таква сум, да,
луда и обична,
со коса распуштена
и обично боса.
Наивна,
зошто таква одбирам да бидам,
верувам слепо,
за да можам да се насмеам.
Лицето ли ме издава?
Или сјајот во очите?
Немам никој,
но не сум сама...
Тука е,
Мој е...
Тој гулаб
што никој не го сака,
долетува, баш кога ќе помислам дека се изгубил,
некогаш наутро,
некогаш напладне,
некогаш само да ми посака добра ноќ,
тогаш е најмногу мој.

 

[Iris*]

Ако те немам, нека ме нема.
Ако ти не си мој, никој нема да ме има.
Ако не сакаш да ме погледнеш во очи, не би можела да погледнам во нечии други,
не би смеела да допрам друг,
да не те препознае низ прстиве,
не би можела да му подарам ништо,
од страв дека ќе му го скршам срцето,
кога моево, по навика, случајно ќе зачука со твоето име.
Би била свеќа,
радосно би ме чекал да му дарам светлина,
а јас би се трошела полека,
едвај чекајќи да догорам
и згаснам.
Ако те немам, нека ме нема.
Ако ти не си мој, никој нема да ме има.
Имам право да не ми се живее без тебе, зошто само со тебе ми се живееше,
имам право да ме памтиш радосна, зошто бев таква поради тебе,
имам право да не помислиш дека ме нема зошто нешто сум ти замерила.
Ако те немам, нека ме нема,
и онака би се распаднала без тебе,
порано или подоцна.
Ќе умрам сега, да ми бидеш доживотен,
со насмевка да го дочекам мигот без тебе.

 

[Син Снег]

Твоите прегратки се моите рајски домови
сонувам како ме топлат во зимските утра често
како бегам кај нив кога сум во тесно
како ме чуваат и како ме сфаќаат
седев едно утро сам на балкон
гледав кон небото и си мислев во мене
каква си сега дали сеуште косата ти е црна
ми текна на моментите смешните сцени
ми текна на игрите плетките и заплетките
на секој миг поминат со тебе
но што имаме сега и двајцата од тоа
само едно сеќавање една лута рана
дали сега е подобро дали сега знаеме
дека убавото време се случува еднаш и веќе не се повторува
сеуште го слушам звукот на твоето смеење
на моите глупости во доцните часови
се уште одѕвонува се уште е тука
само едно нешто фали а тоа си ти
седевме низ ноќите брзо ни поминуваа
секогаш се жалевме а сега се каеме
каде и да одевме заедно остававме по некој траг
од нашата љубов а сега тие исти трагови се прекриени од снегови
снегови што никогаш не почнале да паѓаат
како се запознавме не се сеќавам баш
моето сеќавање заминува со пролетта што доаѓа
дали беа птиците поштари или беше месечината над реката
што свети пред да се скрие зад дрвата
можеби е само сон можеби е само јаве
можеби си тука а јас не можам да те видам
па затоа ви кажувам на вас
вие темни облаци што сте виснале тука
ако некогаш ја видите поздравете ја од мене
пратете и бакнежи но никогаш дождови
таа не ги сака тие тропски бури
нејзин идеален одмор е некаде на планина
некаде од каде цел свет и е на дланка
каде што е таа главна каде што има виножита
и разни цвеќиња во прекрасни дворови
затоа сакам едно нешто мечтаам за тоа
да дојдеш ти и да ме прегрнеш
бидејќи твоите прегратки се моите рајски домови

 

[Iris*]

Кој маршира? Кој оди?
Го знам слаткиот шум на крцкавата земја,
невиниот врисок на ноќта,
затоа што си роден во зори,
и затоа што со својата смртна рака галеше
нежно тврдоглава тигарска кожа,
мојата бучна крв беше распрскана од радост,
твојот нов фронт,
изгледав толку златно,
сонцето се осмели да продолжи понатаму,
од тебе,
за тебе,
секогаш да ти ја давам неговата светлечка страст,
радосно тело што впива влажни, утрински светла,
и се прелива уште насмеано, живописно,
во доцното попладне,
нежен круг на сонцето.
Беше љубов, судбина,
крајна луцидна љубов
на последното раѓање,
твоето смртно тело,
твојата бесмртна душа,
ги бакнаа две топли крилја.

 

[Achernar]

Некогаш имаше

И ѕвездите ќе истечат од очите на мртвите,
ќе прогледаат со нив и слепите,
живите ќе побараат прошка,
ќе се соочат со трошките,
кои нема да ги наситат ниту со клунот на птиците,
милоста ќе биде закована во дрвото на распнатиот,
не ќе постои ни истокот ни западот,
сѐ ќе се свие во жал и бол на тие што носат тело од крв и месо,
без душа сѐ ќе покрие стопен бран и нема да се знае ничие име,
ќе биде проголтано со гладот на хиероглифите,
безбожно,
зошто некогаш имаше бог,
кој себично го прокоцкавме.