Ваша поезија

[Achernar]

Полно ми е срцево,
со брчки и солзи,
не ќе посегнам со прстиве,
да го измијам со нова крв,
толку потребна.
Ноќва ќе заспијам,
по не знам кој пат,
не ќе се препознаам во ниту еден сон и допир,
на мека постела,
од твојта коса истакена.
Одамна стојам пред олтарот ветен,
за свилено небо од љубов и тага,
прекрстени во тишина на сеќавањата,
мои и твои.
На дланкиве те имам,
напишана во молитва,
од бор изваена,
во нова престилка,
со ѕвездите згасната.
Нека си тука,
остани,
во една боја на ѕуницата,
со која бијат камбаните,
пред полноќта искрена,
која те дели,
тебе,
во мене вистина.

 

[Achernar]

Нека ме допре ноќта,
како што ти никогаш не посегна,
ѕвезди распослав под твоите стапала меки и неми,
а твоите дланки не знаеа да ме прегрнат,
барем еднаш гласно,
како што ја посакувам пролетта,
со нејзините распеани зеници,
мои порази,
врежани врз дамарите,
во кои тече сонлива таа крв една,
далечна,
моја за тебе,
која ден не прогледа,
ниту месечина сребрена,
исткаена во твојата става нежна,
налик на сказна,
запишана со мастило превртено,
врз хартија љубовна,
како никогаш,
за навек,
ничија.
Нека ме допре божурот во твоите очи,
и синот божји нека се исплаче врз моите образи,
ќе го прекрстам срцево со твоето име,
за навек,
твое.

 

[Iris*]

Меѓу она што постои
и она што одминува
нема ништо.
Дрво е
што стои на исто место,
а живее.
Под тоа дрво пишував
писма со капки крв,
врзани со каприциозна панделка...
Таму е олтарот на моите солзи,
трошни ракавици од ладни раце,
безлични слики,
и едно тело
што се дели од душата ...
Меѓу земјата и небото,
на полпат,
модра сенка на призрак во височините,
слатка измама во очите на новородените,
драга измама врз очите на штотуку умрените.
Ноќ, потемна од која било,
нежна,
полна месечина....
Под исто небо,
толку блиску, а толку далеку,
далеку од брановите, каде што ранети гради
пеат безволно со понизни грла,
толку далеку од спокој,
толку блиску до гнев,
непростлив...

 

[187 SB]

Како странец сум кој доаѓа од долг и тежок пат
на кој неуморно талкав,
пред да заминам на тој пат единствено тогаш
поради тоа што ти ме повреди скришум заплакав.
Бев различен од сега кога тргнав на тој пат
различна личност бев и додека тој пат го минав
кога се вратив од тоа патување имав чувство дека целосно сум се променил
како дел од страници на мојата животна книга да скинав.
Различен сум во секој поглед,
те оставив некаде во минатото и ти си мој заборав и не се сеќавам на тебе
не се сеќавам на мирисот на твојата соба, твојот парфем, твојата коса
не се сеќавам на вкусот на твоите усни, дури не се сеќавам ниту на самиот себе.
Се вратив после толку години на истото место
каде што мислев ќе ми се разбудат оние стари преубави спомени
но ме пречека една ладна соба чии ѕидови беа празни
дури и моето срце беше празно и на него стојат само старите лузни како опомени.

 

[Achernar]

Таму

Таму кај што зората е секогаш црвена,
сакам да се родам и ја бакнам ко дете,
случајно во усните сини,
дарувани од бога во камена судбина изделкани.
Таму кај што крвта е рујно вино,
сакам да се напијам од едни нежни бели дланки,
без брчки од срам и минато,
нека биде запишано како последно.
Таму под златните прамени на сонцето,
посакувам да те прегрнам бронзено,
како во свилена бајка,
со една коса непростена,
со болка запросена.
Таму во самракот на последната песна,
нека грлово ми изусти едно збогување,
со последниот здив,
модар во градиве,
неискажан,
во темнината на твојата душа,
запишана во калдрмата,
под моите неизгазени чекори.

 

[Iris*]

Мрачна завеса,
попрскана со ѕвезди,
како тенка пајажина
врз нашите оголени животи.
"Ме сакаш ли?"- ме прашуваш

Мене.
Онаа која не постои.
Онаа која исчезна,
во едно предвечерие,
додека небото крвареше на запад.

"Јас не постојам."
одговарам, а глас нема,
само тивко шушкање на скршени крила
на ноќната пеперутка во аголот на собата.

Испиваш капка по капка
од своето минато,
како старо добро вино,
ти се слева низ грлото,
да ја разбуди онаа исконска жед...
Сакаш уште...
Молиш за повеќе..
Желбата станува болка...
Желбата е само сенка
која трепери на ѕидот...
Во тој трепет
ќе ги препознаеш нашите тела
како штотуку разлистани гранки.
Еден до друг.
Еден во друг.
Впиј ја таа слика
додека се уште постои,
бидејќи наскоро пролетта ќе заврши, лисјата ќе паднат.

Прегрни ги остатоците
од изгазената љубов,
и замислувај, како можевме да бидеме среќни.

Спиј во пајажината на мракот.
Сам си.
Осаменоста боли, нели?
Сурова е и се смее?

Знам.
Ја слушав нејзината смеа,
секој пат кога умирав.
Одново и одново.

Повторно ме прашуваш:
"Ме сакаш ли?"
Гласот залудно се одбива
од празните испукани ѕидови...
Одговор нема...
Одговорот е мртов...

 

[187 SB]

Чувствувам дека моето заминување ќе биде наскоро,
и не се плашам односно не стравувам од тоа што ќе се случи
Се обидувам да не мислам на тоа, но од далеку нешто ме потсетува да бидам подготвен
во главата имам бура која не престанува, а ветарот се погласно бучи.
Зад себе оставам многу неостварени желби и соништа кои можеле да бидат јаве
но ниту на миг не чувствувам одговорност и не се каам што така постапив
На тој пат во последен момент се сеќавам на некои моменти кои биле клучни
најважно е што ниту за момент од својата зацртана цел никогаш не отстапив
да се уништувам себе за доброто на останатите кои биле околу мене
и да се убедувам дека постапувам добро иако бев свесен дека всушност не е така
но сега е веќе доцна времето ми е одбројано, а мојата роза се суши и вене
премногу долго го очекуваше дождот кој можеше за кратко да ја врати во живот.

 

[escape]

Камо да можев да те прашам како си,
дали си добро таму каде што си?
Камо да можев уште еднаш да те видам
и прегрнам и да ти кажам,
не плаши се, јас сум тука да те чувам.
Но не успеав да те зачувам,
судбината си поигра и те зема
кога најмногу ти требав.
А во душа болка ми остана,
да лекувам со спомени тажни,
и денови празни.
Копнежот по тебе, како белег
во срце ми застана.

 

[Achernar]

Хеј,
сеуште те има во мене,
можеби не така сурово и дрско,
ко твојта коса црна,
врз лицето на ова подостарено тело,
но сеуште силно,
со кое те сонував и те сонам милно,
така нежно и идилично,
во дождот некако,
со сонцето насмеано,
треперливо ко заборавена ѕвезда на нечија дланка незапишана.
Хеј,
сакам да те допрам како некогаш и да боли,
да ти покажам каде срцето ти припаѓа во илјада бои,
со овие неколку зборови тивки,
месечината на небото што ја светат,
во заљубени очи,
на земјата што стојат и се покоруваат,
пред судбината твоја,
со мене,
а за тебе само незнајна.
Хеј,
среќа си во малку стихови,
неискажани во ноќта и денот,
меѓу мирисот на есента и завеаниот со болка јануари,
во кој ќе те посакам уште еднаш,
како и секогаш,
безвремено,
со крвта која не тече во мене одамна,
без тебе,
а толку со тебе.
Хеј,
научив понекогаш и да заплачам,
и се искапам во твоето име кое има само неколку букви,
а во нив сите страници на животот мој напишани,
каде и да се свртам,
таму запишани.
Хеј,
божиќ е блиску,
тоа е се што имам,
темен и далечен со дамка која нема да ја избрише ниту една причина,
ниту смртта,
во овој еден живот,
грд и убав,
светол и спокоен на свој начин.

 

[Achernar]

Во окото на еден галеб и сонот на една жена,
стои еден маж кој се збогува со неа.
Тихува тој со развигорот пролетен,
а низ прстите му молитва згасната од свеќа изустена,
ко да е заслужена.
Во цвркотот на една ластовица,
гледа немо во квечерината скржава,
со темен превез прекриена,
на небото зачмаена,
ко да е последна.
Жеден за љубов и милост,
без бол и тага,
спокојно,
ја затвора корицата на една ноќ,
за илјада нови,
од месечината бакнати.