Ваша поезија

[violetmoon]

Те барам во овој недоглед,
кој ги руши сите светови во мене,
те барам во бесконечноста.
во која и самата се изгубив,
те барам во ова капка вино,
која се слизнува сега низ
полупразната чаша,
и исчезнува некаде
а јас заедно со неа
се соединувам,
те барам во димот
од цигарата што го испуштам,
со која немирно играат моите прсти,
и за момент те здогледувам,
зрак светлина од очиве,
те заслепи во небесен отсјај,
се креираш,се вајаш,
се издигнуваш во облик,
кој стана лик
што срцево го препозна
а душава го посака,
во неа да остане,
да ја чува и милува,
и не,сепак не си,
само илузија е,
чиста имагинација,
фатаморгана во пустина,
исчезнуваш при мојот допир,
се разнесуваш на ситни кристали,
од чашата која се крши,
и виното се разлева,
насекаде врз мене,
црвена дамка на
на мојот црвен фустан
поцрвени и од крвта
која извира без престан
од мојата рака,
и рана врз неа,
лузна врз раната,
една да е,
многу се,
насекаде се,
за туѓи очи невидливи
а за мене непреболени,
и оваа последна
се исцртува,
како тетоважа на
најболното место,
да потсетува засекогаш
На Тебе
кој толку те барав
што барајќи те
не сфатив дека
се изгубив самата.

 

[Achernar]

А ти зоρо ρумена,
во будењето,
што сρебρени ѕвезди гаснеш,
и ти κρви модρа што во душата,
цветови исκρени венееш,
ќе ме оплаκувате,
ќе тажнеете,
со извоρ студен,
од гρевот почуден,
со бистρина од наκит навезен,
го успоκоите,
ова сρце,
што чуκа умоρно,
од умоρ изнемоштено,
во ноќта што изгρева,
и во денот што заоѓа,
со една далечина блисκа,
и една блисκост вκоρенета,
што бесκρаи тивκи нанижува,
на гρадите веκовни напишува,
еден збоρ,
еден јалов стих,
една свила блесκава,
од κаменот поцвρст,
од нејзината κоса поκосен.

 

[violetmoon]

Превез од смрт
паѓа врз моиве
безживотни очи,
како црни гаврани,
потемни и од мракот,
да не гледаат,
солзи да запрат,
да пресушат,
никогаш повеќе да
не потечат,
со болката да се изгубат,
кај што три сонца зајдоа,
а месечини се удавија,
и светлината ја снема,
таа една
посебна,
што толку ноќи обои,
толку вистини откри,
толку животи подари,
толку огнови запали,
и за рака ме водеше
низ ковчегот на времето,
таа една
што протече низ мојата крв,
и се разнесе низ мене,
и ме љубеше и
јас ја љубев,
таа единствена
која знаеше да направи
молкот да прозбори
тишината да заплаче
и сонот јаве да биде,
таа една
еднинствена
посебна
која ја љубам
и која ме љуби.

 

[Lena]

Ти

Малку од тебе,
за мене.
Така убаво.
Малку од мене
за тебе.
Ме допреа твоите зборови,
така едноставно речени..
Ништо посебно,
но го најдоа патот
лизгајќи се директно во срцево.
Тивка сум.
И те впивам во себе.
Тивка сум.
И во себе ја носам таа
скриена насмевка.
Посебен подарок е
твоето име.
Ќе ме прати на патот
каде и да сум.
Така убаво..

 

[Achernar]

Непознат сум,
во твоите очи,
во твоите зеници пρеκρиени со стρаст,
во κои сум само глас,
пеκот сладоκ,
и сино заминување,
κое се губи,
во следнот агол,
во κој ме следиш,
и дел од себе губиш,
а вистината е,
шепот посвеж од ноќта,
пρошаρана од твоите чувства,
κаде се забоρаваш,
неκаде во илузијата,
на двајцата нас,
во κоја еден со дρуг,
се ρазминуваме,
во ѕвезден чеκоρ,
убав и свиρеп,
затаен,
од дождовни лица,
κои немеат со збоρови волшебни,
κои ги заебуваме,
со κапκа κоњаκ и дим,
од една сегашност,
пρетвоρена во ѕвеρ,
κој ни ја пие κρвта,
обична и ρазρедена,
светлина и одсјај,
со κρај близоκ,
во љубовна улица,
нам и нивен,
небитен,
стисоκ наивен.

 

[Prashina]

Тело од камен,
душа од оган,
некаде заборавена во ноќта,
стојам
на нема стража,
во слепа патека,
чекајќи никого,
барајќи ништо.
Ветрот на животот шиба,
снеможува,
стојам ,
чекајќи да заспијам,
некогаш ,
засекогаш,
во молитва тивка,
како што живеев,
неприметно,
пред олтарот на своето срце,
далеку од погледите,
згаснувајќи,
молејќи да биде побрзо, да замине,
душата некаде во неповрат.
И толку нека биде,
доволно е,
премногу е,
доста е.

 

[Auditore]

Не е моја али цел ден си ја рецитирам и се смеам како ретардиран. Не ме карајте ако сум згрешил шо тука сум ја постирал

Before exam

Tick tock
mind block
pen stop
eye pop
full shock
time up
no luck
oh fuck.

 

[Prashina]

Сонувам
Сонувам мирно море,
тишина,
живот живеење.
Сонувам насмевки,
разменети,
искри во очите
споделени.
Сонувам,
тела преплетени
во едно,
сонувам вино разлеено,
и мугри дочекани
во тишина
и тишина која зборува,
и песна која во себе се пее.
Сонувам две души раздрагани
и цело небо над нив,
и сончевина која прегрнува,
и глава потпрена за миг,
и солзи прокапани од смеа,
и зборови кои стоплуваат,
сонувам, сонувам, сонувам...

 

[Prashina]

Тишино раскажи песна,
но раскажи ја со вистинските зборови,
животе покажи ги сите солзи од ноќите исолзени,
без срам
раскажи за сите бори
на ова лице стемнето.
Време, а невреме,
напиши ги мислите низ глава поминати
и сите соништа неодсонувани.
И се што не било нека биде
и се што било нека помине
со сите вистини како камен тешки
исклесај ги во карпите
и посади рози.
Очи гледајте само убавини,
и допири од кои трпки минат,
и товарите од грб истовари ги,
за да потрчам
за да претрчам
несреќи и мачнини
кои само човек
може да ги надживее.

 

[Lena]

Следи го срцето


Велат следи го срцето..
Срцето е лудо,
прави непромислени нешта.
Дали копнежот е слуга на
срцето?
Или илузија лажна минлива?
Срцето ли е тоа што
го влече погледот кон него?
Срцето ли е тоа
што ги обликува мислите
во неговото име?
Срцето ли ја бара неговата
заштита во соништата
додека газам по шилците
на кошмарите?
Срцето ли се радува што
ќе ја види неговата силуета
во далечината?
Срцето ли ме
буди со неговото име на усниве,
секое утро?
Мислите ли ми создаваат страв
да му пријдам?
Таа вечна борба,
измеѓу срцето и умот,
ме исцрпува..
Уморна сум од неа.
Велат препушти
срцето да води..
Послушај,шепоти..
Не го разбирам говорот
на срцето..
Лажам.
Не сакам да разберам.
Ги затворам очите пред вистината
и молам да помине..
Но не поминува.
Велат следи го срцето...
Ќе те одведе таму каде треба да бидеш.