Ваша поезија

[Prashina]

Да ти спомнам

Кога прашина ќе станам,
нема да ме препознаеш,
но ќе се прашуваш од каде толку
љубов носев,
за тебе,од себе откината.
И тогаш на браздите од челото
ќе ти се одморам,
на врвовите од клепките ќе заспијам,
до тебе, со тебе ,
ни далеку,ни близу
за едно сеќавање.
Јас ќе сонувам,
ти ќе солзиш по светлината
на младоста,
и некаде таму во тагата
ќе се сретнеме
во вечна прегратка.

 

[Lena]

Шепотот на твоето срце

Спомен или
споменик
без мермерен сјај?
Извини,морам.
Така проѕирен и изгубен во воздухот,
онака како што ѕвездена прашина се губи
во денот.
А можеби и само илузија
обичен,
одложен миг на реалноста,
од кој не сакам да се разбудам.
Понекогаш,
еве како сега недостигаш.
И можеби не те гледам,
но го чувствувам
шепотот на твоето срце.
Се пробива како ехо
низ џунглата од бетон
се до моите уши,
до мојот мозок,
обземајќи ја секоја мала
клетка.
Успева да го допре
срцето,
за во сонот,
да те гледам како
тој нечуен шепот го ткаеш
во стихови.
Отворам очи,
и ме пречекуваат како
кафе и појадок за
добро утро.
Ѕвездената прашина
одѕвонува во зраците
на утринското сонце,
скокоткајќи ми ги сетилата
будејќи ми ги ендорфините,
ги ставам своите очила
и се топам во реалноста.
И можеби ова не личи на
поема,
ниту пак е проза,
но кому му е грижа за тоа?
Тука сме да ги кршиме правилата.
Сакав само..
Да знаеш дека тој..шепотот
на твоето срце
е незаменлив,
неспоредлив,
единствен.

 

[Achernar]

Доаѓаш да ме потсетиш на нас,
го познаваш обликот на нашите срца,
затоа што еден е,
бесконечен,
никогаш заедно,
а со тебе единствен,
не можеш да ме излажеш,
како да се лажеш себе си,
секое лице мое е твое,
твојот бол,
мој непребол,
без зборови ќе ме препознаеш,
како и јас тебе,
чувството е твое,
осамено,
намерно забораваш дека е мое,
и зарем е важно кои сме,
од каде сме,
насмевот твој,
моја тага,
среќа твоја,
не сум тажен,
гласот мој,
твоја страст,
игра на зборови,
стихови,
твој комплимент,
моја геометрија на сегашноста,
последниот танц,
за мене првиот,
после смртта,
еден живот,
војна на душите,
мир,
вечност,
и во неа,
недостигаш,
недостигам,
заклучени во себе,
дур сонот не стивне,
и после него,
љубов.

 

[Achernar]

Ти полна чашо пред мене,
ноќва сум празен во себе,
исповед драгоцен,
на твоите рабови студен,
допри ги усниве,
наздрави со мене,
изгаси го копнежот,
умртви ја душава,
во неа болот утрни го,
прободи го телото со стихови,
замини со умот далеку во космосот,
испрати ме не вртејќи се повеќе назад,
и онака земјата ја заборавив,
и сите нејзини убавини,
воздишки од красности,
на крилјата,
крвави трагови,
од сонцето изгорени,
не жали ме,
можеш ли,
морам пијан да бидам,
трезен не сум вреден,
не ги пружам рацеве кон спасение,
не голтам јадови,
на ликот насмеви,
во очите нежности,
ти знаеш,
дождот врне,
но не може да говори,
плисокот наслушни го,
ќе проговори,
во самракот разбуди ме,
да бидам пред сите,
погубен со исправено чело,
во зората погреби ме,
нека мојот погреб,
биде уште една залудна зора,
и онака не знаев да љубам,
гледав како другите љубат,
а јас само пишував,
зборови,
и само зборови,
загубени во крвта,
пронајдени во никого,
само во мене,
проклет да сум,
и таа шега кој ја смисли некој со мене,
шега неповикана полна со солзи,
ти знаеш очите течат и неми се.

 

[Achernar]

Се трудам,
навистина се трудам,
да не украдам туѓа мисла,
и не ветувам,
како новороденче,
низ плачот,
да искажам нешто.

 

[Lena]

Отидов предалеку.
Се заборавив.
Се вратив.
Бев преблиску.
Створив дистанца.
Еве стојам,а време е да зачекорам.
Не знам каде,
ниту знам кога.
Не морам.Сакам.
Не ме мрзи.Имам волја.
Не се губам.Имам надеж.
Верувам,зашто можам.
...уште малку.
Само уште еден чекор.
Само уште најголемиот скок.
И повторно круг.

 

[Lena]

Застани,почекај.
Ќе се разбудиш ли од сонот?
Отвори ги очите,
убави ти се,ги сакам.
Ова е реалноста така магична и волшебна.
Илузијата ги отвора вратите на непознатиот свет.
те кани со заводливи потези,
пази дупка,
ќе паднеш,
ќе се стркалаш до дното.

А можеби и тоа е потребно.
Продолжи,на добар пат си.
Изгуби се себе,
да би се пронашол.
Ќе ги оставиш лушпите зад
себе
и од ларва ќе се претвориш во прекрасна пеперутка.
Некогаш.
Ајде разбуди се.
Те чекам во реалноста,
место во просторот,
во некое време,
без копнежи,
желби и розеви илузии засенчани со сиви сенки.
Ќе бидам само јас,
обична,
едноставна и така
комплицирана.
Уште нешто.
Престани
со идеализирање на љубовта,
знаеш само збор е.
Глупава идеја.
Тоа е.
Веруваш во љубовта?
Разбуди се и погледај.
Ова е љубовта.
Со големо надуено Љ.
Како дебела тетка со румени образи.
Љубов.
И што е?
Доаѓаш?
Нестрпливо те чекам.

 

[Разголена Уметност]

Ти можеш во празна кутија од чевли
Да го спакуваш духот на обична девојка
И да го собере внатре
Или да го ставиш во тегла
И да ја чуваш за зимница
Но јас не сум таа
Јас сум девојка
Која облекува високи потпетици
Оние, петнаесетсентиметарскине
Доволно тенки за да ти влезат во носот
И да ти го избушат мозокот
Спремна смело да гази
По тебе

 

[Achernar]

Ти и овој миг,
кој го научив одамна,
поголем од ноќта,
една поинаква,
во која пишувам за тебе,
за љубовта која ја сакам,
чиста како снег,
која во мене ги стопила,
сите копнежи и страдања,
која се создава,
во твојата утроба,
а протекува во мене,
и ништо не говори,
не ја гледам,
a во душава трепери,
ја има повеќе во мене,
отколку во тебе,
свеќа со молитва запалена,
гори,
и не знае да догори,
ја расипува болката,
и ме заспива без кошмари,
ги зашива пукнатините,
врз моето тело,
не оставајќи лузни за спомен,
божествена е,
јавајќи ја нејзината женственост,
низ солзите сила ми дава,
во мене,
кога нешто тажно одминува,
таа љубов,
која не смеам да ја сакам,
и не ми е возвратена,
потребно ли е,
кога ја има премногу во мене,
таа љубов,
која од очите твои,
низ шепотот на твоето срце извира,
преку срамежлив превез,
крие длабока тајна,
таа љубов,
со насмев,
небото го крши,
го распрснува во дожд од ѕвезди,
без предрасуди,
и еден отпечаток,
и да го составиш,
скршено го сакам.

 

[Prashina]

Остави ме во тагата,
остави ме во ноќта,
батали ме
кога душата не ме посакува.
Не ме утешувај,
јас утеха не барам,
не ме погледнувај,
се стопувам во тебе,
не искушувај ме.
Остави ме,
да не живеам,
за да преживеам
до следното раѓање.
Не допирај ме,
убавото потоа боли,
душата не ја соголувај,
веќе ја знаеш,
приказната е напишана,
не раскажувај ја,
расплакува,
непреболува,
разболува.