Ваша поезија

[Iris*]

Ме пречекуваш
со чаши полни
смртоносна сладост,
ме опива
скриена мисла,
од душава
што не излегува,
во очите твои оган,
од блискост заслепени,
разбудени,
ненаситни,
не пристапувај преблиску
колку и да си неЖен
јас страдам,
подла Жед ме гони
да те гледам,
да те љубам,
а боли
да заспиваш сам,
по ноќ на Желби
и бакеЖ на усни
што сами ке зреат.
Не ми нуди чаШа
не знаеш,
да не беа твоите усни
никогаш не би го пробала виното,
само од нив
моЖам да пијам,
ме опиваш
со бакнеЖи,
ме храниш
со зборови,
па себично ме земаш
само за себе.

 

[Achernar]

Анѓелу со повеќе имиња,
ме зобиколуваш,
одминуваш,
не ми ја даваш причината,
слушни го гласот на нејот кој извира од мене,
услиши го ова постоење кое во себе носи жиг,
овој постојан немир од различни светови донесен,
од сите религии и култови збран,
тука залутан,
толку молитви различни,
а во еден живот избран,
отвори ми ги вратите на Вавилон,
изми ги гревовите од реките негови,
згрми,
се нека занеме,
одведи ме на чекор до тишината,
морам да ја слушнам,
само да погледнам,
очи да затворам,
внеси ме,
знам,
таму припаѓам,
од таму ја носам сета моја неприпадност никому,
на овој свет уште помалку,
таа празнина што како карпа никнала,
вековна,
стои,
од тежината не се поместува,
те преколнувам,
телото во црни рози стори го,
и тоа нека исчезне,
по патот кој го одев распослај го,
за мојот следбеник да го препознае,
да го избегне,
го видов во кругот кој не беше тркалезен,
нешто недостига,
емоција недопрена,
нова,
од никој почувствувана,
со себе разговарам,
ужасно е,
без одговор е,
исто е,
како незнаен човек што го исплакува,
ковчегот што во земјата понира,
и други лица со црн превез повива,
успокои ме,
ноќва,
во утрешниот ден,
и денот потоа,
во вечноста.

 

[Achernar]

Ова дождливо утро,
ми носи задоволство,
скриен насмев,
те препознав,
од небото извираш,
со стил налегнуваш,
на листовите од цвеќето,
кое го купив за мојата драга,
ме потсети на тебе,
на тоа утро кое не беше дождливо,
кога ја натопуваше кожата на страста,
како овие капки волшебни,
кој може да ги види,
денови потоа,
се уште ги чувствувам усните твои врз мојата машкост,
ги вдишувам длабоко девојките кои ме одминуваат,
како перверзник,
не ги погледнувам,
твојата силуета ја замислувам,
ме возбудуваш,
но не те љубам,
не земај ме зол,
земи ме убав,
без да спомнеш,
нема да те разочарам,
а како би можел,
ти ја креираш,
ја правиш довербата поцврста,
во оној дел од моето тело,
со кој влегувам непоканет во тебе.

 

[Iris*]

Магични солзи од облаците родени,
се леат по нашите врели образи,
правејќи река од страсти
распрснувајќи се
како кристали,
во чудесен спектар од бои,
при секој неизбеЖен допир
со нашата коЖа,
заробени во допири,
на студот забораваме,
Жешки како пеколот,
нашите тела
ја апсорбираат
секоја капка,
молат за уште,
земи ме,
знаеш дека моЖеш да ме имаш,
секогаш
кога ќе посакаш,
ме галиш по вратот,
па ги спушташ рацете надолу,
повторно се горе
ми ги допираш усните,
па бакнеЖ,
неЖен
и моето тело
се врзува како алка
околу твојот струк
барајќи го допирот
на твоите силни раце,
чукаат нашите срца,
во исчекување
ти се предавам,
бесрамно,
целосно,
без никаков отпор,
станавме едно
тука,
гушнати,
на влаЖната земја,
доЖдот никогаш не бил поубав.

 

[Lena]

Две прашања

Колку долго бараше
поетот скриени друмови
во стиховите на неговите
поеми
додека сосем не се изгуби
во нив?

И не беа неговите
украсени со
машна запаковани,
зборови
само повик
на гласот
кој води до
портите на тишината?

 

[Iris*]

Ќе слушаш многу приказни,
биди доволно паметен
да ја избереш вистината,
ќе има многу патишта,
биди доволно самоуверен
да го избереш правиот,
ќе бидеш повреден,
биди доволно силен
да се справиш со се што носи животот,
ќе се најдеш во искушение,
биди доволно свој
да ја избереш верата,
после секоја тага,
болка,
неправда,
верувај и имај надеж,
за подобро утре
и тоа ќе дојде,
јас секогаш ќе бидам тука
да те подигнам кога ќе паднеш,
да те држам за раката
за да ја преминеш секоја препрека,
но еден ден
кога ќе пораснеш,
ако од некоја причина
не сум до тебе,
не се двоуми да ме побараш,
каде и да бидам,
ќе бидам тука за тебе,
секогаш кога ќе ти потребам,
само побарајме
и јас ќе дојдам,
погледни во своето срце сине
јас сум таму
и секогаш ќе бидам.

 

[Lena]

Дишам


Се разбидив утрово,
го отворив ширум прозорот,
и добив силен шамар
од студениот утрински воздух кој се беше припил
до куќите,улиците,
дрвата,
купувајќи ги
нивните ноќни соништа,
подарувајќи им бесплатни
влезници за новиот ден.
Додека те пратев како весело
трчаш до твоето попладневно гнездо,
поставувајќи милион нелогични прашања,
се почуствуваш жива.
Жива!
Чувствував,
како животот струи во телово.
Ненаситно дишев.
Дишев,
небаре никогаш
не сум дишела
и одговарав на твоите бессмислени прашања.
Дишев,
затоа што чувствувам.
Дишев,
затоа што мислам.
Дишев,
затоа што постојам,
сега и овде.
Дишам,затоа што сум
вампир на новата ера,
жеден за живот.
Дишам.
И не сакам никогаш да престанам.
И некогаш..
кога последниот здив ќе ги бакнува моите усни за збогум,
сакам да заминам од овде,
со спомени,
во кои здивот
е мојот најдобар пријател,
мој единствен вечен љубовник,
спомени во кои
со широко отворени очи елегантно
ги полнам чашите со
приказни од моментите и
пијам..
За,
доручек,
ручек,
вечера
Дишам.
Жива сум.

 

[Achernar]

Не барај ме во темнината,
нема да ме најдеш,
ќе видиш само легло извајано од мојата празнина,
моето срце и неговата сенка,
се во туѓи канџи заробени,
тивки се,
усните ги гризат и шепотат,
некогаш беше птица,
со чии крилја го бакнувавме лицето небесно,
а сега е рајска дисторзија,
поема во огледало погледната,
иронија,
на патот нејзин кон мене трња посејува,
посакував да зачнам живот во нејзината утроба,
а сега трагам по живиот доказ,
се удирам бескрајно од ѕидовите на нејзината душа,
не гледам светлина,
затворен ли сум во нејзината темнина,
боже не давај да згасне уште една романса,
допри ја како што ме допре мене,
ако тој доказ не ме удоволи,
успокои,
ќе се откинам како овенат лист,
од месечевата светлина,
загубен ќе лебдеам,
дур не ја допрам земјата,
а тогаш,
се ослободувам од неа без солзи,
со подем страотен,
болен,
потребен,
ќе ме разбуди во расцутен свет,
сплотен во еден обичен цвет,
и под него ковчег,
на него запишана една лузна ракописна.

 

[Achernar]

Понекогаш со часови седам на градите на една планина,
гледам во градот кој и се поклонува,
во мене нешто недоречено допира,
сосема сам,
наоколу без рефлексии,
од најблиски,
од туѓинци,
само крик на некоја птица која прелетува преку небото,
срцето е безгласно,
мислите нечујни,
измеѓу,
жив мртовец,
скаменет ја слушам како воздивнува,
убавината ја препознавам,
како онаа која ја носат во себе среќните,
моќно ме обзема,
во мене нешто потсеќа,
понекогаш можам да ја почувствувам таа топлина,
преку лисјата,
од сончевата насмевка донесена,
врз ликот мој разнесена,
за минатото раскажува,
како некогаш животот беше живот,
човекот што беше човек,
а ѕверот ѕвер,
и погледите,
допирите,
бакнежите,
прегратките,
без ѕидови,
без превези луксузни,
без скапоцености,
понекогаш ми недостигаат,
кога би можел древниот часовник да се сопре,
да се врати,
уште еднаш да ги доживеам,
истата топлина да ја почувствувам,
во неа да починам,
и онака во времена кома живеам,
и само ќе кажам,
понекогаш е повеќе од некогаш.

 

[Achernar]

Кога во сонот ќе видиш мистик,
и за миг ќе зобиколиш околу сонцето,
следниот ден си опиен од вистината,
одминуваш покрај подадената рака на просјакот,
застануваш,
без да се свртиш,
заболува,
повеќе не ја гасиш страста,
сакаш да ја изгасиш гладта,
го гледам тоа често,
со лицево чии гримаси како стакло се распрснуваат на земјата,
и тогаш не знам да изустам барем еден збор,
ниту недоречен,
а кој нема да ме направи безпомошен.