Ваша поезија

[Lena]

Ноќта на солзите

Таа ноќ,
две сребрени пеперутки
слетаа разиграно на моите дланки
шепотејќи ми приказни за
луѓе прекрасни.
Секоја приказна,
беше света,
исткаена со килими на чувства,
шарени черги на спомени.
Приказни исплетени
во
боите на љубовта,
боите на тагата,
боите на желбите,.
Таа ноќ,
месечината беше најсветлото
сонце кое очиве некогаш го виделе.
Сказалките се бакнаа,
во едно се сплотија,
молк се беше впил во
синото ноќно небо,
а пеперутките одлетаа весело,
во земји далечни,
допирајќи до
темелот на нивното постоење
три срца чии ноти
стојат врежани во
полната месечина.
Таа ноќ,
пеперутките измешаа
солзи на три срца,
и создадоа најубави
стихови кои очиве некогаш
ги прочитале.
Таа ноќ,
пеперутките сребрени ја
истетовираа во моево срце,
љубовта на универзумот,
љубовта на светот
отворајќи ги вратите ширум,
за сите божества.
Таа ноќ,
почуствував туѓи солзи
без да ги допрам,
без да видам како се ронат по
непознати,
така блиски лица
и сјаат како бесценети кристали осветлувајќи темни светови.
Таа ноќ,
ги вкусив сопствените солзи и почувствував како ме гризат за усниве,
оставајќи студени патеки
по лицево,
разгорувајќи топли огнови,
во сивилото на душава.
Таа ноќ
три срца,
три судбини,
три животи,
туѓи солзи,
беа мои,
се се беше слеало во едно.
Таа ноќ..беше
ноќта на солзите.
Таа ноќ
пеперутките ме разбудија од сон,
скокоткајќи ме по душава.
Таа ноќ и да сакам не можам да ја преточам во стих,
останува запишана засекогаш
во мене.



Благодарам драги луѓе,ве сакам.

 

[violetmoon]

Јас сум роб
Господов,
твој,свој
на се,на сите,
роб на минатото,
сегашноста и иднината,
роб на лагата и вистината,
роб на стравот и очајанието,
роб на покајанието.
Роб гладен за
љубов,
роб жеден за
страст,
осуден на вечна понизност,
понижуван и замижуван,
пред очите на бесконечноста,
уште од утробата
проколнат,
во пранги од крв и челик
окован,
од камен
извајан,
во руво од отров
закопан.
Дојди како воин аркадиски,
со меч излеан од љубов
исконска и половина
месечинка,
ослободи ме,
скрши ги оковите,
тебе те чекав
дојди ајде земи ме,
оживеј ме,заживеј ме
врати ме од светот на мртвите,
твоја сум
и среќа и клетва,
сакај ме таква.

 

[Achernar]

Странецот и месечината

Те поздравувам месечино,
но, не можам да те пронајдам,
од сончевите бакнежи си се скрила,
со златен сатен лицето си го покрила,
ќе ја чекам ноќта,
која во самракот протекува,
и тебе ќе почне да те открива,
разголува..
Ти благодарам,
и поздравот ти го возвраќам,
сончевите бакнежи ќе згаснат,
а тогаш,
ќе се разоткријам,
ќе го засенам небото,
ќе ги заслепам ѕвездите,
и тогаш ќе ме пронајдеш,
странецу..
Кога ќе те пронајдам,
подади ми рака и милувај ме нежно,
како што само ти знаеш,
насмев ќе ти возвратам,
ќе ти пишувам,
а до тогаш,
маѓепсувај од другата страна..
Далеку ќе бидам,
а сепак доволно блиску,
ќе ме видиш,
на полноќ ќе заблескам,
за патот да ти го осветлам,
тогаш јас ќе ти напишам,
во мене,
се што посакуваш ќе запишам...
Денот е поетичен,
а такви сме и ние,
се будиме со цвеќињата,
ноќта е романтична,
виолетово обоена,
каде ли сонот ќе го најдеме...
Јас и ти,
две љубови незнајни,
залутани, па најдени,
почнуваш белег да ткаеш во мене,
а јас го разбудив поетот во тебе.

 

[Lena]

Се сеќаваш ли?

Лежев на твоите
гради и наслушнував
во тишината.
Не дишев,само слушав,
претворена во ритамот на твоето срце.
Бев сигурна ќе го најдам
одговорот кој го барав од тебе,
во твоите очи,
во твоите зборови,
во твоите гести.
Ништо не слушнав,
ништо не разбрав.
Го гледав пред себе
циклусот на твојот живот,
ги слушнав твоите соништа,
ги вкусив твоите гревови
ги прогонив твоите стравови.
Го мирисав твоето тело,
таму некаде,
позади на вратот,
каде само јас го пикав носот
и те бакнував за добра ноќ,
сакав засекогаш да останат
траги од него прекриени на моето тело.
Те прегрнував,
префрлајќи ги нозете над твоите,
заробувајќи те во себе,
да не ми побегнеш,
да бидеш мој,
да се претопам во тебе,
бар за кратко.
И кога од умор,
морав да ги затворам очите,
се вртев кон прозорецот,
на мојата страна,
со поглед кон ѕвездите,
и заспивав со насмевка на усните.
Те сакав.
Беше тука,
бев твоја.
Сега?
Не сум ничија драги,
своја сум и ми фали...
Ми фали да сум твоја.
Се сеќаваш ли??

 

[Achernar]

Ноќва не можам да заспијам,
душава не сака повеќе да сонува,
зората ќе ја дочекам,
и со тебе ќе се збогувам,
сета љубов за тебе,
на некого,
за прв пат ќе му ја подарам,
нека ја земе,
далеку од мене нека ја однесе,
умирам ноќва,
тивко венеам,
за следниот ден да не те живеам,
од толку ноќи со тебе,
ноќва е најтешка,
далечна си,
недостижна,
блискоста со тебе не ми е веќе позната,
сето она чувство што значи,
од мене се откајува,
на студен камен се разнесува,
врз него илјада чекори,
студени,
непознати,
газат,
во него го вкоренуваат,
срцето го преполовуваат,
за некое идно време,
од него да изникнуваат,
бои од цветови,
кои ќе те прикажат,
како патишта на заљубено залутани,
од солзи натопени,
вик на погрешно оковани,
што сме поразлични,
јас и ти,
од обична трагедија,
во книга прочитана,
во нечија мисла длабоко закопана,
од гробот мој ископана,
во твојот затрупана,
не чекај косата да обледи,
брчките да те покорат,
телото да те изнемошти,
само еднаш погледни ме,
продри во мене,
со него допри го она,
што го посакував со тебе,
доцна ќе биде,
но,
доволно ќе биде,
за мртвиот кој жив љубеше.

 

[Achernar]

Моите раце се елементи,
од ништо создадени,
за нешто посветени,
ниту мајка,
ниту татко,
за тебе се,
единствени,
опишани,
се што,
не може да се опише,
во овој живот,
неопишан.

 

[Lena]

Тоа сум јас


Застанав позади себе,
гордо
извикувајќи:
Тоа сум јас,
тоа е мојата кратка коса,
тоа е мојата искривена насмевка,
тоа се моите глупи размисли,
тоа се моите прашања,
тоа е мојата несигурност,
тоа е мојата добрина,
тоа..тоа се мои солзи,
знаци на емотивен идиот.
Застанав и ти кажав
кретену,
тоа сум јас,
сакај ме затоа што сум,
не ја сакај онаа
твоја замислена и
од тебе диригиана
марионета,
нема да ја најдеш повеќе.
Ќе дојдат времиња,
ќе бидам поинаква.
Сите се развиваат
понатака
така и јас,
она што денес сум,
може нема бидам утре,
не се луѓето константни,
не сум ни јас,
ќе треба ли и понатака да
се потиснувам во себе
да би била
твоја совршена илузија?
Да бидам копија на некоја
воспитана домаќинка која е
родена да служи на
мажот како слугинка?
На која зборот негов ќе
биде амен?
Наречи ме феминистка,
наречи ме глупача,
наречи ме егоист,
наречи ме сонувач..
Не ми е битно.
Тоа сум јас,
ќе постои ваљда некој
кој ќе ме сака баш таква
каква сум.
И мила,
и дива,
и тажна,
со кратка или долга коса,
и кога дисциплинирано одам
по земјата,
и кога неконтролирано
лутам по небото давајќи
и на секоја ѕвезда име,
ќе ме сака,
затоа што сум оригинал
на себе,
затоа што сум таква
каква сум,
а и да не е така,
подобро ќе умрам сама
верна на себе
отколку да дозволам
некој да ме обликува како да сум скулптура.
Застанав позади себе
и твојата моќ над мене
се изгуби со виножитото,
после дождот.
Немам повеќе што да ти
кажам драги..
Ова се
последни солзи излеани
пред тебе,
последни зборови напишани
од мене.

 

[Prashina]

Тебе ти се препуштам,
поведи ме,
спроведи ме по патиштата кои ги газиш.
Јас сум аморфна маса која добива облик во дланките твои,
наречи ме со сите имиња кои ги милуваш,
само да сум твоја.
Можеш и да не ме љубиш,
само обљуби ме,
можеш и душата да не ја исполнуваш со мене,
но погледни ме,
чекори со мене во височините,
испиј ме како вино,
удави ме во тебе.

 

[Achernar]

Небо си,
копнеж сум,
прекрасна си колку си небесна,
низ очиве магла свилена,
и од неа свилен конец,
кој рацете ги врзува,
со него мојот копнеж во твојот небес е окован,
прoколнат е,
во бол кој не исчезнува,
во душата,
моја за твоја,
секогаш припиена,
а сега како земјата од синилото одвоена,
велат небото е бескрај,
хоризонтот јас и ти,
подалечен,
таму на тоа место,
не тагувај,
не запирај,
не разбирај го како недостижно,
како вечност,
таму почнуваме,
но нема да завршиме,
зарем не се сеќаваш,
нека тоа не те убива,
во него само допри ме како во сон,
и овој бродолом ќе го пребродиме,
не очајувај,
испрати гласници од твоите мисли,
моите ќе ги пречекаат,
без прегратка,
празнината да ја исполнат,
само тие го убиваат нечујно,
празниот човек во мене,
кој темината ја довикува,
кој станува црн човек,
црниот човек што со солзи ме одминува,
со тие познати солзи,
кој зборува,
за твојот немир и бол,
раскажува,
некогаш,
потајно ме радува,
и на тебе потсетува,
да мечтаам,
и крадешкум да се насмевнам,
за потоа и јас со него да заплачам,
лијат моите очи,
сето мое лие од небесата твоја,
од музата моја низ ветерот разнесена,
секоја капка збор,
секој збор стих,
секој стих дожд,
секој дожд поема,
која те негува,
душата ти ја осветлува,
твоја за моја,
секогаш припиена,
лијат дождови,
небаре те оплакуваат,
а жива си,
живеј и молчи во денот и ноќта,
во мене си,
те слушам,
слушни ме,
ќе ти објаснам некогаш,
а тогаш,
ќе биде засекогаш,
и после дождот што поема раѓа,
не барај сомнеж во ѕуницата која краси,
не биди будалеста,
нема да го најдеш,
ако не ми веруваш,
погледни ноќва во небото,
и види се што запишав за тебе,
со тоа земјата ја маѓепсав,
вдахни ја светоста на светлоста,
на сето тоа во него,
и слушни ги воздишките,
на допрените,
поради кои чекаме да зазориме,
не прашувај се поради кого се,
за тебе се,
за мене,
малку се,
кога би се прашал јас,
и кога би имал право на нова љубов,
повторно би те избрал,
и ако е мојот живот ѕвезда,
која не разделува,
нека згасне,
што ми значат овие триесет и ситно лета,
за тој миг единствен со тебе,
миг поголем од столетиа.

 

[Achernar]

Таа ноќ,
кога остави отпечатоци на мојот ревер,
и го закити срцето мое,
со бакнежи за збогум,
уште течат во крвта моја,
и во тоа што прави човек од мене,
многу ме љубеа,
обљубуваа,
со бакнежи залажуваа,
твоите отпечатоци ги бришеа,
но бакнежите,
во срцето не можеа,
тебе верни ти останаа,
и сето твое во него,
не барајќи ништо за возврат,
зарем можеше поинаку,
зарем е поубав тој,
кој без љубов ги љубеше многу,
а што дека си една,
сега си овенат гроб,
кој го одминувам,
со работ од наметкава го поминувам,
со неа ги оживувам,
отпечатоците твои,
со кои запознав други,
не важни,
туѓинци во ноќта,
но она што свето бејаше,
останува тајна,
на небото запишана,
љубовта ме обои,
не барајќи ништо за возврат,
те љубев,
без да ме љубиш.