Јас сум само император,
на атомите во мене,
во ротација,
го објаснуваат моето постоење.
на атомите во мене,
во ротација,
го објаснуваат моето постоење.
Ваша поезија
- Автор на темата Baronessa
- Време на започнување
Уште првиот ден кога те видов знаев
ќе ме уништиш
и така бидна...
Легна како пролетен дожд врз мојата градина
ме погледна и праша...Да те чекам ли?!
Јас , нема, и бесна на својата парализираност....
Чекај ме......ама не се слушна,
Јас сноб, столб на наивноста...
ти веќе имаш кај кого да одиш...не еден туку три....
Јас каде да одам.....и спиењето и мислењето е веќе мака за мене...
Кнедла имам ,не само во грлово туку и на срцето....
Сакам да се ослободам , сакам друго, сакам некаде ....нешто....
Сакам но несакам....ќе имаме ли момент? И да имаме што?
Ми ги влажниш очите уште наутро.....
Не можам да се натпреварувам со дваесет години минато.....не!
Плевел си ти...и неможам да те искоренам
Ама и месечина си!
Јас ..каде да одам?!
ќе ме уништиш
и така бидна...
Легна како пролетен дожд врз мојата градина
ме погледна и праша...Да те чекам ли?!
Јас , нема, и бесна на својата парализираност....
Чекај ме......ама не се слушна,
Јас сноб, столб на наивноста...
ти веќе имаш кај кого да одиш...не еден туку три....
Јас каде да одам.....и спиењето и мислењето е веќе мака за мене...
Кнедла имам ,не само во грлово туку и на срцето....
Сакам да се ослободам , сакам друго, сакам некаде ....нешто....
Сакам но несакам....ќе имаме ли момент? И да имаме што?
Ми ги влажниш очите уште наутро.....
Не можам да се натпреварувам со дваесет години минато.....не!
Плевел си ти...и неможам да те искоренам
Ама и месечина си!
Јас ..каде да одам?!
Реприза на веќе поминат стар црно бел филм,
со можност за нов
креативен хепи енд.
Имам ли толку голема моќ,
да ја исполнам приказната
со нови лица,
нови моменти,
нови патеки?
Да ја плукнам кармата
и да и се насмеам цинично,
велејќи,
успеав,одјеби?
со можност за нов
креативен хепи енд.
Имам ли толку голема моќ,
да ја исполнам приказната
со нови лица,
нови моменти,
нови патеки?
Да ја плукнам кармата
и да и се насмеам цинично,
велејќи,
успеав,одјеби?
Застани
Не приближувај се премногу,
Не минувај ја границата,
остани со чекор одалечен
од мојот шарен свет.
Опушти се во комфортната
зона и не разгорувај го огнот,
пролет е,
сонце нека грее.
Прескокни ме,
не допирај ме,
ќе се изгориш,
ќе се изгорам.
Тргни ја завесата,
погледни во небото,
ќе видиш магични светови,
млечни патеки,
во прегратка мечки,
и авион кој
лета,
онаму каде би одлетала јас,
и хеј..
Ѕвезда паѓа,
замисли желба,
нека биде твоја тајна.
Во паркот шетаат сенки,
на лица без лица,
хоризонти без почеток,
почеток без крај.
Те молам,
прескокни ме,
не пружај ги рацете кон мене.
Те прескокнувам,
низ тебе погледнувам.
Го препознавам твојот свет,
шарен е,
чуден е,
создадена верност
така блуден е.
Не приоѓај ми,
во блиска иднина.
Исчезнуваат многу соѕвездија.
Застани,
насмевни се.
Не приближувај се премногу,
Не минувај ја границата,
остани со чекор одалечен
од мојот шарен свет.
Опушти се во комфортната
зона и не разгорувај го огнот,
пролет е,
сонце нека грее.
Прескокни ме,
не допирај ме,
ќе се изгориш,
ќе се изгорам.
Тргни ја завесата,
погледни во небото,
ќе видиш магични светови,
млечни патеки,
во прегратка мечки,
и авион кој
лета,
онаму каде би одлетала јас,
и хеј..
Ѕвезда паѓа,
замисли желба,
нека биде твоја тајна.
Во паркот шетаат сенки,
на лица без лица,
хоризонти без почеток,
почеток без крај.
Те молам,
прескокни ме,
не пружај ги рацете кон мене.
Те прескокнувам,
низ тебе погледнувам.
Го препознавам твојот свет,
шарен е,
чуден е,
создадена верност
така блуден е.
Не приоѓај ми,
во блиска иднина.
Исчезнуваат многу соѕвездија.
Застани,
насмевни се.
Последна промена:
Недостигаш,
во денот со зборови неискажани,
за во ноќта,
низ сонот поема да испишуваш,
на друг јазик,
но ја разбирам,
во неа,
нежна верба,
од нежна девојка,
покрај храмот што одминува,
кревка молитва изустува,
гледам низ нејзиното тело,
во магла од емоции,
ликови во стихови,
чекорат околу мене,
насекаде е,
во илјада форми,
галаксија,
посакувано ја привлекувам,
се разнесувам,
и се принесувам,
се има смисол,
немо го создава нештото во мене,
а толку ноти насекаде,
отклучени и ширум отворени,
таму прашањата престануваат,
одговорите стасуваат,
гаврански канџи ја грабаат,
за да ме направат,
љубовен без љубов,
никогаш последен,
секогаш слободен,
не сакам да се разбудам,
во ниедно расположение,
не го сакам она,
кое остана пред мене,
без лажни ветувања,
без сожалувања,
со поглед ко стрела ме продира,
ги отворив очите,
ги допрев усниве,
се уште беше тука,
која си ти,
што ја боиш патеката на мојата орбита,
рефлексија во солза,
пандан на душава искапена,
го допирам срцево со твоето,
без емоција,
супернова.
во денот со зборови неискажани,
за во ноќта,
низ сонот поема да испишуваш,
на друг јазик,
но ја разбирам,
во неа,
нежна верба,
од нежна девојка,
покрај храмот што одминува,
кревка молитва изустува,
гледам низ нејзиното тело,
во магла од емоции,
ликови во стихови,
чекорат околу мене,
насекаде е,
во илјада форми,
галаксија,
посакувано ја привлекувам,
се разнесувам,
и се принесувам,
се има смисол,
немо го создава нештото во мене,
а толку ноти насекаде,
отклучени и ширум отворени,
таму прашањата престануваат,
одговорите стасуваат,
гаврански канџи ја грабаат,
за да ме направат,
љубовен без љубов,
никогаш последен,
секогаш слободен,
не сакам да се разбудам,
во ниедно расположение,
не го сакам она,
кое остана пред мене,
без лажни ветувања,
без сожалувања,
со поглед ко стрела ме продира,
ги отворив очите,
ги допрев усниве,
се уште беше тука,
која си ти,
што ја боиш патеката на мојата орбита,
рефлексија во солза,
пандан на душава искапена,
го допирам срцево со твоето,
без емоција,
супернова.
Последна промена:
Залуди ме,
па макар и несреќно,
распни ме,
но не оставај ме,
порасни со мене,
и не напуштај ме,
не убивај го разбудениот живот во крвта,
душата ќе ја скамени,
избледи,
во каминот на твојата страст,
како згужвани зборови,
фрли ме,
разгорувај,
со бакнежи црни догорувај,
од пепелта ќе се воздигнам,
како отров низ вените,
крадешкум ќе се приближам,
за да затропам,
на вратите на твоето срце,
во него ехо ќе вбризгам,
што од мислите одѕвонува,
ехо од твојот стих,
во кој вреска тажна птица,
плен,
во кафезот златен затворен,
пушти ме внатре со неа да бидам,
не биди кучка,
склопи ги нежно очите,
чуј го крикот на двете во едно,
пресечи ја вистината,
и ослободи не.
па макар и несреќно,
распни ме,
но не оставај ме,
порасни со мене,
и не напуштај ме,
не убивај го разбудениот живот во крвта,
душата ќе ја скамени,
избледи,
во каминот на твојата страст,
како згужвани зборови,
фрли ме,
разгорувај,
со бакнежи црни догорувај,
од пепелта ќе се воздигнам,
како отров низ вените,
крадешкум ќе се приближам,
за да затропам,
на вратите на твоето срце,
во него ехо ќе вбризгам,
што од мислите одѕвонува,
ехо од твојот стих,
во кој вреска тажна птица,
плен,
во кафезот златен затворен,
пушти ме внатре со неа да бидам,
не биди кучка,
склопи ги нежно очите,
чуј го крикот на двете во едно,
пресечи ја вистината,
и ослободи не.
Дај ми
Гладна сум.
Дива ѕверка која сака уште,
бара уште храна,
да го засити гладот.
Дај ми да пијам,
жедна сум..
Ги пијам тие звуци
како дивјак без манири
при првиот пресрет на извор со студена вода.
Ненаситна сум.
Очиве не престануваат
да се губат во жуборот
на таа река.
Засити ме,
не запирај никогаш.
Незаситена душа темна,
виножито од утрински
зраци,
демонка во ангелско руво,
ангел во демонски облик,
исплашено девојче,
заводлива девојка,
силна жена,
мудра старица.
Се сум.
И ништо не сум.
Обичен смртник со
залутан поглед.
Дај ми..
Само тоа останува,
ме милува..
Милува..
Се свило околу мене
како змија,
ме бакнува,
ме предизвикува.
Дај...не престанувај.
Остани вечно.
Лудо е,зар не?
Како и да е,
останувам своја.
12.03.2014
некаде пред ноќта да стапи на сцена
Гладна сум.
Дива ѕверка која сака уште,
бара уште храна,
да го засити гладот.
Дај ми да пијам,
жедна сум..
Ги пијам тие звуци
како дивјак без манири
при првиот пресрет на извор со студена вода.
Ненаситна сум.
Очиве не престануваат
да се губат во жуборот
на таа река.
Засити ме,
не запирај никогаш.
Незаситена душа темна,
виножито од утрински
зраци,
демонка во ангелско руво,
ангел во демонски облик,
исплашено девојче,
заводлива девојка,
силна жена,
мудра старица.
Се сум.
И ништо не сум.
Обичен смртник со
залутан поглед.
Дај ми..
Само тоа останува,
ме милува..
Милува..
Се свило околу мене
како змија,
ме бакнува,
ме предизвикува.
Дај...не престанувај.
Остани вечно.
Лудо е,зар не?
Како и да е,
останувам своја.
12.03.2014
некаде пред ноќта да стапи на сцена
Се борам да излезам од овој лажен свет,
скриена во тајните на месечината,
која ме чува со своето име,
ова не сум јас,
ова е некоја друга личност,
во галаксијата на лаги и каење,
бегам од мислите,
додека ги загревам,
трошките страсти,
ветрот ја разнесува студената вистина,
животот ми ја зема младоста,
уште неизживеана,
ти ќе останеш само тајна,
скриена во погледот,
заспана во душава,
наслушувам со очи затворени,
како благ пролетен ветар ,
дишеш во мојот врат,
отпрво полека,нежно,
треперам како млад лист на дрвото,
за миг потоа да полетам,
носена од ветрот,
заедно со нашата тајна,
меѓу јато галеби,
се слуша само нивниот пискот
и мелодијата што ја компонираат,
со секое замавнување со крилјата,
паѓам полека на брегот
и додека водата го кваси моето лице,
сфаќам...Умирам...
ја носам со себе тајната за тебе,
ја носам со себе сета поезија,
што ти ја посвети ова младо,неизживеано срце,
езерото тивко го извлекува мојот последен здив,
оставајќи ме со уверување ,
дека засекогаш ќе останам во тебе,
како некоја што
никогаш не те напуштила и
никогаш не те дочекала.
скриена во тајните на месечината,
која ме чува со своето име,
ова не сум јас,
ова е некоја друга личност,
во галаксијата на лаги и каење,
бегам од мислите,
додека ги загревам,
трошките страсти,
ветрот ја разнесува студената вистина,
животот ми ја зема младоста,
уште неизживеана,
ти ќе останеш само тајна,
скриена во погледот,
заспана во душава,
наслушувам со очи затворени,
како благ пролетен ветар ,
дишеш во мојот врат,
отпрво полека,нежно,
треперам како млад лист на дрвото,
за миг потоа да полетам,
носена од ветрот,
заедно со нашата тајна,
меѓу јато галеби,
се слуша само нивниот пискот
и мелодијата што ја компонираат,
со секое замавнување со крилјата,
паѓам полека на брегот
и додека водата го кваси моето лице,
сфаќам...Умирам...
ја носам со себе тајната за тебе,
ја носам со себе сета поезија,
што ти ја посвети ова младо,неизживеано срце,
езерото тивко го извлекува мојот последен здив,
оставајќи ме со уверување ,
дека засекогаш ќе останам во тебе,
како некоја што
никогаш не те напуштила и
никогаш не те дочекала.
Никогаш,
нема да бидеш што е таа,
дел од овој живот мој,
а што е тој,
среќа,
љубов,
и тага,
и помалку и повеќе,
некаде,
но можам ноќва,
во овие доцни часови,
со толку будни души,
а една месечина,
да те пронајдам,
со неа сонот твој да го зачувам,
со светлината нејзина,
да те покријам,
лицето за миг да ти го насмевнам,
во идно време,
надежта која после нас умира,
да ти ја покажам,
да ги замолам ѕвездите,
телото со дарови да ти го опсипаат,
во следниот живот,
во темината да те обележат,
како соѕвездие,
кое немир во мене ќе разбуди,
да не те одминам,
со тебе да го исполнам,
сето она што овде го пропуштам.
нема да бидеш што е таа,
дел од овој живот мој,
а што е тој,
среќа,
љубов,
и тага,
и помалку и повеќе,
некаде,
но можам ноќва,
во овие доцни часови,
со толку будни души,
а една месечина,
да те пронајдам,
со неа сонот твој да го зачувам,
со светлината нејзина,
да те покријам,
лицето за миг да ти го насмевнам,
во идно време,
надежта која после нас умира,
да ти ја покажам,
да ги замолам ѕвездите,
телото со дарови да ти го опсипаат,
во следниот живот,
во темината да те обележат,
како соѕвездие,
кое немир во мене ќе разбуди,
да не те одминам,
со тебе да го исполнам,
сето она што овде го пропуштам.
Последна промена:
Стојам одамна така,
безмилосно,
одвеано во ситен дожд,
на дланките молитви,
кон небото упатени,
чекајќи го едниствениот,
последниот,
возвишениот,
јас сум само патник,
го одам овој пат,
како и секој,
но носам нешто во мене,
за многу луѓе познат,
за малку препознат,
како и сите овие земски чувства,
тебе те чувствувам,
од минатото,
до сегашноста,
колку и да си далечна,
тука си,
од мене извираш,
ако си залутана,
во времето,
тоа е само миг,
повторно ќе се споиме,
како никогаш досега,
таква е природата,
подарува,
одзема,
исчезнува,
но вистината,
во крвта е напишана,
ќе те земам,
како воздишка,
нечија,
во друг свет,
да те заживеам,
и да не е така,
моја си,
твој сум,
вечни сме,
и не мора,
кога јас посакувам,
кога јас живеам,
кога јас умирам,
да ме слушнеш,
со мене да исчезнеш,
ќе знаеш.
безмилосно,
одвеано во ситен дожд,
на дланките молитви,
кон небото упатени,
чекајќи го едниствениот,
последниот,
возвишениот,
јас сум само патник,
го одам овој пат,
како и секој,
но носам нешто во мене,
за многу луѓе познат,
за малку препознат,
како и сите овие земски чувства,
тебе те чувствувам,
од минатото,
до сегашноста,
колку и да си далечна,
тука си,
од мене извираш,
ако си залутана,
во времето,
тоа е само миг,
повторно ќе се споиме,
како никогаш досега,
таква е природата,
подарува,
одзема,
исчезнува,
но вистината,
во крвта е напишана,
ќе те земам,
како воздишка,
нечија,
во друг свет,
да те заживеам,
и да не е така,
моја си,
твој сум,
вечни сме,
и не мора,
кога јас посакувам,
кога јас живеам,
кога јас умирам,
да ме слушнеш,
со мене да исчезнеш,
ќе знаеш.
Последна промена: