Ваша поезија

[Achernar]

Која и да си,
дојди вечерва,
како со некоја,
нечија,
некаде,
пред многу години,
оживеј ме,
убивај ме,
дај ми го твоето најдраго,
да се изживувам со него,
да го опивам,
обљубувам,
консумирам,
пијалок од твоите течности,
без страв,
без чувства,
со телото,
допир врз допир,
пот на пот,
старомодно,
дивјачки,
да те удавам во мојата душа,
во оваа џунгла бескрајна,
во која не постои жешка ноќ,
само вкус на месо,
усни лепат врз него,
како животно крволочно,
да те обезвреднам,
наоколу се е распламнато,
во веренички прстен запалено,
низ месечината погледнато,
не постои,
во утрото,
кога ќе се разбудам,
нежно протегни се,
погледни ме,
ќе ти подарам оаза,
од дланкиве извор,
да се напиеш,
ќе знаеш,
тоа не бев јас,
тоа си ти,
како јас.

 

[Iris*]

Штом денот се предаде на ноќта,
штом светлината постане сенка,
штом темнината завладее со нас,
тогаш стварноста се губи
а фантазијата добива право на глас.

Овој пат светлина ја обзема душата,
во срцето повторно се буди надеЖта.
Две раце на рамена,
како ѓердан од Жар ја палат љубовта.
Две очи со солзи непресушни
повторно смеата ја учат
Усните врели горчината ја сладат,
да остават траг,
да остават потпис,
потпис за страста,
печат за Животот.
Телата говорат
со допирот и потта,
запри....
сакам да ја слушнам уште еднаш
приказната на твоето тело,
да го осетам пламенот
што ќе се претвори во поЖар.
Предолго чекав
за да моЖам сега брзо да завршам,
остави ме да ја почувствувам
благоста на твојата коЖа,
сега е време,
време да го оставам својот потпис,
ти простувам се ...
но не знам дали и таа ке моЖе.

 

[Achernar]

Потполна тишина,
ме обзема,
не се рефлектира од никого,
а од кого би,
во длабоки црнила,
кои голтаат светла прашина,
сама ме довикува,
не ме презира,
виси над мене,
ме скокотка,
обновува,
заковува,
во безмислен простор,
опстојува,
ја слушам ли,
занемарувам,
ме повикува,
дојди,
остани,
не запирај,
младоста ми ја понудува,
од прозорецот долетува,
ме допира,
насмевот го црта,
во земјата на соништата ме понесува,
ко ефтина к***а се соблекува,
во мирисот недостига,
престижен,
од свилени чувства исткаен,
самовила пурпурна ме бакнува,
товар од гнев одминува,
кој сум,
од каде сум,
ме заминува,
и повторно ги слушам гласовите кои зборуваат,
во ритам кој не исчезнува,
во мене прст преку прст се доближува,
како ми е не ме прашува,
меки ветувања испрашува,
не заборава,
постојано ме уморува,
оваа одисеја е предалеку од синото,
во минато исчекуваното,
среќното,
бара насмевки во непознатото,
заоѓа во мене постојано,
ме искушува,
воодушевува,
слепа светлина,
која потонува,
бескрајно,
тивко,
тајни отклучува,
дух кој не заминува,
на детсвото потсеќа,
од длабок сон не се разбудува,
ова е мојот свет,
го создадов за мене,
и се насмеав во него,
не исчезнува после полноќта,
како мината година,
како твојот глас,
го заборавив одамна.

 

[Lena]

Љуби ме

Повторно ме повредуваш драги.
Не можеш да ме сакаш
таква каква сум,
велиш..
Каква сум?
Ги спуштив сите маски од себе
и еве ме стојам пред тебе..
Разголена,
соголена,
гола и боса.
Стојам,гладна за љубов.
За твојата љубов.
Не допирам до тебе..
Мојот повик
е нечуен.
Мојот глас е нем,
зарем не го разбираш мојот говор?
Се губи во звуците на дождот
кој непрестајно капе по олуците на куќите.
А сакам да вриштам..
Да створам олуја,
земјата нека се отвори
нека ме проголта.
Ти не си таа што ја знам.
Ти не си таа што ја сакав.
Која сум?
Таа сум.
Не знам да бидам друга,
не сакам да бидам друга.
Немам повеќе маски на одмет,
моето срце е чисто
и мојата насмевка искрена.
И очи полни тага накитени со солзи.
Во очите твои,
таа...
Јас не сум таа миличок и никогаш нема да бидам.
Стојам овде пред тебе
разголена,соголена
гола и боса..
и те молам..
Љуби ме..

 

[Achernar]

Петок вечер е,
замижувам,
оставам чувствата од мене да се излеат,
во зборови да се претворат,
да те опијат,
каде и да си,
што и да правиш,
само не доаѓај,
не милувај ме со крилјата заводливи,
не те повикувам,
довикувам,
како некогаш,
секогаш,
уморно е срцево,
истрошено,
сето исчекување исцрпено,
залудно очекување,
нанижано со сини бисери,
никако да засјаат,
едноставно е,
но како да им објаснам,
на овие емоции кои од никаде не почнуваат,
дали со тебе во нив сум роден,
непоканети,
не завршуваат,
искрено во договор,
ти пружам рака,
подај рака,
не доаѓај,
не си ми потребна,
премногу си,
уште еднаш и чинам ќе полудам,
не ќе издржам,
ќе ме преполниш,
товарот ќе го истуриш,
но не ќе ме ослободиш,
не сакам да излудам,
остави ме како знам да живеам,
утехата да си ја побарам,
во ноќта кога најмногу боли,
сега трезен сум,
не знам за подоцна,
ако ме нема,
тогаш нема да бидам тоа јас,
ќе бидам со некоја блудница вавилонска,
ќе заборавам на тебе,
во утрото од мене ќе остане само парче од самотник,
кој изгубил сопатник.

 

[Iris*]

Таму некаде
а не овде до мене,
во осамената полноќ
со кого си,
каде си?
Ги чувствуваш ли ноќите влаЖни?
ДоЖдови ледени
се моите солзи,
ко моите очи,
ко мојата душа.
Го краси ли лицето твое
виноЖито,
или плачат очите твои?
Се капе ли
волшебнето зеленило
во огледалото
од твоите солзи
или постојано
залудно
плачат само моиве.

 

[Lena]

Твојата силуета во далечината
ја следам,
чекориш сигурно во мој правец
те гледам,
нешто познато на твојот лик,
ме одбива,
нешто непознато на твојот лик
ме влече.
Здивот застанува,
дланките се потат,
а срцево беснее како дивјак
занесен во ритуалот на ритмичкиот танц.
Зборови немам,
зборови три пати повторени
вешто смислени,
за тебе спремам.
Единствено,нечујно:
Здраво..
и се вкоренувам во земјата,
сигурен
начин да ја издржам таа средба.
Не те приметувам,
секое твое движење во себе го
дожувувам.
Електрично чувство ми создава немир,
заминуваш,
скришум ме погледнуваш,
го подигам погледот,
те барам во толпата,
тебе те нема.
Времето го темпираш,
неприметно ме следиш,
стоиш зад мене.
Дишам длабоко,
дишеш длабоко..
Знам тука си
без да се свртам.
Знам ти си,
не смееш да пријдеш
штитот те запира
од мене те одбива.
Шепотиш:
Ме правиш нервозен девојко,
го сакам твоето име!
Ме збунуваш и оставаш да молчам.
Оди си!
Не сакам да те гледам,
не,
јас не сакам со поглед да те следам.

 

[Iris*]

Море од луѓе,
а никаде ни човек,
океан од среќа
а од среќата ни трага.
И никаде љубов...
И никаде никој
да разбуди љубов...
Барајќи излез
од синџирот на старата
отруена од болка
видов искра во твоите очи.
Искра што значи крај
на тагата,
на болката,
искра што значи пламен
надеЖ,
спас,
искра што сеуште не згаснала
моЖеби сега се буди.
Ме издигна твојата љубов
од канџите на морската стихија,
па изваја спектар
од ѕвездено јато.
Подај ги рацете
да се вивнеме заедно
во мистиката
на звуците од ветрот,
да танцуваме со месечината,
да ги испреплетеме телата,
да ги помешаме воздишките,
цврсто гушнати
во облаците,
магепсани од нивната мекост.

 

[Achernar]

Допри ме вечерва,
со твоите отпечатоци,
остави траги за вечно сеќавање,
колку и да трае,
нема да трае до вечноста,
затоа сега помини врз моето тело,
остави ги сенките,
секаде е светлина,
ѕвездена ноќ,
истетовирај се слободно,
опиши се,
најубавото од себе прикажи го,
и најтемното ќе оживее,
врз мојата душа,
нема да бидеш прва,
ниту последна,
секогаш е некоја,
се обидувам ли,
да се ослободам,
не постојат порти верувај ми,
отворена е,
те прифаќа,
уживај во неа,
нежна е со тебе,
те бакнува сочно,
со усни кои лекуваат,
прифати ја,
нема да ти го скрши срцето,
ќе те почитува,
и тие две чаши полни со вино ќе ги наслика,
убавина ќе одслика,
живеј во неа,
не ти одзима ништо,
патем и на радоста ќе те потсети,
те љубам,
и не ми е потребен аплауз,
само ноти во гитара одсвирани,
и болките ќе ги прегрне,
сокрие,
те крадам за да те заслужам,
да те вратам во вистината,
не е лажна,
ти ветувам,
посакај ме,
и те сакам,
доволно е,
зарем не,
вака започнав,
како ли ќе завршам,
и навистина не ми е важно.

 

[Iris*]

Станувам,
тргнувам кон кујната
како и секое утро пред.
Студенилото на подот
под босите стапала
полека ме буди од сонот,
еден сон,
а во него ти,
толку блиску
а толку далеку,
на дофат на рацете
а не моЖам да те дофатам.
И нема тука
таЖни и среќни,
нема оставени,
секогаш се ќе биде во ред,
само нема
да не има нас.
Засолнати
во светилникот на гревот,
ја слекуваме
облеката на срамот,
се топам
со твоите воздишки
кои ја сечат глувата ноќ.
Не пратат нашите сенки
на ѕидот,
а тој ја чува нашата тајна
скриена од сите,
од него,
од неа,
од светлината.
Замисли
соновите да почнуваат
кога ќе се разбудиме,
замисли
да не мораме
никого да повредиме,
да не мораме
да замислуваме,
и вети ми
дека ова не е крај,
вети ми
дека уште ќе сонувам.