Ваша поезија

[Achernar]

Стојам цврсто врз железната планина,
рацеве факели палат стотици бели пламени,
да ти го осветлат патот до мене,
не биди ѓаволеста,
биди симбол на новата религија,
откриена,благословена и вечна,
како во молитвите,
создадена од излечени лузни,
гребат врз ѕидовите на нашите души,
ги познавам,
ги запознав одамна кога светлата беа темни,
кога болките беа претешки,
а мислите полни со злоба,
погледни во моите очи,
види не во иднината,
моја и твоја,
во симболот на нашата ера,
во која не постојат солзи,
ќе заборавиш да мразиш,
ќе научиш едноставно да љубиш.

 

[Lena]

Сакам да отидам некаде далеку,далеку џенем да фатам.
Денот надвиснал без насмевки
над градот кој веќе одамна е буден.
Прашања,прашања,прашања..
Без одговори,заплетени,
залудно поставени.
Старецот ја отвора вратата на таксито на својата драга,
ја води во болница.
Се случува нешто во нивниот живот,нешто поинакво,
нешто возбудливо,
нешто кое ја крши добро осмислената монотонија која господари во нивниот дом.
Хеј драги,
ќе бидеме ли јас и ти такви старци,живеејќи во спомените
закачени на ѕидот?
Не,не драги.
Староста ќе ја поминам во својата
јапонска градина
со многу бонсаи дрвца.
Насмеана старица со седа коса,
љубов во себе
и многу,многу деца
околу,
со опеани во брчките стихови.
Ќе го живеам зенот,
ќе го живеам мигот,
со или без тебе драги,
сеедно.
Го одам својот пат,
морам,
ништо друго не останува,
таква сум јас знаеш,
твроглава,егоистична и студена,
арогантна и недопирлива.
а во мене..
Судир на светови,драги
желба за љубов,
желба за хармонија.
Не знаеш..ти ништо не знаеш.

 

[Achernar]

Таа е љубовта од северот,
не знам поинаку да ја погледнам,
наречам,
таа е јас,
себе ли се посакувам,
ја барам во очите од девојките на нејзино годиште,
и завршувам на работ од нивното здолниште,
сите тие очи се прекрасни со таа боја потемна од ноќта,
поблиска од сестра,
во која сум поинаков од многу ноќи,
во кои згаснував со уличните светулки,
бесплатни сексови,
дозволете да ви раскажам за неа,
за таа која поттурнува во денот да успеете,
дарбата во сржта што ја дивее,
никому не одзимајте го тоа,
не ја презирам што некогаш не ме допира,
и што понекогаш фолира,
со страв ме продира,
има причина,
се прашувам дали е доволна,
поради неа со доблести и топлина накитувам се што можам,
оплеменувам се во мене и околу мене,
со рацете создадени од нејзиното постоење,
и на песот што лае кон мене му фрлам коска доблестна,
останатото го оставам на бедните,
на крволочните,
во најтемниот сон се борам,
студенилото во мене да го стопам,
ја мијам калта од мене,
пред неа се соголувам,
гол ја бакнувам,
и за неа нечујно прикажувам,
како ситни пари хор за неа собирам,
пеам,
не се срамам,
не тагувам,
ако ја прави среќна,
потиштен вениве со солзи ќе ги наполнам,
ќе згаснам,
овој пат поинаку,
гордо ќе изговорам,
ја љубам,
нека тоа биде последниот збор пред да преминам,
од него илјадници мостови да создадам,
да не заборавам,
трага да оставам,
преку нив ќе се вратам,
нејзиниот олтар да го украсам,
зарем не е доволно тоа,
ако не е,
во белината на велот ќе заспијам,
нека биде мое вечно почивалште,
светилник за грешно заљубените.

 

[Lena]

Филозофија


Филозофијата е чудна ствар,
милион прашања,
прашања без одговори,
од едно постануваат сто.
Се шират како вирус во главата.
Создаваш затворен лавиринт
од прашања,
за да сфатиш дека одговорот
е во кругот.
Одговорот е:Ништо.
Сфаќаш дека бог ќе го најдеш
во нејзиното тело,
кое те мами на прљав перверзен секс,
дека религијата е срање
и дека не постои апсолутна вистина.
Убавото огледало
закачено на белите марморни
плочки во бањата ти го поставува прашањето:
Кој си ти?
Глупо прашање.
Погрешно прашање.
Ебено прашање.
Се бараш себе,за да откриеш
дека ти си тој.
Тој што си бил и пред
да почнеш да филозофираш,
дека нема ништо трето
и дека кармата е само кучка.
Само од тој лавиринт на прашања излегуваш
како сосем нов ти,
совршена единствена
верзија на ликот од огледалото.
И додека јас филозофирам
околу филозофијата,
ти си ги уништуваш мозочните
ќелии со тхц и ништо не мислиш.
Мислите ти се празни,
се е сеедно,
се насмеано,
а ти си потонат во илузијата
на мигот,
пропратена со завист.
Си се запрашал ли некогаш која е смислата на твојот живот?
Која е твојата вистина?
Или твојата вистина е мртва одамна?
Или воопшто не е родена?
Кој си ти човече?
Свесно се убедував дека си ти мојот
ангел.
Те купував со насмевки,
те купував со шарм,
ти го нудев моето тело,
со венецијански маски разни.
И заповедав тивко скоро нечујно на љубовта: Убиј ме!
И ти се предадов целата
не оставајќи ништо за мене.
Љубовта ме уби
и повторно живот ми вдахна.
Јас одам,
ти ми судиш и повторно бејби
лажна љубов ми нудиш.
Но,хеј бејби немој сега да ми судиш,
јас само ги најдов недефинираните одговори на
филозофските прашања,
го следам срцето
и заминувам.
Прости,
не знам поинаку.
Тоа сум јас.

 

[Prashina]

Ти Благодарам
Ти благодарам за сите насмевки дарувани
и за погледите почувствувани.
Ти благодарам за сите зборови речени или напишани
и за песните некаде запишани
за сите ноќи претворени во ден,
и денови преточени во соништа.
Ти благодарам за играта на хоризонтот
во некоја далечина, и
за распостилање на целата моја тежина пред твоите стопала.
Ти благодарам и за гревот, наречен посакување,
и за секое сонување.
Ти благодарам за фонтаната на животот која
бликна во мене,
и за секој миг споделен или украден,
ти благодарам што ме потсети дека живеам,
чувствувам и не сум мртва.
Ти благодарам од срце.

 

[Achernar]

Пеперутка е душава,
тивка и беспомошна,
во летот избезумена,
во сонот изгубена,
од гревови разнобојни наситена,
крилјата и се две бои љубовни,
од дланки две полетана,
со едната далечна,
со другата блиска,
во допирот пресликана,
срцето и го обесчестија,
со тетоважа волшебна,
уште еден симбол на портата огнена,
насмевот што опива во грч го маѓепсаа,
квечерино со темни облаци прекриена,
зазори ти,
крилјата на пеперутката во пазуви сокриј ги,
кога ќе стивне бурата,
кон сонцето подади ја,
со воздивот твој повторно полетај ја.

 

[Ghtalpo]

Ќе потечам како бистра вода
да ти ги измијам солзите
да ти ја освежам душата

 

[Achernar]

Посакав и тргнав по тебе,
во темнината те барам,
со чекори далечни,
маѓепсан и искрен,
зарем не гледаш,
поинаку не знам да те пратам,
да бидам,
а ти,
не премолчи,
не скри,
скрши,
телото мое го обесчести,
во него секое чувство го изгори,
без допир,
го осуди,
сурово на твој начин,
со твојата наклонета моќ,
гладен волк во ноќ,
лута нечие срце да откорне,
своето да го трогне,
зарем ниеднаш не зажали,
што направи,
да ја молам иднината за спокој
кој не можев си го понудам,
ладно светло на надеж од твоите усни,
ме допира,
со нож ме убива,
лицето го потопува
за живот го проколнува,
ги урива ѕидовите на љубовта,
кои толку посакувано ги градев,
на плеќите ко ангели ги носев,
поинаку не можев,
поинаку не знаев,
тука застанувам,
како вдовец те исплакувам,
на дождот му се исповедувам,
времето да го заборавам,
можеби ќе продолжам,
иако те губам верен ти останувам.

 

[Achernar]

Човек

Човек беше,
човек си отиде,
човек остана,
татко беше,
татко не остана,
брат беше,
брат не остана,
син беше,
син не остана,
да си тука,
да можам да ти кажам,
твојот дом е се уште тука,
врз неколку срца изграден,
за оние многуте непотребен,
од нас малкуте во ниеден миг заборавен,
вечно ќе бидеш запаметен,
ќе постоиш,
дур не згаснам,
дур не згаснат,
и тогаш ќе те најдам,
за се што не можев ќе ти раскажам,
ми недостигаш,
образот твој на мојот,
во искрена прегратка,
од твојот погреб не исчезнуваш,
во секоја моја радост те спомнувам,
длабоко во мене,
за тебе наздравувам,
понекогаш те сонувам,
и за тебе по некој збор кажувам,
затоа што повеќе те чувствувам,
и не морам никому да објаснувам,
горд сум што те познавав,
со тебе лебот го делев,
и колку пати се смеев,
господе осветли му го патот,
дај му го спокојот потребен,
млад беше,
се уште е,
тој беше прекрасен,
од човек поголем.

 

[Achernar]

Елена..и сета оваа поезија,
мелем на твојата душа опустошена,
прекрасна е и посебна,
јас и повеќе не можам да ти понудам,
стихија во невреме понудена,
не ти е доволна,
не се преправај,
во идно време ќе ја почувствуваш,
како трага за изворот обсјаена,
во косите твои заспана,
во ноти,
ноктурни,
искажана,
како книга непрочитана,
би посегнала,
да не останеш недоречена,
во патови недоодени,
ќе направиш гримаса кловновска,
да болката ја прикриеш,
а јас те посакувам,
тоа нема да го заборавиш,
како што некогаш бегаше,
од себе,
од мене,
како цвет во животот роден,
за нас недостапен,
ќе сонуваме,
и реалноста ќе ја предизвикуваме,
во очај ќе потонеме,
за прв пат ќе се родиме,
за да умреме,
нашата крв да ја нахраниме,
вампири жедни,
исконски,
во сонцето обележани,
кој би го посакал тоа,
ако не ти,
ако не јас,
осмели се,
во утрото бакни ме,
како никогаш досега,
оплемени ме,
изгуби ме,
барај ме,
во ликови препознај ме,
би се осудила да ме сакаш во вечноста,
таа е сега,
бакни ме,
во иднината прегрни ме,
твој сум,
моја си,
не би се осудил,
да живеам без тебе,
си одам,
премнгоу љубов,
не е ок,
ќе ме убие,
не е мој стил,
те поздравувам,
ќе те паметам,
како украден сон,
во дните што доаѓаат.