Ваша поезија

[Pica pica]

Во огледало одраз немам очи да исполнам
облик ќе создадам,душа да оформам
на бел лист ќе го нацртам.
Молив земав,на листот сенчам
цртам во занес,себе да се видам
Повлеков една,две,па и три линии
форма си давам ,очи ,уши,нос и уста ставам
За момент застанав реков,готово
сега да се видам.
Тишина настана.....па зарем вака душата моја изгледа!
Каков ѕвер сум,на изумрен вид слика сум бил.
Молив на пола прекршив,грда слика што оформи
ваков ѕвер само во бајки постои.
Мали деца со него плашат,ги чува од страв грев да не прават.
Наопаку листот го свртев,помислив со спротивност да го сокриев.
Нов молив зедов,
цртав,сенчев човечки лик правев
малку гнев,малку љубов од шокот потиштен.
Толку,човекот готов е,пола маж,пола жена
пола бело пола црно,ангел и демон.
Лист од две страни исцртав,себе да се познаам
тоа е срце со две комори што чука.
Тежок медаљон в гради што го кријам.

 

[Achernar]

Крилјата големи на моите плеќи,
го делеа звукот на силните,
насмеани одрази од секој агол што се одбиваат,
со секој замав посигурни во својата цел,
низ сиот тој леден ветер кој насочува во изгубената гора,
пронајдената верба,
над која висеа тмурни облаци,
во нив скирени срца врнежливи,
одсечени со молњите кои не замолчуваа толку време,
во времето загубените,
под нив пронајдоа натрапници,
анонимни фигури кои добро се познаваа,
прегратка си понудија,
крилјата ги спуштија,
се прегрнаа,
ги вкрстивме мостовите кои одамна беа срушени,
врз кои го градевме нашиот храм,
во кој мечтаевме,
магични очи уште еднаш фрлија погледи наоколу,
површините беа паметно кобно рапави и изабени,
не и истрошени,
врз нив одсјај на икони закачени со нашите прсти
кои намуртено погледнаа
и себично ја заклучија портата на благословениот гнилеж,
благословениот го прифаќам,
гнилежот го полконувам секому,
преминувам на страната на која сакаме да бидеме,
ти благодарам единствен креатору на старомодната љубов која ја создаде одамна.

 

[Lena]

Понекогаш

Понекогаш бегам од сите
да се сретнам себе,
го слушам говорот на
своите емоции,
ја чувствувам моќта на тишината,
создавам ред во хаосот.
Понекогаш бегам од себе,
ги слушам соништата
на драгите,
чекорам со нив во нивните светови,
ја впивам туѓата тага
ја гаам туѓата среќа,
пехар сум на нечии солзи
творец на нечиј сјај во очи.
Понекогаш,
сосем уморна од таа игра
на одење и враќање,
за миг сонувам.
Далеку од себе,
далеку од сите.
Талкам во земји на чудесата,
летам до небески порти,
креирам илузии,
плетам приказни.
Понекогаш те посакувам.
Понекогаш те љубам.
Понекогаш само..
Ги склопувам очите и
заспивам во ноќта.

 

[Achernar]

Очите на реалноста ако сакаш и сјајот на зениците одразот нивен кој не е веќе сјај,
за тебе можам да бидам очи за кои копнееш,
потонаа во калдрмата,
да не напишам калта,
не воздржав,
а напишав,
повторно таа калдрма која ме прати постојано,
во калта уште еднаш во која моите погледи заоѓаа во иста боја,
незасенчена боја доволна да се разликува од нејзината,
а внатре,
голем потоп за голем човек,
доволен за моето минато кое ме остави во оставата да
почивам во скриеното легло прекриено со морбидна свила,
каква би била поинаква,
крајот е премногу блиску
за да можам да ја фатам убавината на животот,
нема љубов,
нема блискост,
зборувај ми ти,
само дождови од снегулки водени,
премногу убави беа облиците за да можам со отворени дланки да се припијам со нив,
ништо не сакаше да престане за да го сопре моето живо плачење,
живо во мртвило претворено,
ритам на тоа што исчезнуваше тонеше се подлабоко,
потребата беше јалова,
детска,
солзи погребани во неа,
посегнав за тоа што требаше да пристигне,
а недојде,
по што посегнуваш ти те прашувам јас,
ако немаш одговор,
замолчи и во себе убиј ме,
од сите спомени избриши ме.

 

[Achernar]

Заескогаш ја изделкав твојата улога во мојата,
со дланките споени од дијалози заковани,
во сините карпи,
сведоци над розеви песоци,
таму каде се среќаваме понекогаш,
со очи невидени,
допири недопрени,
усни не бакнати,
души насушни,
во минатото некое збогување,
чувствувам,
во иднината спојување,
претпоставувам,
во сегашноста се доживуваме,
продолжуваме каде бевме прекинати од смртта,
толку е страшна,
но се чини ја уништуваме барем за миг,
за оној за кој сите сонуваат,
го спомнуваат,
премолчуваат,
за нас непознат,
за многу познат,
а можеби циничен кој завршува со насмеан абортус.

 

[Achernar]

Љубовта крие бескрај,
долг ѕвезден пат,
што на усните остава траг,
жена ли е,
маж ли е,
мајка е на двете,
емотивен колапс,
каде ли започнува,
на кревкото лице на кревката младост,
апокалипса во брчките на старост,
сакам да и го допрам срцето,
можам ли,
илузија ли е постојано опишувана,
неопишана присутна,
дозирана од светлината,
не од таа сончевата,
ниту од човекот создадената,
секој на свој начин,
повеќе или помалку,
сокриена или издадена,
предадена,
разбудена преубава е,
измачувана уморна,
не е една,
кротка е,
прашувајќи се безнадежно,
таа не слетува од некаде,
извира од некаде,
ослободи ја,
разурнува,
лошите скаменети ги остава,
со можност да ги излекува,
негувај ја,
како своето тело што знаеш да го негуваш,
внатрешноста негова да ја исполнуваш,
како луѓето околу себе што ги насмевнуваш,
и оние злите на момент што ги воскреснуваш,
никогаш не умира,
не талка,
секаде е,
од минатото во иднината,
се така до вечноста,
извирај,
вечноста е сега.

 

[Achernar]

Го отворам срцето за сите вас,
душата е во исчекување,
вратете се сите вие заталканите
запамете ги убавите сцени,
тие се вратени и сегашни,
тука сме сите заедно,
во еден глас изговорени,
толку сме многу,
да посакуваме,
необично да заживееме,
ова време од ноќта да го потрошиме,
да го натераме времето да застане,
ѓаволот да не сака да не одземе,
акустично во трепет да не одвее,
единствени да се осознаеме,
со скршени соништа да се ослободиме,
и во крикот да изгрееме,
со ударот да застанеме,
во слободата да се тркаламе,
бог е секогаш на крајот од допирот,
се заљубуваме,
тој знае,
не ме сопирај,
ќе те добијам,
ќе продолжам иако е доцна,
во поема во која коските болат,
во песната во која стиховите трнеат,
како гласник од студенилото испратен,
да загрее,
топол оган да запали,
среќен крај да обсјаи,
ние сме само ѕвезди,
во падот желби посакуваме,
кој би можел да објасни.

 

[Achernar]

Ќе заспијам,
и ќе се разбудам,
во свет во кој не сакам да живеам,
кој не го замислував ваков,
не го замислуваше таков,
со живот вреден еден долар,
и покрај се,
се уште љубам,
сакам,
никој не дозволувам да ми го одземе,
дишам,
надевајќи се дека ќе се разбудам,
вистински,
во идно време секојдневен,
засега недостапен.

 

[Prashina]

Душа
Една душа имам,
ни помалку вредна ,
ни повеќе важна
е мојата од твојата.
Кому да ја подарам?
Некому кој не ја посакува или
некому кој ја краде стоечки,
или некому кој не ја љуби
или кој ја љуби, а друга вљубува,
или тебе незнајнику, случаен минувачу,
кој ниту ја познаваш, ниту знаеш што со неа,
и се чудиш како да се отарасиш?
Родена е да биде подарена.
Никогаш своја,
од раѓање нечија, подарувана,
сега изгубена,
по смртта -господова.
Но, дали временски заслужена?

 

[Lena]

Кога не ми е потребна таа доаѓа.
Како крадец тивко,
се појавува и подцирнува од
сите можни ќошиња и страни.
Чинам се договорив со неа да
не ми се појавува пред очи
додека самата не ја побарам повторно.
Но таа..е непослушна и дива,
фина и мила во облаци од бела свила.
Ме предизвикува.
Ме повикува.
Ме освојува на секој можен начин,
во секое време,
на секое место.
Сега доаѓа?
Кога научив да живеам без неа,
кога се откажав од помислата дека некогаш ќе ја најдам?
А таа..облечена во своите најубави носии ме кани да му се препуштам на танцот.
Ах...љубов..
Не сега,не утре,
не за две години,
не за илјада животи,
пушти ме убаво ми е сама,
не заборавам дека си птица
со две лица.


Хеј..љубов..
Остани.
Па јас..јас,љубам да љубам.