Ваша поезија

[Lena]

Стихови

Секоја вечер заспивам со нив.
Стихови...
Го мамат мојот поглед и
креираат романтични светулки
по сокаците на моето срце.
Камени сокаци поплочени со зборови
од живот.
Посегнувам со очиве и допирам
туѓ свет..
Или тој ме допира мене.Сеедно.
Зборови се тоа,
зборови магични.
Мисли залутани,
мисли отфрлени.
Заљубена во стихот..
Заљубена во огнената стихија на нечии
разжарени чувства.

 

[Lena]

Патувај..
Ми рече.
Каде?
Далеку некаде,
зад седум планини?
Седум реки големи?
Седум мориња?
Посакуваш?
Посакувај.Долго ќе трае.

 

[Achernar]

Блесок на имагинација,
ме заслепува и поведува,
во слепило кое обелоденува,
лажна слобода,
се дур не го тргнеш превезот од твојата,
соголена,
босонога,
во воздухот далечен те чувствувам,
во воздивот кој обележува,
ти се покорува,
сончеви зраци што сива магла разбива,
трагајќи по твоите лица откриени,
со проколната роса покриени,
чувства безбројни од телото раскинати,
срамежливо галопираат врз срцето на твоето небо,
со чекори меки не очекувани,
во ноќта излудени,
во утрото на пердуви заспани,
низ нежни пејсажи кои се секогаш поинакви,
намигнуваат но возбудуваат,
стари познајници што посакуваат,
одекнуваат од филхармонија нечуена,
прв и последен пат интерпретирана,
во последниот кој не запира,
погледни ја со оштри ножеви,
љубовта родена за тебе која крвари
од болните врисоци жедни за крв,
на минијатурните стихови преправени во мечови,
во твоето тело длабоко зариени,
демнат постојано,
во очај ме убиваат,
капка по капка,
испиј ги,
не срами ги,
пружи ги твоите,
со нив пеплосај ме,
и занишај ме како дете во лулка,
твое дете,
не дозволувајќи да се разбудам.

 

[Achernar]

Празни чаши на масата твоја,
во домот твој,
за миг и мој,
благодарам,
ги постави за нас,
за ноќва да најдам спас,
подготвен сум,
сакам да бидам тука,
сега чашата наполни ја со студена лага,
да оживеам,
барем во бакнежот и допирот на телото,
во црни чаршави превиени,
во кој те задоволува блед одметник,
што од празината туѓи гради полни,
толку млад,
а чиниш од каменот постуден е,
кошмар ли е,
или лита драма,
а што да каже актерот во ноќта кој се труди
да исчезне врз неговите заводливи прегратки,
искушувај ме,
обликувај не,
не ми е грижа,
утре некаде во денот повторно ќе страдам,
кога сенката моја ќе потсети на твојата,
опасни сенки од нашите скулптури восочни,
се топат како свеќи,
се подлабоко во вистината,
на самото дно,
и тогаш студената стана топла лага,
допре врз чувства револтирани,
кои прашања поставија гневни,
одговорите ги замолчивме во нашите потреби,
ги удавивме како свирепи убијци,
се потсетив денес кога те видов после толку време,
кога ме погледна крадешкум да не примети тој,
затреперив како лист од цвет,
замисли јас,
посакав да се вратиме,
барем уште еднаш,
во таа летна дождлива ноќ,
во која ѕвездите плачеа,
да ти покажам дека научив да бидам ти.

 

[Хептаграм XI]

Тротинети се тркалаат сами по патот,
сивоста на нивниот допир со асфалтот создава мирис
на скапани јаболка измешани со изгорена гума.

Немаат никаква врска ниту пак вредност овие размисли тука,
како што нема смисла ниту твојата волја за прерана смрт тука на Земјата!

Бесмисленоста... и твојата волја - не можам да ги победам дури и да сакам.
Оди.

 

[Achernar]

Недопрена,
денеска те прегрнав многу пати,
многу пати тргнав кон тебе и се вратив,
таму во двоумењето,
дали барем еднаш почувствува,
косата твоја ја вдишав,
синџирите од мене ги искинав,
ангел ослободив,
од телото негово крв пуштив да истекува,
наместо со мастило,
со крвта стих да напише,
за тебе драга,
никому повеќе не дозволувам да те затече,
моја си,
во мене рапсодија си разгорела,
свила нежна душа што покрила,
љубов одгатнува,
не мистерија,
нејзината срцевина,
во неа се милуваат убавини,
лебдат на сцената,
замижувам,
и небото со сини крилја се отвора,
те посакувам како никогаш,
грев ли е што врз син облак те обљубувам,
со цветови од оган румени те опсипувам,
не плаши се,
нов свет создадов за нас,
еден од многуте кои ми ги понуди.

 

[Lena]

Без збогум

Случајни сопатници
доаѓаат и си одат,
минуваат низ мојот живот,
ги апсорбирам,
чувам и негувам
спомените доживеани со нив,
длабоко во себе како непроценливи
драги камења.
Ми се допаѓа,кога се присутни
да ги посетам,
минувајќи некое време во нивната
блескава аура.
Далеку некаде,
секој од нив на својот пат,
некои видени некои не,
моја се лична оаза во пустината.
Доаѓаат со поздрав,
заминуваат без збогум.
Од нивните усни протекува
сето она што го живееле со години,
понекогаш со изгубена вредност
понекогаш со пронајдена смисла.
Секој од нив ми подарува порака,
со неразбирливи хиероглифи,
глас од вечноста.
Секој од нив неоткриена благородна сторија,
со многу вистини и лица.
Оваа ноќ е студена и чиста,
и додека
тенкиот сребрен срп на месечината
се обесил на небото нежно додворувајќи се на ѕвездите,
посакав да ги поздравам случајните
сопатници во ноќта.
Нека биде без збогум,
збогум е нешто конечно,
за секогаш завршено,
а приказната трае.

 

[Prashina]

Во ноќва која сега глуми
романтичен поет и мистерија
останаа само думи
и бледа хистерија.
Се раѓа песна веќе речена,
но сега запишана
со многу тага напишана.
Се раѓа свет ,мој, твој,
и некој трет.
И погледни ми во душата,
што таа носи за тебе,
просејќи за малку ти,
молејќи за трошка љубов,
пиејќи пелин од усните твои,
што ли судбината за нас крои?
Гледаш ли во иднината,
таа е прегазена на главната улица,
таа крвари,
замижи ,одсонувај,
не плаши се,
јас само љубам.

 

[Achernar]

Ние сме само две души најдени,
во сокаци изгубени,
од едно тело создадени,
лежиме на креветот ист,
од солзата твоја почист,
во него љубопитно наслушнуваме,
ода на љубовта жубори,
во височини срцето тивко шумоли,
на твоето му шепоти,
за минатиот живот,
кои сме,
од каде сме,
од кое време изникнавме,
во кое ќе овенеме,
под него не е само прашина,
сокриена е доверба сјајна,
од темнината расцутена,
во светлината заробена.

 

[Lena]

Тој и таа,
толпата и небото.
Го бараат бог во филозофии разни,
во илјада идеи и зборови празни.
Цигара и изгубени соништа во димот,
тој ја демне и посакува.
Вечер помината во ефтин бар,
секс он д бич коктел и чаша скапо вино.
Тивок џез во позадина зачинет со
прашање:
Ме посакуваш?
Поглед изгубен во деколтето раскажува приказни.
Прегризани усни и лакирани нокти
немирно играат со сребрено зипо.
Улиците се празни,
две сенки на тротоарот навестуваат
утро со страсти,нова љубов се раѓа.
Го најдоа богот во раните зори.