Ваша поезија

[Prashina]

На тебе, кому му е сеедно....

Ме собра заскитана низ улиците на тагата,
ме погледна, во погледот ме зароби,
насмевка на ликот ми напиша,
сонот во прегратка го зграпчи,
во ширината на душата се изгубив,
и како пастир ме поведе на облаците наречени љубов.
Жедта со тебе да ја згаснувам,
тагата да ја потонам
и да се сеќавам дека љубев,
безвременски, безпричински,, безгранично,
додека умирам...

 

[Luckky]

Да знаев дека еден ден ќе се пробудиш
без црнилата под коските врежана љубов
Ќе ја избегнев душевната метастаза и грубата несоница.

Да знаев дека сум ти истината топлина на утринска расоница
кривејќи го твојот лик мрачен и гневен
ќе испарев пред да се скрши чашата на половина.

Да знаев како да те запознаам кршејќи ја твојата поетската блокада
ќе исчезнев како што исчезнува текст од песна без да станеш свесен за тоа.

Ги сечеме лилјаните од своите браќа затоа што се убави
а самите нас само затоа што не сме.

Да знаев дека требаше порано да знам
ќе ме љубеше како што сакав да ме љубиш пред моето ,,да знаев”.
Да знаев и да те знаев.
Сега те познавам но не те знам
Никогаш не те ни знаев.
Ех, еднаш... Само еднаш - да знаев.

 

[Achernar]

Несигурно стоиш од темната страна на небото,
мојот вечен дом,
твое времено засолниште,
врз него за тебе испишувам записи,
се хранат од новиот дожд,
моќен код,
немирот твој во неговиот од,
движења во танц од илузии,
сликаат прстен од вистини,
занесена си,
погледни во пораката која ти ја нудам,
ако не сакаш,
да ги задржиме страните,
не навратувај ако не си сигурна,
овозможи и на земјата и понатаму да дарува живот наоколу,
те напуштам,
јуришајќи со огромни чекори кон нашата мистерија,
таму требаше да бидеме двајца,
ќе бидам само јас,
во вечниот мрак,
месечината нека ти го покаже патот назад,
патувај каде те носи срцето,
истечи,
земи се,
збогувај се во татнеж,
задоен од копнеж,
остави ја самотијата да игра врз мојата силуета,
во шамански врисок,
кој најавува нови пријатели,
жедни љубови,
каде сте,
се наоѓам себе си,
или вас,
во лагата која создава шега,
кршејќи дел од мојот мозаик,
од мислата распарчена,
со твоите очи обоена.

 

[Achernar]

Љубоморна на Маја

Зар мислеше да ме љубиш,
за потоа да ме убиеш,
не те мразам,
низ прстиве убавината твоја ја протнувам,
од изворот твој се мијам,
бегајќи од секојдневието,
да прогледам,
да се разликувам,
светлината од темнината да ја одвојам,
часовникот да го застанам,
има ли смисла,
ја имаше моќта,
го имаше сето време,
целата недопрена наклонетост,
но тоа беше вчера,
тоа беше одамна,
таа го претвори во такво,
заспано и непотребно,
тој монолог,
кој не го делев со никого,
стана постела смртна со тажен епилог,
од него сакала или не,
воскресна дијалог,
со пријателот во ноќта,
кого го запознав тогаш кога и тебе,
таа која ме зема во прегратки нејзини утешни,
од рајот испратена,
да лекува,
живот да спасува,
без допири ме исцелува,
ниедна религија што не го нуди,
сиромав ме прифаќа,
гладта ја наситува,
чекори со мене,
ме прати,
ја пратам,
љубовта на почеток да ја вратам,
на тронот снежен удобно да се навалам,
студот стар да го вдахнам,
живи духови да скаменам,
иако е од сонцето родена,
сепак и таков ме сака,
лекција стара.

 

[Achernar]

Пино ноар дрифта во вениве,
толку рано,
денот е преправен во ноќта,
некогаш смешен,
сега бескраен лет,
ѓаволов сок,
капка по капка,
ја исполнува празнината,
ги отвора портите од срцето,
дионис го буди заспаниот ѕвер,
оној самиот,
да отсвири блуз,
во тие блажени очи,
да види светлина,
зрачи од рабовите на скапоцениот живот,
тоа не се зеници,
тоа се бесконечни светови,
ме потсетуваат на насмевка,
на некој со добра и силна волја,
во него,
возвишена симфонија,
интерпретирана од ангелски лик,
предизвикува солза врз леденото лице на сонцето во самракот,
има нешто во него кое инспирира,
дали нешто претскажува,
сосем не важно,
и кога ќе воскреснам во моите соништа,
погали ме,
не плаши се,
мојата крв ќе биде оладена,
но ќе остане барем една мисла за тоа што ти посакував,
ќе ја препознаеш во брчките студени,
нека таа биде незаборавена.

 

[Achernar]

Кога зборувам со некого,
чувствувам тага,
ја оставам како водопад да се влее во мене,
до последната капка,
не се вознемирувам,
подготвен сум на се,
таков сум создаден,
останувам во добро расположение,
и давам се од себе,
за тебе,
за било кого,
шоуто мора да продолжи понатака,
кога ќе заврши,
одговорот ќе го слушнам во аплаузот,
поклонувањето го оставам за некој друг,
ќе се сети.

 

[Lena]

Ноќ за ноќ
впивам во себе зборови напишани од неговите прсти
и неприметно боса газам по
ливада полна со опојни мириси на волшебни цвеќа.
Јас,бел празен лист
а тој по мене со невидливо мастило во
сина боја
ја испишува епопејата
на животот негов.
Се вовлекува во секоја пора,
низ вените,
и тече до срцето како отров кој лекува.
Полека,стилски,неприметно.
Магични допири,
се вовлекуваат
во пукнатините на мојата душа,целивајќи лузни закрвавени.
Зборови милуват
како да се тоа неговите прсти
кои шетаат по моето голо врело тело и не престануваат,
сакајќи уште..давајќи уште.
Глад нескротлива,
очите сјаат како светулки во приквечерјето на волшебната долина,
гледајќи ги нашите ликови во мирното езерото.
Ноќ за ноќ..
Ги затворам ушите да не ме обземат целосно
тие непознати кои го топат мразот,
во скапо вино..
Ноќ за ноќ..
Го одбивам патувањето на тие блудни мисли кои водат таму некаде,
во земјата на чудата.
На подарок,најценетото.
Стихија во невреме понудена.
Стихови нанижани од ризницата на неговата душа.
Повторно
ноќ е...
Би пишувала.
Би се препуштила.
Тивок шепот одѕвонува нечујно:
Не предизвикувај ја судбината,цехот е скап.
Поет,
сонувач занесен,
така стабилен,
со поглед широк како
комлетното постоење на светот,
упатен од поинаков агол,
друга димензија.
Судбината..
Судбината е таа која планови крои,
тоа е таа што не спои.
Слепи сопатници случајни минувачи,
еден спроти друг во купето седнати во возот за Оз.
И тој е таму,јас онаму..
Јас ваму,тој секаде.
Јас секаде,тој на почеток.
Се приближувам кон крајот.
А средината каде е?
Далеку..блиску,
еден од друг,
никогаш еден до друг.
Се разминуваме постојано.
Тлее,
жарче неразгорено,
скокоткајќи ги мислите,
краде моменти,
нуди соништа..а јас со студена вода го полевам и
гасам.
Ноќ за ноќ..
Светла ноќ.
Стиховите на поетот,
бегство од реалноста.

 

[Lena]

Скулптура

Пак јас,
но поинаку не знам,
поинаку не сакам.Сеедно,
ќа ја раскажам приказната за скулптурата сокриена.
Со денови ја моделивав најубавата скулптура која рацеве
некогаш ја допреле и очиве некогаш ја сретнале.
Се восхитувам.
Речиси совршена е.
Таква каква што можел само
Михеланџело да креира.
Обработена е површината,
исполнета внатрешноста.
Обликував магичен сјај во очите.
Ги молев и богињите да и подарат
човечки особини,
се смилуваа,
како за чудо,
Венера и дари љубов и еротичност,
Софија,мудрост,
Атина,храброст за борба,
и Фреја инстинкт за мајчинство..
Блесна скулптурата во ноќта
како ѕвезда која се раѓа на хоризонтот,
осветлувајќи го ателјето
во заносни светли нијанси
заслепувајќи ги очите.
Блеснувајќи така,
ја оцрта својата сенка на ѕидот.
Во сенката
ги обоив најубавите соништа,
приказни полни со љубов
и радости,
наместо црна,
вметнав розева боја.
И се уште ја чувам затворена,
за туѓи очи забранета.
Што и вреди убавината,
и несовршената перфекција,
кога е сокриена од нечии
погледи.
Ја чувам
само за себе,
себично и алчно.
А таа,моли за единственото нешто кое фали за приказната да биде
целосна..
..моли живот да и подарам.

 

[Achernar]

Оваа поема е инспирирана од сончевата светлина,
навеана врз ова тело заробено во студенило,
свиено и замислено,
кукла на излогот,
иста како твојата,
далеку од луѓето,
од животот,
во рацете држи лист,
бел и обичен,
дур не го вметна,
некаде во џебот блиску до срцето,
не е повеќе бел,
не е ни обичен,
само тебе ти е достапен,
и тој што го држи не е повеќе студен,
станува живо битие,
пишува со прсти кои разгоруваат,
партиципира во се што љубовта говори,
но кој да ја изговори,
кому да ја подари,
навиката во почетокот и крајот на денот ја заговори,
сега е длабока празнина,
дали ја чувствуваш во темнина,
го исполнува она меѓу мене до тебе,
растрчана си наоколу за секого,
пробувам да те стигнам,
успевам ли,
вистини пишуваш,
до смртта,
секогаш ќе бидеме разделени,
диви ѕверови во кафези затворени,
со решетки од екстази недопирливи,
стихови,
мои отпечатоци врз твоето голо врело тело,
ја објаснуваат долгата ерекција,
во соништата,
во другата димензија зачинета со еротика,
пенетрираат како вагнер во умот и душата,
во еден,
како сериски убиец,
повторно,
и повторно,
дур ноќта не засвети,
како ли да се снајдам,
како да пронајдам,
начин да се задоволам,
сегашноста е мала,
до века премала,
во светлата ноќ,
исполнета со толку ѕвезди.

 

[Achernar]

Недостигаш пријателе

Пристигна со лаги,
спакувани и прикриени,
во кофери нечии,
странци во толпа,
густа како коса,
молњи во неизброени нијанси,
темни,
го исшараа небото над нас,
погледнувам и барам,
причина за тоа што претставувам јас,
во таа приказна во која постоиме,
ветер со непознат допир го изнемоштуваше секој обид за помисла,
како ли само жестоко наздравувавме,
за што ли не прикажувавме,
тајни откривавме,
вечност и моменталност плачеше во сивата слика,
големата слика која излагаше од моите очи,
од твоите немаше ни малечка,
крај најави осудениот засекогаш,
подучен од имињата на заталканите,
само еден изговор создаде симбол,
кој беше препознат од секој,
соголен,
со голема заблуда претставуваше надеж за спасение,
прочитано во книгите за религијата,
во кои од сите апостоли го одбра јуда,
дали можеш да кажеш дека живееше,
онака како што зборуваше,
што е за тебе распнување,
шега господова,
се крши како чаша од која заедно пиевме,
во следниот живот ако ти одобрат,
внимавај што правиш,
знај не те мразам.