Ваша поезија

[Achernar]

Еве ги пријателите на моите чувства,
некогаш постојани,
никогаш заборавени,
мијат гревови,
се трудам да дознаам кој од нив се труди повеќе
да ми го освети лицето ненамерно и чисто,
тропаат со тивки камбани врз стреите,
во крошните љубовни,
нежно ги вознемируваат заљубените,
моќно со молњите засекуваат во градите,
крајот се надзира со падот на последниот,
со благодетниот,
носталгичен сум чекајќи го следниот сладок немир.

 

[Anushka]

Во последно време

Во последно време, сонувам стихови истетовирани по мојата кожа.
A prayer for the wild at heart that are kept in cages.

Во последно време, небото над градов е сиво,
и се прашувам дали облаците гледаат надолу кон нас,
па изнаоѓаат форми од мене и погодуваат.
Во последно време најчесто и јас носам сиво.
Па како и нив, веројатно и мене ветрот ме носи и обликува.
И менувам облици.
Само косата - единствена константа, ми се вее
како факел кој не згаснува.
Imagine you're an owl, and your duty is to keep your eyes shut and be afraid of the light. But you firmly swear and hypnotise the sun.

Во последно време аурата почна да ми добива топли бои.
Па сега можам да се снајдам во мракот.
Од најтемните агли на душата, ги исчистив пајажините,
низ пукнатините прошуштив светлина.
Во последно време почнав да ги заспивам чудовиштата во мене.
Чиста еутаназија.
А детето станува се поживо и поживо.
I loved her for the sound of her name could silence my demons.

Во последно време срцето ми чука и може секој да го чуе.
Ја чувствувам крвта како ми тече низ вените
и не ми е гајле што плива во неа.
My heart is a thousand years old, I'm not like other people....

 

[Lena]

Некаде во празната ноќ
слушаа како камбаните бијат,
на место каде не постоеја камбани,
ја собраа целата филхармонија на земјата,
едно единствено ништо,
поштедено од светло,темно,
го носеа во себе подигајќи го кон небото.
Не јаваа надоле туку во средиштето на ѕвездениот рој,во благата светлина.
Имаа
десет илјади светови на избор.

 

[Achernar]

Деца вревeте тивко и среќно во чекалната на сонот,
не грижете се,
ќе патувате и повторно ќе се вратите,
мојата инспирација,
зачекорува и одчекорува низ цветната градина,
накитена со космичка прашина во непознати бои,
сиви мисли ѕвонат под нејзините стопала,
крајот на ноќта го избрзува нејзиното движење,
круната нејзина ја поставив врз маргините безнадежни,
наполнив илјада години,
остарев во миг,
дете на времето,
дете без сон,
дете со болка,
која ме заспа и ме предаде на гробиштата,
каде зраците на изгревот врз плочите,
ми ги отвори портите на небото,
среќно ќе патувам,
никогаш да не допатувам.

 

[Achernar]

Додека мислиш на зимата,
остави ја есента нека се врти во срцето,
како стара грамофонска плоча,
нека се тркала врз душата лежерно,
само за нас двајцата опуштено,
почнувам со првата песна,
ми недостига тоа чувство да разговарам со тебе,
и звукот на лисјата кои крцкаат под твоите потпетици,
и боите кои се влеваат во твојата коса,
и моите романтични допири кои се излеваат од неа,
мирисот на твоето заруменето лице,
вкусот затечен од твоите усни,
ја чувствувам зимата,
ја слушам во џез студен,
кој не изгрева,
кој не грее како тоа утро,
го мислам секој ден,
го мислам секоја ноќ,
со него се опивам секое зимско утро.

 

[Achernar]

И стиховите опојни низ маглава не можат да стигнат до тебе,
а камо ли да тргнам со автомобил без светла за магла,
да загинам негде,
доста е за вечер,
драга не биди п***р.

 

[Lena]

На полноќ

Кога сказалките ќе се бакнат
на полноќ,
кога светот ќе замисли желба,
напишана на новата празна страница на дневникот,
кога сите мали универзуми ќе потонат во моментална илузија,
ќе погледнам кон прозорот
со сјај во очите и ќе
посакам..
Ќе посакам сите осамени души да ја најдат љубовта по која трагаат,
ќе посакам сите лица да бидат
украсени со насмевки бар за миг..
за неполна секунда,за дел од стотинката,
ќе посакам мир и љубов,
ќе посакам секое дете да се изгуби во љубовта на родителите,
секој дом да биде исполнет со светлина.
Ќе ги бакнам сите луѓе,знајни и незнајни,
кои ги носам во себе како прекрасни живи сувенири и дел од вечноста,
среќна што ја извајале мојата
приказна и што постојат некаде далеку од мене,секој на својот личен пат.
Ќе ги бакнам
архангелите и демоните кои ги носам во себе,
ќе ги соединам во едно и ќе ја завршам молитвата со насмевка пратена по ветрот до совршенството.

 

[Achernar]

Кога сказалките ќе се поклопат,
ништо не ми значат,
не посакувам,
уште една митологија,
бледа сенка,
во сениште претворена,
создадена од рефлексии на сите тие,
светла,
сини конобари,
накитени сводови,
фенси облека,
шминка провидна,
не сакам да бидам под локална анестезија,
расположен во ноќта,
во која човештвото тоне,
во тонови неми,
безбожно,
безљубовно,
зашеметени.

 

[Prashina]

Насекаде те има,
во секоја воздишка присутен си,
и немам мудрост,
освен опиеност од усните твои.
Колку гревови направив,
за да стигнам до тебе,
и уште колку за да се сокријам,
да ме снема во маглата,
да не постојам,
да не дишам,
да не воздивнувам.
Со ум, без ум сум,
заробена во ѕидишта кои притискаат,
и мисли кои се ројат хаотично,
како неми сведоци на невозможното,
на несуденото,
на осуденото,
на немата самотија
која царува во душата.

 

[Prashina]

Сите сонца останаа
потонати на дното на езерата
и молчеливата реалност
даваше единствен знак на постоење.
Тоа небо едно за сите,
тие езера предлабоки
и премодри за еден,
тие очи....
Таа ноќ, небаре вечност
покрај заспаните стопала
на еден од боговите,
ја пеев последната песна на срцето
вкочанета од страв и од тие очи...