Ваша поезија

[Prashina]

Ако ти ѕирнам во сонот, не плаши се,
како ќе дојдам ,така ќе си појдам,
ништо не ти земам, само ќе ти подарам,
мир и спокој за утре, за денес,
за денот преку тој ден,
и ќе исчезнам како светлина
во небесното соѕвездие.

 

[Lena]

Болка

Допри ме болко моја
обземи ме.
Нека вулканот кој врие во мене
еруптира со космичка моќ,
нека експлодира и остави пустош зад
себе.
Допри ме болко моја
и ослободи ме,
претопи се во јато црни гаврани,
и одлетај во вечноста,
остави празнина зад себе.
Во неа ќе исплетам љубов.
Допри ме болко моја,
подготвена сум,те очекувам.
Нема да ме убиеш знам,
посилна сум од тебе.

 

[Achernar]

Часовникот отчука свеж утрински час,
поклонет го поздравувам,
палтото на чувствата убави го облекувам,
шеширот со поезија на глава го наметнувам,
таа не знае дека полека ја заборавам,
изнемоштен и безживотен се откинувам од орото самовилско,
јас сум поветерец,
хоризонтот е мој правец,
кругот геометрија,
на дланките ги држам и среќата и тагата,
среќата не барај ја,
во тебе е,
пронајди ја,
тагата напиши ја,
во стихови нека исчезне,
во безсознание нека потоне,
заминувам од ноќта,
од тебе,
не се враќам ниту беден,
таму е возбудата,
таму ме чека зората и збогување со месечината.

15.12.2013 пред утрото, враќајки се од некаде.

 

[Prashina]

Зборови, зборови, зборови,
кажани, недокажани,
зборови кои милуваат,
и тие кои повредуваат.
Зборови со топлина
и срце стоплуваат,
зборови со бес,или тага
зборови со лага.
Зборови од почит,
зборови од убавина,
зборови-ветување,
зборови-илузија.
И само зборови,
некои шепнати,
некои премолчени,
некои во крик,
некои за повик.
Од каде ли доаѓаат?
До каде ли стасуваат?
Толку многу зборови одминуваат.

 

[Lena]

Една мала птица го моли белиот орел:
Земи ме со себе,нека исчезнам од ова парче земја.
Земи ме бела птицо,понеси ме со себе.
Зошто јас,бела птицо?
Зарем сеуште постои јас?
Живеам,движејќи се по мртва
веќе обележана линија.
Роб на сопствените стравови.
Затворена во кафез,
чезнеам за слобода,
врата ширум отворена,
а јас стојам парализирана пред обидот
за лет.
Земи ме бела птицо,
нека ме снема оваа ноќ,
не оставај,грабливците да ме растргнат.
Белиот орел, испушти мудар крик:
Издржи!
Насмевни се курвински на предизвикот кој убива!
Побарај повеќе!
Спротивстави се!
Препушти се!
Победи!
Ќе дојде зората,ќе полеташ.

 

[Achernar]

Ти птицо свирепа,
што крилјата наши во темна магла ги испрати,
стиховите мои засекогаш ги одвои,
моите канџи сега во душа се зариени,
во душа,
извор на мојата,
во страсти од оган и вода занишана,
важно ли е дали ќе полеташ или не,
и некаде во небото да исчезнеш,
сончевиот зрак да го украдеш,
со него туѓа душа да посегнеш,
епитаф со златни букви да напишеш,
во градината на вечноста да го посадиш,
силно да засјаи,
случаен минувач да изненади.

 

[Achernar]

Одејќи по патот изгазен од илјада образи,
го бакнувам древниот миг,
со усните прсти свеќи што гаснат,
среќен што со нозете газам,
и на ниеден од нив не пазам,
целосен кога сум осамен,
на ниедно срце прикован,
од ниедна душа извалкан,
љубовта на кревките ја оставам,
страста ја продавам,
во тој древен миг,
застанувам стаписан,
вечен,
затечен,
од човек создаден,
гледајќи во живите бои на моќните дрвја,
во него,
не ги приметувате,
секогаш различни,
постојано отфрлени од опседнатоста
на монолозите во театарот на нашиот нелогичен разум.

 

[Achernar]

Пулсира срцето тивко и безгрижно,
го слушна ли,
тајно,
во ноќта низ стихови волшебни,
дарува живот,
создава облици,
се дур не се појави ти,
виножито во магла,
опиши ми,
кога си некаде стројно е,
кога си тука загубено е,
се појави ти,
го вознемири,
чука,
пишува,
трепери,
во бранови заведени,
ти која со бурата владееш,
со ветришта во јажиња свиени го поробуваш,
со молњите украдени го продираш и возбудуваш,
оди си,
буро непоканета,
сонце,
изгреј уште еднаш повторни ти,
за срцето потонато на дното,
раскажи.

 

[Lena]

Молитва

Господи претвори ме во харфа
од твојата света рака допрена.
Не пуштај ги
краевите
исполети со нишката на твојот дух.
Мојата мисла сеуште успева да залута во непознат правец.
Нека замолчи се во мене Господи,
да можам
тивко пред тебе да се поклонам.
А потоа од ударот
на твојот здив ќе се разлеат звуците
на харфата растопувајќи се во молитва
нагоре кон твојот
престол.

 

[violetmoon]

Јас
Ти
Ти и Јас
Ние
Кои сме Ние?
Што сме Ние?
Постои ли Ние?
Истовремено реалност и имагинација
Истовремено блиску а сепак толку далеку
Истовремено странци и најдобри другари
љубовници можеби?
или не сме,не знам...
можеби само во мислите
а мислите,ах тие мисли
на моменти толку чисти и невини
како невина детска насмевка
а на моменти толку валкани и безобразни
што душава се срами од нив
а сепак толку работи се сокриени таму
и сигурно ќе останат засекогаш
заробени во нашата потсвест,
знаејќи дека никогаш нема да ја видат светлината на денот,
од страв да не бидеме осудени
затоа што во другите очи тие мисли се погрешни,забранети.

Чувставата ми ја обземаат душава,ми го опседнуваат телово како демон,владеат со моево срце.
Страста,таа луда и нескротлива страст
како дива зверка која го лови својот плен,
не обвила со своите гранки
и го фрли своето семе длабоко во нас,
во секоја клетка и атом
плашејќи се случајно да не помислиме да го истребиме.
А колку само не знае таа,
дека секаде околу нас само мостови и бариери.

Копнеж,страст,среќа,немир,вина,страв,љубов,да љубов
таа слатка и горчлива љубов,
испреплетени сите тие се во мене,
како во некој лавиринт
чии патишта завршуваат во моето срце,
и се мој верен придружник,
за кој некогаш сум толку среќна што го имам,
а понекогаш,само посакувам да не постоеше.

dedicated to someone....21.06.2013