Ваша поезија

[Lena]

Убавина во ништото

Обид да коментирам убавина
пред себе,
но повторно фалат зборови.
Сите така безлични и обични.
Ширум отворени паравани
во мракот на собата,оцртуваат
парче небо кое ѕирка низ прозорецот,
ведро и чисто.
Темно сина племенита
боја,веќе одамна невидена.
Над контурите на покривите
звуци допираат од
оркестарот на ноќта.
Ѕвездите гордо диригирани од
студената ноќ блескаат во фустани од радост.
Срце кое весело ракоплеска на убавината
во ништото.
Театарска сцена со среќен крај
предосеќам.
Љубовта ќе победи!
Знам,не се лажам.
Го слушнав срцето како шепоти.

 

[Lena]

И тогаш..
тогаш се запрашав за што служи мојот штит?
Од кого ќе се одбранам?
Од чувствата?
Од мислите?
Од нов можен допир на дното?
Од сопствената суета?
Од соочување со вистината?
Од семињата на љубовта посеани и
сеуште не никнати во мене?
Да би го сокрила сопствениот егзил во тагата?
Беше прекасно да го подигнам штитот.
Битката се водеше во мене.

 

[i_wanna_fly]

I sat in the darkness on the cold kitchen floor
embracing the silence and weeping,
the sound of my rasped voice.
I hugged my knees.
I was ready to cry
but my tears couldn't fall.
The mirror reflected an unknown figure
illuminated by loss, sadness and grief.
And the fucking sky blue curtains,
seemed to be darker than they were.
I gathered my dignity,
shattered on the ground
and forced myself to straighten myself up.
I laid on the bed of nightmares
and surrendered to the sinking in the world of broken dreams.
I asked the figure: "How long do good things last?"
It didn't answer, just started to stare.
Those piercing green eyes looked through my soul.
And it smiled - sad, yet playful,
and after a while, it told me what I didn't want to hear:
"It's short, it's sweet and always gets buried in the past
There's no such thing as happily ever after,
people like you two can never last."
And today?
Today is the time when I paint my world in greenery and black.
I am waiting for a golden ray to shine my path.
I am waiting for the moment when I finally will be loved.

 

[Achernar]

Ја живеев драмата од животот создаден за мене,
ја живеев,
а не знаев,
челични синџири ја носеа поворката на мојата душа,
комедија во илјадници бои,
илузија во ѕвездена прашина,
заробена во мост од протони,
ме занесоа во длабочината на модриот бран,
бран блуден,
блуд чуден,
задушена од смогот на чиновите,
а јас,
и не приметив дека остана без здив,
сега и во иднина,
залутано парче од некој рѓав брод бакнат од сомнеж кој демонот го создава да се прелива во буре полно со иронија,
пред да исчезне во космичка експлозија.

 

[Achernar]

Полн со омраза е овој ден,
овој мокар ген,
кога повторно се пораѓаат моите бремени очи,
мислам омраза,
ништо не чувствувам,
прекрасна есенска ноќ,
завиткана во свилен коноп,
уште една воздишка,
уште една лага,
уште една солза,
уште една тага,
уште една светлина која станува дамка,
се рони мракот врз мене,
врз тебе,
збунето трчам со ова жигосано срце кон пламенот на слободата,
го барам испорачувачот на виртуозот смртен,
да го отсвири,
почетокот на мојот реквијем закитен со нож и свечен рез,
доволен да не се разбудам во доследна свест,
ти се допаѓам, знам.

 

[Achernar]

Уште една есен,
уште една силна жолта нијанса на листот кој паѓа со тресок тап,
се зарива во земјата и заболува како расипан заб,
трошен мермерен лик,
одамна слушнат среќен крик,
сокриен во стравот кој живее во потсвеста,
со прашања полна глава,
ја живеам ли сегашноста,
интересен ли е стихот на ветерот кој раскажува низ лисјата,
имам ли право,
имам ли одговор,
имам ли нешто живо во мене освен вино да го збунам животот во мене,
каде ми е правото да ги одложам овие прашања,
да продолжам да живеам,
дали сум слободен до маргина која не ја познавам,
што е слобода,
капка по капка која лизга низ чувствата уморни,
заборавив,
но,
купив подарок за себе,
изоштрена слобода,
со секот громотевица,
молња на моето небо,
мир,
ја живеам иднината.

 

[Lena]

Желбата за љубов
повторно внимателно ги покорува
своите слуги ковајќи планови на заблуда.
Создава апстрактни
нереални илузиски светови
магични и привлечни за срцето.
Тоа лудо срце ненаситно бара уште од слаткото
вино,
и за миг се препушта на банежот на желбата.
Гласот на стариот мајстор го прекорува.
Внимавај! вели.
Скапа е цената на тоа пијанство!
Скапа е цената на иднината!
Срцето тажно замолчува,
се сокрива во тишината од срам,
за повторно да скокне и извика:
Сакам!
Сакам уште од виното кое опива.
А желбата како итра ѕверка ги покорува своите слуги и го одредува патот..
Копнеж,возбуда,илузија пропратени со милион мисли.
Правец:Иднина.
Мајсторот повторно мудро прекорува.
Внимавај!
Не летај!
Спушти се!
Допри го тлото!
Остави твоите чекори да траат во мигот,
не губи се во прегратките на желбата,
остани присутно и трезно!

 

[Achernar]

Ги кршам крилјата на пустинските ветришта,
откривајќи затаен одминат сон,
создаден во прстенот на потребите,
во него,
мало дете,
липа,
жедно за љубовни игри,
во експанзијата на разурнувачката страст,
го распнав срцето на нежноста,
ја носам,
и ќе ја носам во себе таа носталгична мелодрама.

 

[Lena]

Долго,предолго чинам
чекорев низ дното на бездната.
Некогаш се плашев од дното,
се спротивставував на моето присуство
во замокот на сеништата,
а сега?
Бездната
постана мој сигурен дом.
Ја засакав.
Сите нејзини демони и пламени змејови,
одвратни диви ѕверки,
постанаа мои верни пријатели.
Ги научив од нив,
основните вештини,
трпеливост,внимание,присутност.
Стојам со спаковани куфери
на перонот,
возот за Оз
стои пред мене.
Непознати минувачи влегувааат
и излегуваат од него.
Љубопитно ги гледам нивните лица,
барајќи нови приказни.
Последен повик за патниците!
одѕвонува како повеќекратно
ехо во моите уши.
Еден последен поглед фрлен назад,
кон градот на духовите.
Едно благодарам,еден здив,
ги подигам куферите
и заминувам со сигурни чекори
во вагонот на светлината.
Земјата на чудата ме очекува.

 

[Lena]

Сонувам,
читам и творам за неа,
како да е во мене,како да постои.
Таа е врвот на планината
кој сакам да го освојам,
копнеам за неа.
Моја желба,
моја недофатна цел.
Умирам од тага за неа,
како пожолтен лист
на есен,
како полско цвеќе на лето,
скинато од нечија рака,
венеам во кристална вазна,
красејќи го домот..
Ги следам нејзините трагови,
мечтаејќи за неа.
Кога тивко се појавува на прагот,
будна ја препознавам
се вртам и одам,
не дозволувајќи да ме допре.
Ги покорувам огнените пламени,
се додека не ги изгаснам..
И тогаш..
Згаснува се во мене,
како пламенот на свеќата
во храмот на љубовта.