Ваша поезија

[Achernar]

Мастилото носеше заводлива наметка пред да го допрам,
насмевка и бевме комплетни,
помлади сеќавања
се инфилтрираа во оваа залутана ноќ,
двајца сведоци се потпираа врз лажната месечина,
открија чувство,
силно чувство кое се калемеше во погледите продорни,
го посакав сонот,
но пред да потонам,
се стана бесмислено,
исчезна како капка крв
која заплови преку свирепата страна на зората.

 

[Lena]

Потреба за оформени зборови.
Закопани соништа и недопрени илузии
сканенети во прекрасна скулптура.
Извор на вода од бунар без дно.
Растурен мозаик од милион нацртани слики.
Поглед кон далечината на темното небо.
Светла ѕвезда треперлива најавува
јасна студена ноќ.

 

[Prashina]

За тебе, мило ...
Кој си?
Што си?
Чиј си?
Кому насмевка подаруваш?
Кого посакуваш?
Кого бакнуваш?
Со кого заспиваш и со кого се будиш?
Кој сонуваш?
И не е важно ништо,
но мој не си.

 

[Achernar]

Војници на дивата бура,
починете,
дланките на облаците ќе ве задржат за миг,
сончевиот зрак ќе ве ослободи од оклопот
и мистичниот штит,
белата месечина ќе ви ја проголта свеста,
не очајувајте,
ќе се родите повторно,
ќе никнете во сржта на адолесцентноста,
ќе пораснете во огромни цветови обоени од гревови,
од тежината ќе распукате во милион облици,
и повторно на небото ќе војувате.

 

[Lena]

Пушти..
името негово да одлета кон небото сино
како бел голуб од кафез,
ширејќи ги крилата кон слободата.
Пушти..
присуството негово
да се распрсне како комета
стварајќи милион треперливи ѕвезди,
слика за вљубените.
Пушти..
зборовите слатки опојни
да се изгубат низ просторот
како пеперутки магични по цвеќа шарени.
Пушти..
чувствата кои пламнуваат,
да те помилуваат
како ветрот крошните на дрвото,без да те скршат и нека повторно згаснат.
Пушти..
да се стопи во времето,
како снегулка во студот на топла дечја дланка..
Само пушти..и љуби..
Продолжи да крадеш моменти од животот не вртејќи се назад.

 

[Lena]

Илјада пати

Илјада пати те допирав во мисливе,
заведувајќи те
сензуално со бакнежи страсни.
Илјада пати слушав како воздивнуваш,
тивко и гласно,
стоејќи на врвот на задоволството,
продирајќи ме со поглед.
Илјада пати не ми е доволно,
сакам се од тебе,
твојата страст,возбуда и алчност.
Илјада пати длабоко во мене
почуствував љубов,љубов чиста,
но сакав уште..сакам уште..
Илјада пати со тебе потонував во илузиска екстаза,
пушти ме да пијам од пехарот на страста.
Илјада пати бев твоја љубовница,
искапена во бисери од пот,
исткаени од порите на врелата кожа,
врескајќи од возбуда.
Илјада пати го откривав секое делче на твоето тело,
заривајќи ги ноктите во него..
Илјада пати твоите прсти по моите усни...
Илјада пати со тебе,
би било боженствено.
Илјада пати искушение.
Илјада пати...Не!

 

[Achernar]

Илјада искушенија,
илјада пати не,
илјада заборавени ноти,
илјада ти,
илјада неоткриени стихови,
илјада опојни погледи,
илјада бакнежи,
илјада гревови,
илјада спомени,
илјада ноќи,
илјада и едно искушение,
ќе биде премногу,
зарем не?

 

[Achernar]

За таа болка се потсеќам,
за неа живеам,
тоа е таа болка која ослободува,
таа болка од која не можат да се наситат ѕвездите во мене,
дајте ми,
повеќе,
и повеќе,
за сите вие некаде,
јас сум,
тука сум,
среќен кога сум буден,
а вие сонувате,
сонувате желби,
а мојата не ја приметувате,
ја нема,
проѕирен ембрион во сага што исчезнува,
можеби полудувам,
можеби сплотувам,
но тоа никому не значи,
кога ќе прочитате во мене,
ќе запишете во себе,
заобиколете ме,
јас сум облик неинтересен за вас,
ја носам есенската кошула на планетата,
ја гледам од вселената,
душата трепет од стебло се откинува,
ги вдишува воздишките на ангелот на ноќта,
во искрите на мугрите,
заспива кога вие се будите,
во лулката на сребрениот срп занишан од месечевата соната,
благодарам Бетовен.

 

[Achernar]

Во ушите ми ѕвони,
што сакав да бидам,
а не што морав да бидам,
некаде во иднината,
ќе раскажам некому,
и ќе кажам кога некогаш бев нешто,
што бев,
ќе излажам.

 

[Achernar]

Фрагмент навезен
врз нашето пријателство,
во него две души,
духови со различни бои,
низ кои продираат сончевите зраци,
провидноста на животот,
маска на моето лице
извајана од бледи скршени сенки,
твојата од гримаси на болка и очај,
деца на тагата,
декорација од искрени солзи,
во кои се преливаат студени мигови
создадоа раѓање кое роди вештачка насмевка,
која настојуваше да наликува на вистинската,
а тоа беше доволно да полетаме кон хоризонтот,
кој извираше за нас,
каде нашата прегратка ќе го дочека неочекуваното.