Ваша поезија

[Photographer]

Ako qubov nemam ni{to ne sum

Bez qubov `ivotot bi bil samo silueta na bog, koj zaminuva so prazni ~ekori niz trnliviot pat na sudbinata.​

I {to sme nie samite ako ne qubov? Bez razlika kolku e pakosna du{ata {to ne rodi, an|elite go otkinale najubavoto od sebe- ne stvorile nas, za taa qubov da raste. Bez qubov, niedno utro ne ni go noselo svojot sjaj so prvite zraci na besmrtnata yvezda, {to }e pravi no}ta bezsvojata svetla to~ka da ja razbla`uva i da im dava spokoj na zaqubenite du{i koi pod nea vetuvaat qubov.​

Da, taa boli, taa gor~i, ostava praznina pogolema i od samoto sakawe, znae da boli do ve~nost i nazad, sepak i samata bolka e slatka, iako ne poluduva niz toj platonski {epot, i toga{, se somnevame dali sme poludele od qubov ili qubovta proizlegla od na{eto ludilo, ovoj paradoksalen molk e vrisokot na na{eto bitie koe vo muzika se petvora niz vremeto, i vistina e...​

Qubovta }e go napravi sevo ova za da gi doznaeme tajnite na na{eto srce i spored toa znaewe da staneme par~e od srceto na samiot @ivot, no ako od qubovta o~ekuvate samo quboven mir i qubovno u`ivawe, podobro vi e da ja soberete golotijata svoja i da zaminete od gumnoto na qubovta, vo svetot bez godi{ni vremiwa, kade {to }e se smeete no ne so polna nasmevka i kade {to }e pla~ete no ne so svoi solzi.​

Veruvajte vo platonskata ubavina, ne vo bolkata, veruvajte im na nasmevkite i ne gi potiskajte solzite, neka se smee i neka boli... qubov e... neka raste i neka umira, no zapomni​

Qubovta ne staree, taa umira,​

Taa e toa bo`estvo koe vdahnuva `ivot vo mrtvite, veruva vo besmrtnost i toga{ koga umira, im dava nade` na beznade`nite i ne vozvi{uva do sovr{enstvo ubeduvaj}i ne deka ni{to ne e sovr{eno,​

​

............... {to bi bile nie bez qubov?​

 

[Prashina]

Кога небото го бакнува морето-пронајди ме,
кога месечината се збогува со сонцето-прегрни ме,
кога ноќта го зграпчува денот-задржи ме,
кога сонот се спушта врз јавето-заљуби ме.

 

[Prashina]

Ти подарив солзи-се насмевна,
ти подадов искри од оган-ги згасна,
ти измамив насмевка-ја зграпчи,
ти подадов раце- се отргна.
Те сокрив од сите-за да преживееш,
со соништа те прекрив-за да те заштитам,
но недоволно било, не било за тебе.

 

[Achernar]

За тебе знаеш..

 

[Achernar]

Дали знаеш дека душа е поглед во небото,
крик на птица со раширени крилја,
комета која создава ѕвезди,
универзум со илјада сонца,
година со безброј ноќи,
срт кој оцртува љубопитна непознатост,
железен меч врз чие сечиво се лизгаат мисли,меки и очекувани, а и не.

 

[Lena]

Капка

Се лизгаме низ вселената и
низ времето
кое нема почеток
нема ни крај.
Нашиот живот е капка
на пожолтен лист,
го бара нејзиниот пат
кога сонцето во неа зрачи,милувајќи ја.
Трепери капката во сите бои
жолта,зелена,црвена и сина рефлектирајќи го спектарот на виножитото.
И паѓа од листот
на земјата.
Копа со другите капки пат,
влевајќи се како мал поток,
во големата немирна река,
која ја носи и го одредува правецот на движење.
Би била повторна капка на пожолтениот лист.

 

[Prashina]

За тебе.......

Дојди, земи ме и однеси ме билокаде,
во земјата на твоите соништа,
јас немам минато , ниту иднина,
јас немам лик ,ниту тело
јас само љубов имам.
Дојди,шепни ми,
како е кога ноќта ги љуби ѕвездите,
кога водата го изгаснува огнот,
кога сонот ги поматува мислите.
Дојди, те чувствувам во далечина,
дојди во мигот и исчезни во него,
спој се со душата, само душа имам
душа и солзи -тоа ќе ти подарам.
Дојди,
и да не дојдеш,
јас ќе те чекам,
и да дојдеш, јас пак ќе сонувам.

 

[Achernar]

Капка или плисок?
сеедно,
твојата силуета,
разиграна,
весела,
јадна,
анимираше невистини во проѕирна рапсодија,
димот ги голташе премногу бавно,
жеден крвник во новото вино,
го декорираше моето присуство,
премногу бев осамен,
осамен,
до крај заборавен,
капка или плисок?
сеедно.

 

[Achernar]

Твоите скриени детски игри
ги упатуваш во бесмисленоста на моето постоење,
јас сум премногу мртов
за да можам да ги впијам
во моите темни дамари,
љубов и распнување
струјат низ темниот океан на мојата немоќ,
оставајќи ме да копнеам
за тоа што некогаш требаше да постои.

 

[MissChievous]

Damn...

"Македонија има синови.
Македонија секогаш имала синови.
И немој никогаш да се сомневаш во тоа.
Синови кои ја сакаат, синови кои ја љубат секоја нејзина ќерка
во која виреат плодови како грозје на осончано поле од кое се прави највкусното вино,
синови како жито кое секое утро, врело и топло ти го дава првиот бакнеж,
ти ги љуби усните и те потсетува дека некој те сака, искрено и чисто,
бидејќи е крв од твојата крв и земја од твојата земја.
Синови кои не се лути што се родиле тука и синови кои сакаат да ја видат поздрава,
поплодна, посреќна, разиграна и весела како Пајдушко,
синови кои се со неа и кога таа заспива пополека на нотите на Зајди, зајди.
Синови кои одат по калдрмите направени од планините кои ја прегрнуваат
како ти твојата мајка кога одите по улица без тротоар.

Синови кои оделе и ќе одат по истите планини секогаш кога некој ќе дојде
и ќе сака не да им земе од нивното, туку да и` земе неа од сечието.
Синови кои спијат по кафани, синови кои никогаш не спијат
и се радуваат на секое утро кога Сонцето се тушира
и се спрема за нов работен ден,слушајки џез радио.
Синови кои оставаат 12 железни денари од џеб на уличниот свирач
со волнени ракавици со оголени прсти во ноемвриско утро
и им се насмевнуваат на случајните минувачи во гужвата околу нив,
крадејќи им еден миг од брзото утро.
Синови кои им помагаат на стари бабички да преминат улица.
Синови кои пуштаат пешаци на пешачки премин.

Синови кои додека таа спие го покриваат нивното синче кое го турнало ќебето од себе,
додека неговите заспани очи пловат по врелите океани на соништата
за подоброто утре и подобрите синови на оваа земја.
Синови како Гоце и како Јане и како Симон и Тоше.
Синови како тебе и мене.

Македонија секогаш имала синови. И немој никогаш да се сомневаш во тоа."

by Бетмен велит.