Ваша поезија

[Achernar]

Моја прва поема 1999 година

Мојата душа

Каква е оваа душа која во мене умира,
Дали е тоа товар од минатото кој ме измачува,
Колку е студена и заборавена,
Глува соната како магла спуштена,
Не знае да плаче,
Не знае среќна да биде,
Згрбавен роб кој во каменоломот вие,
Не знае со луѓето да се однесува,
Никого за одговор не прашува
Цвет во мисла надежна,
Со трња исткаена,
Брод натоварен со вистина
Филигран заринкан во прашина,
Часовите се веќе нанижани,
Со црни облаци прекриени,
Спокој кој иднината го нуди,
Мир во кој никој нема да може да и суди.

 

[Lena]

Кој и да си Инкогнито

Само солзи непознат човеку..
Само солзи човеку без име,
лијат небаре небото
се отворило и ја поплавува светлатс ноќ
претварајќи ја во
лунарната еклипса.
Кој и да си..
Успеа да го допреш дното,дното на дното.
Туѓа судбина боли,како да е моја.
Кој го пишува сето тоа?
Ти или јас?
Кој и да си непознат човеку,
кој и да си..нека те чуваат архангелите
на мирот со своите мечови..
Нека те заштитат од падот во бездната,
и нека ти дадат сила
да полеташ на крилјата на орелот,
горе во висините,
да ја допреш месечината и тргнеш темнината
која се створила пред неа..
До крајот на твоето постоење..
До крајот на вечноста..
И ништо друго не е важно.

Светла ноќ.

 

[Estelle]

Играта на љубовниците


Нежно ми шепна,
тука сум мила..
Со прстите почна да шеташ по
моето лице.
Играше непозната за мене игра
скокоткајќи ме по телото,
будејќи ги
сокриените во длабочината
чувства.
Воздивнував,полудувајќи
од возбуда.
Милион воздишки од полуотворените усни зачинети
со страст и копнеж.
Те посакувам.
Прошепотив,
играј ја со мене
играта на љубовниците..
Сега овде.
Играј со мене..
Дај ми трошка љубов.
Се припивав до твоето тело сакајќи да се стопам во тебе.
Да бидеме едно.
Да исчезнам во екстазата
створена од нашите врели тела.
Во миг во кој времето запира
и постојат само две тела,
две души претопени во една.
Води љубов со мене..
Сега овде..не оди..ти шепотев
бакнувајќи те..
Водевме љубов,
занесени во ритуалот на љубовта.
Чин на задоволство.
И тогаш..тогаш,те снема.
Те однесоа кочиите на ветрот.
Ги отворив очите.
Темна соба и саат кој чука.
Играта на љубовниците беше
само сон....

Септембар 2013

 

[Lena]

Што гледаш во очите мои?

Октомври го шири своето шаренило како тајно писмо преку целата земја..
А ти?
Стоиш на прагот и ме гледаш во очи.
Што е тоа така чудно во очите мои?
Што гледаш во нив?
Искри на животот кој се отвора пред мене?
Или мојата тага после
твоите стапалки низ моето срце?
Кажи ми драги,
што гледаш во очите мои?
Есенските солзи на дождот
или играта на децата по сокаците на моето детство?
Не гледај ме така.
Не ја разбирам пораката на твоето срце.
Не го знам ритамот со кој тоа игра.
Чиј е тоа поглед кој продира низ мене?
Не те познавам драги мој.
Странец непознат.
Оди си,
заборави ги овие очи,
неми се за тебе.

 

[Achernar]

Очи,
бродолом,
треперат како фенери покрај темна река,
секој прелом детска рака која исцртува емоции кои пленат,
потребна утеха веќе одамна превиена со длабок сон,
очи прекриени со превез,
заборавен и заспан.

 

[Achernar]

Во полноќта која не разделува,
ние двајцата,
самовила и поветерец прекриен со сатен,
копнеж и шепот,
минато и идно.

 

[Achernar]

Сега кога сум најосамен,
кога расте плимата во моите жили,
јажиња на црните едра,
кога осеката ги разнесува луѓето посакувано далеку,
кога сум тажно одсликан врз нечија сенка,
кога сум фигура,
а не живо суштество,
кога сум невидлив за секого,
кога сомнително ја мешам среќата и тагата,
кога сум мисла неподвижна,
со букви закована,
ги натпреварувам логичните и нелогичните реченици,
ги пружам рацете високо прегрнувајќи се со ноќта,
трагајќи по вистината,
тонам,
нешто во мене догорува како што ослабува сјајот на ѕвездите
испиен од забите на новородената зора,
во див шепот го повикувам окото на грешниот,
да погледнам,
да осознаам,
спокој да си подарам,
копјето на бог душата да ми јa разбие,
во милион парчиња низ галаксијата да ја расее.

 

[Prashina]

Која си ти во огледалото?
Хаотично движење од агол до агол.
Кој ти ја украде младоста?
Кој ти ја дарува болката?
Што ти направија?
И солзите твои, што оплакуваат?
И огнот во срцето кој ти го запали?
Кому душата ја подари?
Чија вистина зборуваш, а која тајна ја криеш?
Зборувај, зборувај, додека солзиш и
зборовите во далечина ги закопуваш!
Погледни! Зар некој од околу те заслужува?
Кажи искрено, ако е така-остани,
не ти замерувам.
Болка со болка не се лечи
Тага со камен не се убива,
вистина со лага не оди.
И пак си тука...
Небаре си дрво израснато со корења вземи,
погледни се!
Што си правиш на себе си?
Љубов?-Одамна ја нема, едноставно умре.
Совест?-Која совест живее во болка.
Минато?-И тоа се закопува. Денес е денес.
Сон?-Ти веќе одамна го одсонува.....

 

[Lena]

Мудрецот


Плодот на семето кое го засеа во неа
расне мудрецу,
развивајќи се со брзина на светлоста.

Утеха во проколната слабост,
успеа да обликуваш во вечност,
поејќи ја со магичниот еликсир на
боговите.

Душа длабоко зачекорена во дланките на поразот,
претворена во страст,
љубовта завзема висок чин.

На тронот во храмот на светите,
владее божица,
опколена со забранети сништа,
чиј копнеж е поглед негов.

Во тивката соба на храмот мудрецу,
си спомнува и се моли.

 

[Achernar]

Крајот се изливаше во бескрајен очај,
се е толку збунето во вечерта која постои за нас,
непозната причина уживаше во трагичната мисла
која не поведе во сенката на дефинираното,
златно искушение во твојата коса,
се е толку блиску и не исчезнува
како сонцето во залезот,
се е изротирано во описот на младата месечина,
застани,
тука сме,
чиста прашина од сеќавања.