Ваша поезија

[Lena]

Танц

Тоа срце добро го знам.
Од него шепотат виолини создавајќи
мелодија која одзвонува низ просторот.
Повик за танц.
Би бил тоа,тој танц.Прв и последен.
Еден.Единствен.
Звуци креирани од зборови.
Занес кој носи.
Лудост во ритамот кој беснее.
Поведи ме..остави ме.
Посакувано.Недофатно.
Мир и немир прелеани во звук.
Тој плени и носи.

 

[Achernar]

Стојам пред тебе со прегратка подадена,
долго, подолго од вечноста,
после таа ноќ незлобна,
повторно,
погледите прекршени се оплодуваат,
срцата со пастелни прсти се допираат,
не им е важно,
присутни сме,
доблестни,
чисти,
за тебе лага,
за мене вистина,
кога ќе оставам се зад себе,
кога ќе оставиш се пред тебе,
се што ни останува,
ми останува,
со бакнеж за добра ноќ,
во нашата црна постела прости ми.

 

[Achernar]

Ако се сретнеме некогаш,
на некој чуден начин,
во некој друг живот,
во некое друго соѕвездие,
немој да заборавиш,
да ти кажеш,
да ти кажам,
се што сакав,
се што сакаше,
се што сакавме...

 

[cakar_ulav]

Танц на дождот

Повикот на срцето и мислите направи огорма еклозија
направи големи облаци...темни
под тие облаци стоевме.Очи во очи се гледавме
не беа потребни зборови, еден со друг знаевме што мислиме
Почна дождот
Паѓаше капка по капка на нашите лица
од некаде се слушна виолината и звукот на танцот
ме погледна во очи насмеана и ја стави рака на моето рамо
а јас раката на твојот грб покриен со црвената халина
танцот на дождот збореше за нас
танцот на дождот...остана во нас
во нашите срце и мисли...во она што сме НиЕ

 

[Prashina]

Не ме викај, не ме довикувај
И пак ќе дојдам .Знаеш.
Но што потоа?
Јас секогаш доаѓам само кога тебе ти требам.
Ти секогаш бегаш кога си ми неопходен.
До кога?Има ли крај?
Посакувам крај.Безконечно посакувам крај.
Се погазив себе си,
подарив се,
веќе ни љубов имам,
не ме барај...
По навика доаѓам , по навика си одам...
И пак ќе дојдам. Знаеш.

 

[Photographer]

Вкочанет од убодот на првата љубов,првиот поглед се будам во непозната земја.Земјата на скршените соништа.Првиот поглед беше магичен и трагичен.Чекорам по непознатата земја,непознати лица,убијци на љубовта.​

Уф колку е тажно овде!​

Скршени срца и погледи шетаат наоколу....Само јас сум човек.Несовршен облик на живот...Се друго е бескрајно и апстракно....​

Што барам овде?​

Колку само болеше чувството на изгубеност во просторот,во таа апстракна земја на изгубените и скршените.Сеуште чекорам и полека ги перцепирам непознатите чувства кои шетаат наоколу....изгубени и сами....​

Зошто сте сами?-Ги прашувам.​

Никој ништо не одговара...Само замислено шетаат наоколу....​

Јас,осамен и сам,човек од крв и месо чекорам по непознатото...​

Земја на скршени соништа....​

Љубовта се вееше наоколу-не онаа права и вистинска љубов туку изгубената,убиената и непознатата љубов.​

Се изгледаше чудно и непознато додека наеднаш едно скршено срце не ме запре и не ми кажа некои работи што сакав одамна да ги знам.​

Во оваа земја-рече тaa се е чудно и непознато,но сите кои се тука знаат зошто се тука.Ова е како затвор-рече повторно скршеното срце.Тука доаѓаат убијци на соништа,сериски самоубијци на љубовта....​

Се заврте и си отиде.​

Јас стоев долго во едноколорните облици на чувства,стоев и размислував за речениците што ми беа кажени претходно.​

Почнав пак да истражувам...​

Одново и одново....​

Пред мене се појави сина боја.Бојата на небото,на бескрајот и длабочината,бојата на човечката мудрост...​

А во мојата глава се испревртија милиони чувства познати за мене,се вртеа се додека не се формираа очите на ангелот...Очи со сина боја...​

Скокнав во синилото на нејзините очи,потонав длабоко....​

Паѓав....тонев....се повеќе и повеќе....ме обземаше чувство на неисцрпност и убавина...вечност....мир.....загубени во безвременското минато...​

Се сретнав со најголемите човечки богатства-фантазијата,љубопитноста,мудроста.Ги запрашав за нивниот живот во земјата на скршените соништа.Секое од овие богатства велеше различно од другото,но во целина се беше исто..​

Чисто и едноставно...​

Патувавме со брзината на светлината,разговаравме,ги откривав неоткриените тајни сонував....​

А Марија стоеше далеку од мене,јас не бев во нејзините очи,зашто нејзините очи не беа сини.Јас бев во очите на друга девојка,бев загубен во неповратливиот правец...​

А таа сеуште стоеше далеку.Стоеше и плачеше....Јас патував...​

Наеднаш се исчезна...Исчезна патувањето,исчезнаа најголемите човечки богатства,исчезнаа сините очи...​

​

Се завртев наоколу и ги видов само скршените соништа,скршените срца,убиената љубов....​

Сфатив дека човечкиот живот е само мал дел од непознатото.Смислата на човековото постоење не треба да ја бараме во самите нас туку надвор од нас,зошто смислата на постоењето губи од своето значење ако ја бараме во самиот човек.​

Посветено до тие сино-зелени очи. Моите-твои очи. 20.11.2007 година​

 

[Achernar]

Твојот лик натопен во солзи,
мислев икона за надеж,
а тој,
извалкана љубов,
мојата свест е збунета,
твојата загубена,
мислев живот,
а тој,
воздивна засекогаш,
се натоварив со омраза,
а сонив бескрај,
трагам по друг лик и не се вртам,
дур не го допрам ковчегот на времето.

 

[Achernar]

Со здивот на годините,
се свртев и погледнав,
а таму,
крстопат кој испраќаше луѓе,
тие луѓе комедија во која играа животи досадни,
луѓе навезени со бездушни солзи,
тие луѓе погледни ги длабоко и не ги сакаш повеќе,
сите тие луѓе поради кои мислев дека сум жив,
патоказ,
мермерен споменик на кој не се испишани илјадници ноти,
глуво уво.

 

[Lena]

Помини со прстите по рабовите на мојата душа.
Најди пукнатина и вовлечи се нежно.
Просипи го магичниот прав на љубовта
и остани засекогаш таму,
исполнувајќи ме.

 

[crvenkapa]

Излези од мене полетај, види
безброј бескраи, корени откорнати,
коски растурени и клетви недоречени
Помини под виножитото стори се вистина и врати се
ако успееш ќе те чекам
ако не..
ако не, доволен е и еден труп...