Ваша поезија

[Lena]

Тој

Додека цврсто го држам мечот заривајќи
го во разгневените
срца на пламените ѕверови
на смртта,
тој молкум
ме следи скриен во светлината на ноќта.
Додека летам низ волшебните долини
на животот,
тој молчи и ме прати.
Ми влева страв од кој треперам
водејќи ме во непознатото.
Со светлината која го обвива ги сее
семињата на љубовта во мене.
Го разбирам јазикот кој го говори
без да прошепоти ниту еден збор.
Го чувствувам во ништото
на постоењето.
Во молкот на ветрот.
Тој е се.И ништо не е.
Тоа е тој,
кој ме следи низ темните сокаци на душата.
Ме напојува со храброст себично чувајќи ја вистината
и ме остава сама да го пробивам
патот до портите на рајот.
Тој е ништо.
И тој е се.

.........................

 

[Achernar]

Сегашноста стана минато,
а минатото доволно цврсто,
желбата премногу тешка,
болката силно распламтува,
а душата жар,
се уште догорува,
студен ветер ме завејува врз градите на снежната планина,
мислата е нежно бела полна со вистина,
ја разбирам сегашноста.

 

[Achernar]

Погали го стихот со твоите отровни очи,
со душата твоја потемна од ноќта,
секогаш кога ќе се сретнеш себе,
ќе бидам таму,
на таа средба,
да те понесам во сонот мој,
да го допреш срцето мое кое чука алегорично,
да погледнеш,
да видиш,
места каде мислата студена е заборавена,
каде крвта е оладена,
каде каменот е блед и лута
во ноќта создадена за стихови.

 

[Lena]

Капка за капка

Капка за капка ковај
дожду,не запирај.
Железен синџир заковај,запри ме.
Олуја нека ме сопре на патот,
небото нека се отвори.
Во храмот на љубовта ќе поитам,од тебе да се сокријам.
Пламен
на свеќата ќе осветлам,
со молитва за љубов ќе ја запалам.
За самотни души
под покривот на ноќта сокриени да се помолам.
Ќе почекам духот од студот што трепери да се затопли,
крвта во љубов да се претвори.
Нека тече по вените до срцето,
играјќи ја одата на вечноста.
Храбра ќе бидам да излезам,
синџирот железен да го пресечам.
Капка за капка плети дожду,
венец од ѕвездено небо маѓепсај.

 

[Lena]

Молк

Молчи,не зборувај ништо.
Нема сум.
Молкот е мојот пријател оваа ноќ.
Неисполнет свет на зборови.
Тишина исткаена од чувства.
Примамливи за срцето бои.
Вдахнувам живот во секој збор,
во секој допир,во секој поглед.
Вдахнувам избрана мисла..
И треперам..за миг.
Посакувам,љубам и копнеам.

 

[Achernar]

Есенскиот дожд маршираше со квечерината,
неговата гарда полна со нежност,
газеше врз мене и моите чувства,
секој чекор посилно ме обземаше со неа,
со таа на која и се допаднаа моите стихови,
стихови бремени,
се откинаа од моето пристаниште,
од моето скривалиште,
запловија кон неа додворувајќи и се,
толку различни, толку занесени,
си поигруваа во вртлог од заведеност,
и го подарија најубавиот подарок,
поема која беше исткаена во ризницата на мојата религија,
во која не постоеше бог, саркофаг, време,
во која постоевме,
само таа и јас.

 

[Lena]

Затоа што си ти Ти

Во немоќ ме допираш.
Лек за темната ми душа.
Еден твој зрак залекува рани
крвави.
Го слушаш ли ветрот?
На моите усни црта
контури на твоето присуство.
Месечината ја опејува твојата
светлост.
Ѕвезденото небо е твоја постела.
Со тебе се раѓам секое утро,
со тебе заспивам секоја ноќ..
Секое утро изгреваш со ѕвездата деница,
секоја вечер се топиш во боите на хоризонтот.
Облаците те кријат,
но ти светиш над нив,
осветлувајќи ја секоја клетка на моето тело.
Осветлувајќи ја љубовта која
згасна..
Одамна..

Затоа што си ти Ти.

17.10.2013

 

[Achernar]

Кое лице ќе ми го понудиш вечерва?
Некое кое ќе го препознаам,
Некое кое го изиграв стотици пати,
кое го изигра илјада пати,
посакав нежна верба за да го почувстувам непочувствуваното,
да го изградам ѕидот на нашата среќа,
да го понудам бесценетото,
тврда суета го намокри тоа што беше проѕирно како лага,
засекогаш недостапно за мене и тебе и нашите свирепи срца.
18.10.2013

 

[Achernar]

Ноќ глуми во подножјето на нашите чекори,
дијалозите се сини и се задушуваат во тишината на лисјата кои треперат,
актерите апсорбираат природна боја која засенчува исклучително,
сјајот на сцената рефлектира среќа и тага која нагризува длабоко до коските,
волшебство патролира низ дивите улици одгатнувајќи мистерија која распламтува посилно,
бронзен профил создаде однапред определен портрет кој ги повикува ѕвездите да го исфрлат своето сведочење за оваа статуа на осаменост која ти ја посветувам тебе,
ти која ја брануваш мојата крв и ја менуваш формата на моето срце,
толку си ми далеку,
но сепак побудуваш залутан неспокој во јасните движења на мечот кој засекува длабоко,
од сржта подлабоко.

 

[Achernar]

Од дневникот на мојата автобиографија...

​

Плачот е се појасен и се тркала врз остарените површини
кои беа полни со живот,
Се набљудувам себе си во овенатата форма која го очекува своето непостоење треперејќи од костумот на вечниот скитник чија невидлива прашина се растура насекаде,
Го одвојувам погледот кој извира од статуа обликувана од изморените сончеви зраци кои полетуваат од небото,
Ги гледам моите разиграни монолози како се валкаат низ бескрајното синило,
Се прашувам зошто се толку разнобојни и предизвикуваат чувство на осаменост.
Секој миг од одговорот ме закопува во бесмисленост!
И веќе во следната страница,инстантно ме пронаоѓа неосетна раздвиженост
од волшебникот кој се буди во самракот и почнува да ја везе црната кожна наметка која ја прекрива мојата крв,
Сега сум поинаков барем за дел од пресекот на раздвојувањето,
a чудноста продолжува да го менува својот облик,
Монолозите се преобразија и не се веќе што беа,
Сега се живи сенки кои наликуваат на монструми,
и се поблиску чукаат на вратата,
А тоа ме радува.
Демонски блуз се разбеснува во очите на лажната вистина,
Пламените на реалноста се облекоа во ледени кристали
кои се топат од
желбата која е полна месечина
и патува да засвети врз реверот на земјата,
да одслика човек,
нешто од него.​