Ваша поезија

[melpomena]

Празнина,
длабочина,
пустина.
Горчина,
лутина.
Сивило,
еднообразно,
безполезно.
Пукнатина,
бездна,
тугина.

 

[Lena]

О височино
Ти владееш со мене.
Ти постоиш само за мене.
Ти си изворот на мојата убавина.
На сите мои парчиња,што од одамна веке не им го знаев местото
ти им го пронајде.
Сега пак се едно.
Повторно заедно ја вршат истата функција,како никогаш да не престанале.
Ти височино,
ти го претвараш невозможното во хармонија.
За мене не постои разлика помегу мракот и светлината.
Во мене не постои стравот.
Постоиш само ти.
Отвори ја прикачената датотека 8441

prekrasno

 

[Ана-Каренина]

The loverless nights, they seem so long,
I know that I'll hold you someday.
But until you come back where you belong,
It's just another lonely Sunday.
Maybe we'll see that we were wrong,
If ever we look back one day
But till you come back where you belong
It's just another lonely Sunday.

 

[Dolce]

Ne, nemoj mi prici! Hocu izdaleka
da volim i zelim oka tvoja dva.
Jer sreca je lepa samo dok se ceka,
dok od sebe samo nagovestaj da.
Ne, nemoj mi prici! Ima vise drazi
ova slatka strepnja, cekanje i stra'.
Sve je mnogo lepse donde dok se trazi,
o cemu se samo tek po slutnji zna.
Ne, nemoj mi prici! Nasto to, i cemu?
Izdaleka samo sve k'o zvezda sja;
izdaleka samo divimo se svemu.
Ne, nek' mi ne pridju oka tvoja dva.

 

[existence]

Беше ден, но сепак беше темно.
Темно и мрачно, нечепнато од никого.
Суштеството опкружено од темнини и мрак
беше заборавило што е тоа чувство.
Беше ладно ко мраз, се криеше од секого,
Не дозволуваше да го пронајде никого.
Сонце го грееше, но не допираше до него.
Нешто друго чемрееше во него.

Се појави рака...се појави глас,
во целата таа темница во која тој гледаше спас.
Неговото срце почна повторно да бие...
неговата силуета престана да се крие.
Неговото Сонце продре до него, допре онаму каде никој не влегол.

Неговото Сонце сега Љубов се вика...
Љубов, божица, јаготка и верверичка.
Нејзината упорност го пронајде него,
го виде како што никогаш не го видел никого.
Прстите се тресеа, усните трепереа...
срцата две, заедно биеја...
Крвта вриеше, пепрутките летаа,
копнежот растеше заедно со желбата и потребата.

Ја најде ли „онаа“ вистинската?
Ја најде ли „онаа“ безвременската?
Ја најде ли „онаа“ која ти требаше?
О, ти суштество во темнината?
Порасни суштество, порасни и подигни се...
Види ја твојата верверичка и подари и` се`.
Крени ја главата...пушти ги фантазиите.
Но нејзе суштество, дозволи и се`.

 

[Farfalla]

Јас и ти...
Танцувај со мене, на студов, надвор, под небото.
Нека воздухот ни биде музика, погледите песна.
Јас и ти- едно сме.
Дојди, да го допиеме џинот, да се стопиме.
Да ги почувствувам твоите усни, топлината на твојот здив, мекоста на твоите зборови.
Пушти ми џез, знаеш кој го сакам, повлечи ме до тебе.
Јас и ти...
Не заминувај, не гаси го светлото.
Јас...
Јас и виното, го заменив со џинот.
И цигарата што води љубов со прстите...

 

[Electra]

Сенке, сопатничке,
го чувствуваш ли дождот на раменици?
Те удира ли длабоко секоја капка?
Ти го мие ли лицето?
А јадта однатре?

Го носи ли ветрот оној препознатлив мирис?
На минато, сегашност и иднина,
на липа, снег, море и варени костени,
кој од нив го препознаваш?
Или го изгуби чувството?

А, природата?
Се бориш ли ко последните зелени лисја во есен,
или ја остави сланата да те покрие,
се препушти на гниењето?

Студено.
И душата е студена.
Се плаши од помислата да се претвори во камен,
а каменот не чувствува страв.
Обвива ново руво.
Иронија,
камен во руво.
Непотребно,
каменот не чувствува студ.
Рувото?
не грижи се, се кине.
Паѓа магла,
не грижи се, не е вечна.

И да можеа да се слушаат мисли,
ние ќе бевме глуви.
И ѕвездите да се вселуваа в`очи,
нашите ќе крвареа.
И немаше да видат и слушнат.
Не сакаа.

А однатре се борат многумина,
сплотени во еден лик.
Сизиф, Диоген, Аристотел и Хомер.
- Бесцелно талка напред
- Барајќи трошка човечност
- Убедувајќи се себеси дека ја нема
- Доведувајќи се на работ на трагедијата

Но, Фениксот останува,
низ бури и суши.
Се преродува за пак да умре.
Круг.


*Има многу метафори кои е тешко да се објаснат. Прилично се лични.

 

[Auditore]

Deep in the ocean, dead and cast away,​

where innocence is burned... in flames.​

A million mile from home, I'm walking ahead.​

I'm frozen to the bones, I am.​

A soldier on my own, I don't know the way.​

I'm riding up the heights... of shame.​

I'm waiting for the call, the hand on the chest.​

I'm ready for the fight... and fate.​

 

[Lena]

Песна..


Да напишам песна..??
Една песна,која ке ја осветли мојата душа??
Песна која ке ги опише моите чувства??
Која душа??Мојата душа???
Воопшто немам личен контакт со неа..
Моите чувства??
Не ги познавам,неможам да ги опишам..
Не ги осекам...јас сум ладна..
ладна како најладниот дел на светот,
делот во кој не допира сонцето..
Темна како најтемниот дел на планетава,делот каде не допира светлината..

Се прашувам дали сум тоа јас???
Невозможно колку се лажев самата себе..
Невозможно..
Мислев дека знам да сакам,
мислев дека сакам да се смеам..
мислев можам да го прегрнам целот свет,и да му подарам на секое
човечко суштество ЉУБОВ..
Љубов која мислев ја имам во изобилство.

И го прегрнав целиот свет,и ја подарив мојата љубов..
На сите кои беа во моја близина им подарував љубов не плашејки се
од ништо..

И тие???
ја згазија мојата љубов,
ја растргаа на милион парчиња
и ја фрлија
во гнасната депонија на мртвите чувства..
Болката е преголема..
дефицит кој тешко се лечи..
И отупев..
Имуна на чувства..
барам во себе,...барам чувства...
но не ги наоѓам..
Се обидувам да го препознаам и најмалиот знак на чувство
но нема ништо...
Се трудам да ја пронајдам мојата душа велат тука е некаде
но ја нема..
Сокриена некаде во некое темно катче на срцето исплашена
молчи..
Скршена и сама..

Пробав да напишам песна...
23.10.2012

 

[$3Я3|\||)&p&†Y]

Could this be the end?
Is this the way I die?
Sitting here alone
No one by my side
I don't understand
I don't feel that I deserve this
What did I do wrong?
I just don't understand​