Реалноста е дека доколку јас сум физички и емоционално зрела и спремна, средена со кров над глава, финансии и (опционално) саглам дечко/сопруг со кој планирам фамилија, сигурно нема да посегнам по абортус.
Преретки се случаите што абортирале „од ќеф“ т.е. оти им се може и неќат обврски, а ко такви, па и воопшто не заслужуваат да бидат родители.
Било која друга причина е оправдана. Точка.
Едно прашање за сите оние што строго сте против, без разлика дали е од морални и/или религиски причини.
Да замислиме хипотетичка ситуација каде во недостиг на Х услови и под сплет на околности, детето кое сте се решиле да го сочувате, испадне деликвент кој си наштетува себе и на околината, или пак хомосексуалец по кој сте плукале цел живот. Ќе важат ли тогаш истите морални кодекси и Божји правила ко и за секој друг грешник, или во име на безусловната родителска љубов, ќе го поддржувате своето дете, погазувајќи го она зад кое сте стоеле порано?
Треба од многу аспекти да се размисли во каква заедница и како ќе го воспитаме и издигнеме детето, пред да се одлучиме да му подариме живот.
Не е само роди го за дедо Боже да не ти пише цртка во книжето или народот да не кажел нешто.
Ќе сме ја немале „Ода на радоста“ ако абортусот бил решение.
Пф, ама може па и Хитлер ќе го немавме.
имам изгубено двајца браќа така) од таа гледна точка сум против но од друга страна ако се нема услови или вилијае на животот на мајката или па мајките се премногу млади или не доволно зрели за да се грижат за нивните деца подобро е да абортираат отколку да им го уништат животот праќајќи ги по домови каде што условите за воспитување на тие деца се на минимално ниво, а мали се шансите да бидат посвоени посебно со овие наши услови.
Не знае кој век сме или 21 век со 12 век го има спобркано...да можам да го сретнам в лице би го исплукала 
