Немоќен и чуден,
ми недостигаш,
во времето залутано ме простираш,
те љубам јас,
можеби малку,
но толку многу искрено,
тоа е сѐ што имаш,
тоа е сѐ што немам,
нејако, но некако.
Живи ќе се сретнеме пак,
ти и јас,
смртни во следниот заборав,
запишани на небото,
заталкани во ноќта,
прекрасна ти,
и неубав јас.
Ги затворам очиве да не избледееме во утрото,
кое ги буди нашите срца сонливи,
да остават траг во есенскиот снег,
за да го бакнам чекорот твој,
кој ме води до тебе,
да те пронајдам,
и ваков сенилен,
и таков никаков,
да те удостојам,
со почит од немирни дождови истечени врз улиците огледални,
во кои се видов себе си,
со здивот кој ми треба,
а толку проклето зема,
сѐ од мене,
но толку многу од тебе.
ми недостигаш,
во времето залутано ме простираш,
те љубам јас,
можеби малку,
но толку многу искрено,
тоа е сѐ што имаш,
тоа е сѐ што немам,
нејако, но некако.
Живи ќе се сретнеме пак,
ти и јас,
смртни во следниот заборав,
запишани на небото,
заталкани во ноќта,
прекрасна ти,
и неубав јас.
Ги затворам очиве да не избледееме во утрото,
кое ги буди нашите срца сонливи,
да остават траг во есенскиот снег,
за да го бакнам чекорот твој,
кој ме води до тебе,
да те пронајдам,
и ваков сенилен,
и таков никаков,
да те удостојам,
со почит од немирни дождови истечени врз улиците огледални,
во кои се видов себе си,
со здивот кој ми треба,
а толку проклето зема,
сѐ од мене,
но толку многу од тебе.