Знам сега дека ќе наидам на негодувања, ама никогаш не сум се трескала од земја за него, у стилу „ангел наш“, „незаборавен наш“, „најдобар наш“ ово оно.
Да, не сум без чувства, и да, отиде голем, чесен човек, пеач и хуманитарец.
Ама кога бев помала и кога им викав убаво пее дечково, за нив беше педерче.
Кога умре, истите почнаа да го тажат ко да им умрел брат.
Ебати таквото идолизирање. Да беше жив, немаше ни приближно да го „Божевствуваат“ ко сега.
Мислењето ми е исто како кога и беше жив, не ми треба да умре па да го величам.