Интересна сторија од НР Кина од 90-те.
Професионален војник, снајперист и подофицер имал необично среќен брак со својата жена и нивната ќерка.
Но еден ден, сопругата му соопштила дека е трудна, некои 4-5 години по раѓањето на првото чедо.
Пошто ви НР Кина постои one child policy каде во рурални средини смее да се имаат две деца, во случај да се од спротивен пол, во урбаните центри немало таква можност.
Иако потекнувал од крајно рурално гратче, снајперот бил регистриран во Пекинг, во специјалната единица во касарна близу до плоштадот на Небесниот мир.
Сфаќајќи дека нешто мора да се преземе ако сака да има второ дете, ја испратил жена си во својот роден град далеку од Пекинг, да се породи таму далеку од очите на државната власт во главниот град.
Ноооо.........пошто комунизам и пошто државни кодоши.....војникот бил исцинкарен од специјалисти кодоши кои се темел на секоја авторитарна власт, дека жена му била сомнително широка во стомакот и дека нагло ја снемало од Пекинг.
Државата го активирала центарот за планирање на семејство во гратчето каде се наоѓала неговата најсакана сопруга.
Жената била приведена и одведена во болница. Иако била во 7-ми месец, надлежните предизвикале побачај при што неродениот син на снајперистот и жена му, бил мртвороден.
Пошто животот е суров и невољата не доаѓа сама, тешка инфекција поради недоволно стерилизирани инструменти, тотална незаинтересираност и meh на доктори и сестри кои имале направено стотици прекинувања на бремености, кулминирало со сепса што ја усмртило и неговата сопруга. Во неколку дена човекот загубил све, најголемата љубов и синот кој го очекувал со радост.
И што да прави во една таква ситуација, човек кој цел живот се повинувал на системот, само за да биде уништен од истиот тој систем поради некакви наказни правила каде државата решава кој смее да живее и колку?
Типот после првичниот пароскизам на болката почнал да се однесува необично смирено во наредната година и пол, дури и чудно имајќи предвид што се случило.
Но тоа било само маска. Кинескиот Џон Рамбо од првата крв стапил на сцена.
Еден убав ден во 1994, оставајќи ја ќерка си кај неговите, имајќи направено копија од клучевите кои отварале магацин со оружје и муниција, со фалш наредба влегол и се опремил со јуришна пушка, панцирен елек, цела торба со муниција и неколку рачни бомби кои можел да ги земе а да не предизвика сомнеж барем во првичните денови.
И така ликот им кажал на неколку колеги на тој и тој ден да не доаѓаат во касарната.
На денот, снајперистот отвара оган во касарната и бидувајќи еден од најдобрите стрелци во земјата, прави тотален масакр.
Користејќи ја паниката, успева да запре автобус и со цевка на глава го приморува шоферот да вози накај плоштадот на Небесниот мир.
А таму, со нова полна рамка, продолжува осветата. Тотално без бирање цел, фул автоматски типот пука во масата.
Кинеската држава е во бунило и не знае што да прави.
Сепак после извесно време кон местото каде бил виден последен пат се упатува специјална полициска единица.
Нашиот јунак ги гаѓа еден по еден, првиот и последниот во строј а потоа сите измеѓу.
Истото се случува и со воените специјалци.
На крај после рачни бомби и крај на муниција, човекот со последниот куршум ја завршува причата надевајќи се дека на тој свет ќе се придружи на својата жена и син.
Не се знае тотал каунт на лешеви и ранети пошто кинеската авторитарна држава веднаш започнала со вајтвош на инцидентите на тој ден. Ако во загинатите не биле неколку лица од Иранската амбасада, светот веројатно никогаш немало да дознае за ова. Настанот ќе исчезнел и никогаш не се случил. Исто како тука во случајот со убиството во влезот, дури започна и да снемува инфо по нет!
Но тоа и не е најважно, дали убил 75 или 85 цајкани и аскер, типот решил сам самцат да тргне против масивната државна машинерија која го ограбила од радост во животот, му ископала гроб во кој требало доброволно да легне.
Е ова е светски мега цар легенда и људина.
Професионален војник, снајперист и подофицер имал необично среќен брак со својата жена и нивната ќерка.
Но еден ден, сопругата му соопштила дека е трудна, некои 4-5 години по раѓањето на првото чедо.
Пошто ви НР Кина постои one child policy каде во рурални средини смее да се имаат две деца, во случај да се од спротивен пол, во урбаните центри немало таква можност.
Иако потекнувал од крајно рурално гратче, снајперот бил регистриран во Пекинг, во специјалната единица во касарна близу до плоштадот на Небесниот мир.
Сфаќајќи дека нешто мора да се преземе ако сака да има второ дете, ја испратил жена си во својот роден град далеку од Пекинг, да се породи таму далеку од очите на државната власт во главниот град.
Ноооо.........пошто комунизам и пошто државни кодоши.....војникот бил исцинкарен од специјалисти кодоши кои се темел на секоја авторитарна власт, дека жена му била сомнително широка во стомакот и дека нагло ја снемало од Пекинг.
Државата го активирала центарот за планирање на семејство во гратчето каде се наоѓала неговата најсакана сопруга.
Жената била приведена и одведена во болница. Иако била во 7-ми месец, надлежните предизвикале побачај при што неродениот син на снајперистот и жена му, бил мртвороден.
Пошто животот е суров и невољата не доаѓа сама, тешка инфекција поради недоволно стерилизирани инструменти, тотална незаинтересираност и meh на доктори и сестри кои имале направено стотици прекинувања на бремености, кулминирало со сепса што ја усмртило и неговата сопруга. Во неколку дена човекот загубил све, најголемата љубов и синот кој го очекувал со радост.
И што да прави во една таква ситуација, човек кој цел живот се повинувал на системот, само за да биде уништен од истиот тој систем поради некакви наказни правила каде државата решава кој смее да живее и колку?
Типот после првичниот пароскизам на болката почнал да се однесува необично смирено во наредната година и пол, дури и чудно имајќи предвид што се случило.
Но тоа било само маска. Кинескиот Џон Рамбо од првата крв стапил на сцена.
Еден убав ден во 1994, оставајќи ја ќерка си кај неговите, имајќи направено копија од клучевите кои отварале магацин со оружје и муниција, со фалш наредба влегол и се опремил со јуришна пушка, панцирен елек, цела торба со муниција и неколку рачни бомби кои можел да ги земе а да не предизвика сомнеж барем во првичните денови.
И така ликот им кажал на неколку колеги на тој и тој ден да не доаѓаат во касарната.
На денот, снајперистот отвара оган во касарната и бидувајќи еден од најдобрите стрелци во земјата, прави тотален масакр.
Користејќи ја паниката, успева да запре автобус и со цевка на глава го приморува шоферот да вози накај плоштадот на Небесниот мир.
А таму, со нова полна рамка, продолжува осветата. Тотално без бирање цел, фул автоматски типот пука во масата.
Кинеската држава е во бунило и не знае што да прави.
Сепак после извесно време кон местото каде бил виден последен пат се упатува специјална полициска единица.
Нашиот јунак ги гаѓа еден по еден, првиот и последниот во строј а потоа сите измеѓу.
Истото се случува и со воените специјалци.
На крај после рачни бомби и крај на муниција, човекот со последниот куршум ја завршува причата надевајќи се дека на тој свет ќе се придружи на својата жена и син.
Не се знае тотал каунт на лешеви и ранети пошто кинеската авторитарна држава веднаш започнала со вајтвош на инцидентите на тој ден. Ако во загинатите не биле неколку лица од Иранската амбасада, светот веројатно никогаш немало да дознае за ова. Настанот ќе исчезнел и никогаш не се случил. Исто како тука во случајот со убиството во влезот, дури започна и да снемува инфо по нет!
Но тоа и не е најважно, дали убил 75 или 85 цајкани и аскер, типот решил сам самцат да тргне против масивната државна машинерија која го ограбила од радост во животот, му ископала гроб во кој требало доброволно да легне.
Е ова е светски мега цар легенда и људина.
