2006 година, ми умира психијатарот кој го водеше мојот случај и одам кај друга, тазе дојдена од специјализација и тоа од Холандија. Ме испрашува, ми го гледа досието... и ми вика докторот те лечел со погрешни лекови... не си ти за ваква терапија, ти боледуваш од наизлечлива психичка болест - не даде име, само вака, описно. И ми дава да пијам, седативи, антидепресиви. Од човек станувам мумија. Типична. Минуваат неколку месеци, мене наместо подобро, сѐ полошо. Главоболки ненормални. Чувствувам дека не можам да се поместам од место од што ми е цело тело без рефлекси, а стравот во мене константен. Продолжувам да ги пијам, ич не ми чуе. Доаѓа момент... да стварно снеможам. Со брза помош во Охрид, потполно издрогиран од прекумерна доза на седативи и антидепресиви. Скоро 20 дена чистен организам за да излезе сѐ што не требало ни да се стави во мене. Почнуваат константни панични напади, страв да бидам до моите блиски за да не ги повредам, бидејќи нели од неизлечлива психичка болест боледувам. Им требаа скоро 2 години на докторите да ме вратат и да ми докажат дека се работело за висок степен на анксиозност и агорафобија. И ми треба еве уште цел живот да се сеќавам на докторката која после уништување на уште пола животи на пациенти од Кичево си замина во Германија.
А да, заборавив да напомнам, дека во Охрид имав толку прекрасен третман благодарение на врските кои ги има зет ми.