Повеќето се сомневаа во истото.Да бе 100 години од просење се издржувал, па дури изгледал како 70. Тој ако стварно доживеал толку сигурно не е без ич, преку ден е просјак, а навечер си оди во куќа со 4 спални.
Повеќето се сомневаа во истото.Да бе 100 години од просење се издржувал, па дури изгледал како 70. Тој ако стварно доживеал толку сигурно не е без ич, преку ден е просјак, а навечер си оди во куќа со 4 спални.
На паркингот спроти трговски, спроти Холидеј Инн, проси млад човек веднаш до куќичката каде се наплатува, не можеш ни да дојдеш за да наплатиш, тој се втурка до тебе. Секогаш бара 10денари. Јас му реков не стој тука тргни се малку и му дадов пари.Тој ми се сврте почна да вика по мене, дека немал за леб затоа стоел тука, ме изнакара, ме извреѓа. Човекот кој работи на паркингот ништо не кажа, веројатно се договорени и си делат пари. За 15 мин додека ја почекав другарка ми изброев дека доби 100 денари.Сите му даваа, зашто тој грубо им бараше, а тие кои не сакаа викаше по нив. Да бидам искрена , ако се израчуна колку му е дневница за 8 часа, таа е многу повеќе од било кој тука да заработува.
Ем дадов пари, ем ме изнавреѓа и ме вознемири, ем бев бесна на себе а и на целата мафија таму.
Како ќе знам дали некој лаже или стварно му требаат? И зошто да давам ако не сум сигурен, ако не сум сигурен не давам. Нека фатат некоја работа а не да сум му дал 10 денари. За тие што лажат мислам, тие вистинските добро, би им дал некогаш.Такви сутуации во кои просјаците лажат и манипулираат има безброј, но криво ми е кога поради нив патат вистинските бездомници. Неколку пати ке се изгориме од оние лажните и потоа кога навистина треба да дадеме, ние ладнокрвно поминуваме како ништо да не гледаме пред себе. Пред зградата во која живеам често гледам едно семејство роми како претура по контејнерите и собираат пластични шишиња и хартија. Со нив носат 5-6 мали дечиња. Едно од децата, најголемото кое нема повеќе од 7 години проси додека родителите собираат од контејнерот. Нормално дека му дадов ситно колку што имав, ама онака, со резерва, без некоја посебна емозија бидејки знам за тоа дека деца се изнајмуваат за просење, а и често си помислувам какви се тие родители кои ги пуштаат децата да просат. После неколку дена врнеа силни дождови. Се враќав накај дома и го видов таткото како под едно дрво стои со дечињата и го соблекува палтото за да ги покрие. Ги гушкаше со многу љубов... глетката беше неверојатна. Од тогаш почнав да ги посматрам и забележав дека не се од оние кои манипулираат, туку дека навистина немаат друг избор. Им дадов облека за дечињата, она што веке им е мало на моите деца, им давав храна секогаш кога ке ги видев... Неописливо е чувството кога ке му се помогне на некој. Тој поглед што го упатуваат, таа благодарнот... Во тој момент разбираш дека поради тоа давање и помаганје најмногу вреди да се живее, дека секоја битка која нашето его ја води со светот е толку неважна, проѕирна, невистинска...
Затоа сакам да ви кажам дека дури и да не сте сигурни дали навистина им треба или не, давајте колку што сте во можност. 10 ден. нема никого да осиромашат, а тие 10 денари на некого многу му значат. Можеби од 50 просјаци, само еден е навистина без дом и без храна, но не вреди поради оние другите баш него да го заобиколите.
Ако веќе размислуваш на тој начин, тогаш зошто би работел кај некој кој би ти плаќал бедна плата и притоа ти секојдневно да доживуваш стресови, додека тој се збогатува на сметка на твојот труд?Како ќе знам дали некој лаже или стварно му требаат? И зошто да давам ако не сум сигурен, ако не сум сигурен не давам. Нека фатат некоја работа а не да сум му дал 10 денари. За тие што лажат мислам, тие вистинските добро, би им дал некогаш.