Ти си месечина
Ти си месечина,
светлина што живот дарува,
јас сум ноќ,
мрак што грешни сокрива,
се запознавме одамна,
подади ми рака,
вечерва си посебна,
божанствена,
ти си извор од бога создаден,
а јас,
јас од него опиен,
од грев извалкан,
со дланките твои измиен,
ти си детски копнеж,
посилен од љубов,
целата си исплетена во прамени од стравови,
трепериш,
создаваш нови светови,
наши и ничии,
затоа сме бесмртни,
на јавето му налеваш фантазија,
длабока и оштра,
на работ од лагата,
вистина,
се напивам и те пронаоѓам,
во тебе мој си одраз,
во сон кој го сонив одамна,
сонлива минуваш нежно по телово,
се будиш,
ме будиш,
се протегаме во вечноста,
со цветови опојни,
неискажани,
и прсти шарени,
откриваjќи магија скаменета,
во заборав заспана,
откривајќи поток од солзи,
безболни и спокојни,
одѕвонуваат во мислите светлосни,
денови,
години,
векови,
колку се повеќе,
толку се незначајни,
блиска си,
иста си,
љуби и не престанувај,
прв проколни ме,
последен оковај ме,
ослободи ме,
да те ослободам,
во цутот на пролетта што на градиве запира,
и срцето нежно го одтреперува,
со тебе понирам каде крилјата не можат,
каде сам не можам,
не можеш,
каде ништо не заоѓа,
не умира,
не изсчезнува,
без граници,
без патници,
ти си месечина,
од прозорецот мој,
прв и последен пат,
погледната,
ти си месечина без волк,
без самотник,
збор си мој,
прв,
целосен,
во тишината изустен,
последен,
целата си светол бакнеж,
кој ме натопи,
од каменот свеќа стори и изговори,
молитва,
сосем доволна,
за во стих да ме претвори,
оној кој го оживеа,
после толку постели смртни.
