Пишуваме на зададена тема (прашања и предлози)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
Чекори во ноќта
Не ме познаваш. Не ти воопшто не ме познаваш. Тоа сум јас. загубен во ноќта, талкам за да пронајдам мир. Ги познавам сите твои тајни патчиња кои ти ги исцртуваш додека бегаш од светлината. Не сакам да си сама, посебно кога се нурнуваш во темните агли на напуштените улички. А ти, како за инает, го направи токму тоа. Ми излизнуваш од рацете, ми бегаш од погледот полн со загадочност. При допирот на светлината, како мачка и глушец нашите погледи ни се сретнуваат. Нашите тела се допираат, нашите души го мрморат тажното претскажание дека ќе исчезнам веднаш штом зачекориш длабоко во ноќта.
Не ме познаваш. Не ти воопшто не ме познаваш. Тоа сум јас. загубен во ноќта, талкам за да пронајдам мир. Ги познавам сите твои тајни патчиња кои ти ги исцртуваш додека бегаш од светлината. Не сакам да си сама, посебно кога се нурнуваш во темните агли на напуштените улички. А ти, како за инает, го направи токму тоа. Ми излизнуваш од рацете, ми бегаш од погледот полн со загадочност. При допирот на светлината, како мачка и глушец нашите погледи ни се сретнуваат. Нашите тела се допираат, нашите души го мрморат тажното претскажание дека ќе исчезнам веднаш штом зачекориш длабоко во ноќта.
Чекори во ноќта
Отворен прозрец, бела завеса. Траги од прсти на стаклото. Бел ѕид со кафеави траги од детски нозе...Па и црвена точка од лакот за нокти на мајка ми...
Стар кревет...Како од болница, лудница или затвор. Расипан телевизор. Мравки лазат по подот и ѕидовите...Истепав неколку со една стара влечка вечерва, но, се откажав, не можев сите да ги истребам. Огледало на кое со црвени големи букви е испишано „Проклетство, се расипа правосмукалката“... Спомен од оној ден кога почнавме да користиме метла, бидејќи јас скокнав врз кутрата наша правосмукалка и ја скршив...Бог да ја прости...Тежок живот имаше, ја плукав, ме тепаа со неа, чистеа со неа, тепаа и мравки со неа...
Ноќ. Дожд. Влажен воздух. Мирис на расипано јајце. Јас го фрлив пред некој ден и сега ме мрзи да ги исчистам...
Чекори...Брзи, возбудени чекори... Мои чекори. Отидов доо кујната да видам дали има чоколада...Но, нема.
Ако, Грујо, гради ти споменици...
Отворен прозрец, бела завеса. Траги од прсти на стаклото. Бел ѕид со кафеави траги од детски нозе...Па и црвена точка од лакот за нокти на мајка ми...
Стар кревет...Како од болница, лудница или затвор. Расипан телевизор. Мравки лазат по подот и ѕидовите...Истепав неколку со една стара влечка вечерва, но, се откажав, не можев сите да ги истребам. Огледало на кое со црвени големи букви е испишано „Проклетство, се расипа правосмукалката“... Спомен од оној ден кога почнавме да користиме метла, бидејќи јас скокнав врз кутрата наша правосмукалка и ја скршив...Бог да ја прости...Тежок живот имаше, ја плукав, ме тепаа со неа, чистеа со неа, тепаа и мравки со неа...
Ноќ. Дожд. Влажен воздух. Мирис на расипано јајце. Јас го фрлив пред некој ден и сега ме мрзи да ги исчистам...
Чекори...Брзи, возбудени чекори... Мои чекори. Отидов доо кујната да видам дали има чоколада...Но, нема.
Ако, Грујо, гради ти споменици...
(Се шегувам, секако)
Чекори во ноќта
Има ноќи во кои воопшто не можам да заспијам. Или спијам и се будам во паника како соништата по лош пат да ми тргнале. Така разбудена се концентрирам на дишењето. Вдиши издиши во циклични повторувања. Рамномерно во обид да се смирам и заспијам По милион неуспешни циклуси се задлабочувам во сенките на ѕидот кои ги прави завесата. Почнувам да се плашам па се загледувам во месечината. Се смее. Им се смее на моите вознемирување, исчекување и неспокој.
Ми се смее што чекам да се отвори влезната врата доцна после полноќ. Ми се смее што тешко дишам зошто твоето место во креветот е празно. Ми се смее што чекам болкава што распарува да стивне. Ми се смее што залудно чекам да ги слушнам твоите чекори во ноќта.
Тешки чекори во ноќта ми ја олеснуваат душата, добро познати, на памет научени како одекнуваат по подот, секогаш чекам да ги слушнам, за да можам да заспијам. . .
Има ноќи во кои воопшто не можам да заспијам. Или спијам и се будам во паника како соништата по лош пат да ми тргнале. Така разбудена се концентрирам на дишењето. Вдиши издиши во циклични повторувања. Рамномерно во обид да се смирам и заспијам По милион неуспешни циклуси се задлабочувам во сенките на ѕидот кои ги прави завесата. Почнувам да се плашам па се загледувам во месечината. Се смее. Им се смее на моите вознемирување, исчекување и неспокој.
Ми се смее што чекам да се отвори влезната врата доцна после полноќ. Ми се смее што тешко дишам зошто твоето место во креветот е празно. Ми се смее што чекам болкава што распарува да стивне. Ми се смее што залудно чекам да ги слушнам твоите чекори во ноќта.
Тешки чекори во ноќта ми ја олеснуваат душата, добро познати, на памет научени како одекнуваат по подот, секогаш чекам да ги слушнам, за да можам да заспијам. . .
Таа ја тресна силно вратата и го забрза чекорот низ бетонските скали надолу по тесниот ходник, прерипувајќи по неколку на еден чекор.Надвор, мракот веќе беше ги покрил сите околни згради, кои сега чиниш, наликуваа една на друга. Единствено темината ја нарушуваа црвено – жолтите светулки зад аголот каде што вработените од локалната продавничка растрчано пробуваа да ги постават над вратата подготвувајќи се за новогодишната еуфорија, што таа, ја најде задушлива и досадна. Не ја фаќаше место, а нервозата пулсираше низ нејзината вратна жила. Не знаеше каде оди, но знаеше дека не треба да престане. Само да продолжи. На првата уличка сврти лево, ги одмина детските нишалки што морничаво чмаеа под искршените улични ламби и се упати накај градскиот парк. Најпаметно, помисли. Единственото место каде што ќе биде сама. Тежината во градите сеуште и создаваше физичка болка и доби желба што побрзо да се изгуби во темнината. Од страна слушна неколку високи женски тонови кои, седнати на клупите и без ни малку срам, мошне живо разговараа за појавата која што штотоку ги одмина. Наликуваа на локалните старици што на пладне се собираа на крајот на уличката, дуејќи се и перчејќи се која ќе соопшти посензационална и пошокирачка вест. За неа сите беа исти. И младите. И старите. Сите го ставаа носот таму кај што не им е местото. Сите им забодуваа нож на најблиските (иако и самата не беше сигурна што значеше тоа ,,најблиски”), а потоа се жалеа дека народот се расипал. Но таа не беше иста за нив. Таа беше чудак. Опшествен отпадок. Резултат на суровата селекција на опшеството. Отпадок за пријателите, за роднините, за родителите кои не и обрнуваа внимание па од вечерва, дури и за него. За нив таа беше девојката во црно, чија појава ја сепнуваше крвта во нејзиното рутинско движење. После се’, на Неа и беше сеедно поголемиот дел од времето. Освен во ваквите моменти кога се ќе и се насобере. Го закопчи црниот капут за да го спречи бунтот на ветерот, ја намести црната капа под која се криеше долгата прекрасна црна коса и во истиот миг се претопи во темината, поедеднакво ненадејно како што дојде. Позади неа го остави звукот на гумените чизми, нејзините чекори во ноќта.
Во паркот таа вечер беше потполно мирно и тивко. Амтосферата наликуваше на метална школка која ги впива сите истурени бисери да ги заштити од бурата и пената што доаѓа со неа. Само звукот на два пара чевли со спротиставен правец одекнуваа во мракот.И еден сосема краток, наивен поглед.
Toj не сакаше да ја исплаши. Ниту да ја прекине во нејзиниот од.
Таа не сакаше да го исплаши. Ниту да го прекине неговиот од.
Не, тоа не беше поглед за уште една лигава љубовна приказна. Toa беше поглед на взаемно разбирање. Тоа беше размена. Инстантна размена на утеха, на подршка на разбирање. Размена на сочуство, соживување и на истрајност. На момент кој вели – ,,Издржи, само продолжи”..Споделување на цел светови и далечни галаксии без ниту еден изустен збор само преку фокусот на зениците .Само еден сосема краток поглед. Поглед дека не си сам со проблемите. Тоа беше се’.
Продолжија секој по својот пат. Секој со тежината на своите чекори.
Тие беа Чекорите. Тие беа столбовите на разумното, емотивното и логичното. Чекорите на грижливоста, на постојаноста, на истрајноста. Чекори на вредностите. Чекори на егзистенцијата. Чекори кои чекорат за да сочуваат, создадат, заштитат.Чекори на кои им е битно да направат нешто за и од себе. Чекори кои ветуваат.
Кој е крив за нивната судбина вткаена во нивниот чекор вечерва? Тешко ми е да кажам но, најверојатно - јас. И јас пробувам да зачекорам во ноќта.
. . .
Тивко ја затвори надворешната врата зад себе, загушувајќи го звукот на радиото и кратејќи ги своите чекори за да не направи голем шум. Му беше потребен малку простор, малку спокој да ја одмори главата под светлината на рапавата месечина. Посегна по кутијата со цигари, но таа веќе беше празна. Се изнервира и ја стутка со дланките. Му се чинеше дека проблемите постојано му дишат зад вратот, а тој, колку повеќе им се спротиставува, тие иронично му возвраќаат во стилот ,,но чекајте, тоа не е се’.” Беше премногу глупав да украде, а премногу горд да се покори. Само да ја преживеам цела таа голгота, размислуваше.А животот му беше повеќе од голгота. Беше постанал сурова борба. Не, тој не се бореше за пари, сожалување или парче лош тутун во неговата уста. Се бореше за почит. Не за негова. Туку за почитта на двегодишната ќерка која слатко го крадеше сонот в постела, и за почитта на неговите родители. За почитта кон неа, што ја изгуби толку прерано. Од самите мисли му дојде мака.Удри со тупаницата по оградата, ги облече црните чизми и речиси безшумно, ја затвори вратата од ковано железо за да се упати некаде, сам со своите чекори како најверен пријател, некаде во ноќта.Во паркот таа вечер беше потполно мирно и тивко. Амтосферата наликуваше на метална школка која ги впива сите истурени бисери да ги заштити од бурата и пената што доаѓа со неа. Само звукот на два пара чевли со спротиставен правец одекнуваа во мракот.И еден сосема краток, наивен поглед.
Toj не сакаше да ја исплаши. Ниту да ја прекине во нејзиниот од.
Таа не сакаше да го исплаши. Ниту да го прекине неговиот од.
Не, тоа не беше поглед за уште една лигава љубовна приказна. Toa беше поглед на взаемно разбирање. Тоа беше размена. Инстантна размена на утеха, на подршка на разбирање. Размена на сочуство, соживување и на истрајност. На момент кој вели – ,,Издржи, само продолжи”..Споделување на цел светови и далечни галаксии без ниту еден изустен збор само преку фокусот на зениците .Само еден сосема краток поглед. Поглед дека не си сам со проблемите. Тоа беше се’.
Продолжија секој по својот пат. Секој со тежината на своите чекори.
Тие беа Чекорите. Тие беа столбовите на разумното, емотивното и логичното. Чекорите на грижливоста, на постојаноста, на истрајноста. Чекори на вредностите. Чекори на егзистенцијата. Чекори кои чекорат за да сочуваат, создадат, заштитат.Чекори на кои им е битно да направат нешто за и од себе. Чекори кои ветуваат.
Кој е крив за нивната судбина вткаена во нивниот чекор вечерва? Тешко ми е да кажам но, најверојатно - јас. И јас пробувам да зачекорам во ноќта.
Чекори во ноќта
Лутајќи цела ноќ, само за еден клик од фотоапаратот, броејќи ги чекорите додека ги врвеше сокаците по кој знае кој пат, загледан во сенките кои повремено се појавуваа, ТОЈ незабележително ја бараше својата инспирација. Малку луѓе минуваа, се слушаше по некој глас, но се беше мирно, како и изминатите вечери. Нејзините црни петнаески оддалеку одекнуваа на плочникот. Со гордо исправена глава, црвениот кармин и забрзани чекори, го вееше црвеното фустанче што едвај покриваше дел од неа...Кога се доближи до него, ТОЈ ги забележа нејзините солзи и изговори: „Не грижи се, се ке биде во ред“. ТАА продолжи со нејзиниот брз од и остро без да се заврти дофрли: „Се извинувам, јас не ве познавам“. „Некогаш ТИ беше, мојата инспирација“ -извика ТОЈ. Наеднаш чекорите престанаа, ТАА го препозна неговиот глас, тишина, како времето да застана, се заврти полека, го погледна и тивко изговори: „Си се изменил, не те препознав, помина доста време, единствено црвените старки и твојот мирис ми делуваа познато, но ...немаше да застанам, мислев дека тоа се само некои спомени“. ТОЈ: „И ти си се изменила, не си повеќе малото девојче кое го познавав, си станала дама. Мило ми е што те видов“ - се обиде да го заврши разговорот и да продолжи. ТАА го прекина: „Јас бев твојата инспирација? Ти ми беше се во животот, зошто замина? Зошто без да се поздравиш?“. ТОЈ како да немаше одговор на ниедно нејзино прашање, едвај изусти: „Јас незнаев да те сакам, онака како што сакаш ти“. ТАА: „Мене тоа твоето ми беше повеќе од доволно. Денес требаше да биди наша годишнина. Солзите кои ги виде вечерва беа само спомени од минатото, дел од твојата инспирација“ -и повторно солзите го прекрија нејзиното лице. Се слушна КЛИК, ТОЈ ја доби совршената фотографија, но ја изгуби неговата инспирација засекогаш. ТАА се сврти и замина. ТОЈ остана да ги слуша нејзините црни петнаески, како ја оддалечуваат неговата судбина од него.
Лутајќи цела ноќ, само за еден клик од фотоапаратот, броејќи ги чекорите додека ги врвеше сокаците по кој знае кој пат, загледан во сенките кои повремено се појавуваа, ТОЈ незабележително ја бараше својата инспирација. Малку луѓе минуваа, се слушаше по некој глас, но се беше мирно, како и изминатите вечери. Нејзините црни петнаески оддалеку одекнуваа на плочникот. Со гордо исправена глава, црвениот кармин и забрзани чекори, го вееше црвеното фустанче што едвај покриваше дел од неа...Кога се доближи до него, ТОЈ ги забележа нејзините солзи и изговори: „Не грижи се, се ке биде во ред“. ТАА продолжи со нејзиниот брз од и остро без да се заврти дофрли: „Се извинувам, јас не ве познавам“. „Некогаш ТИ беше, мојата инспирација“ -извика ТОЈ. Наеднаш чекорите престанаа, ТАА го препозна неговиот глас, тишина, како времето да застана, се заврти полека, го погледна и тивко изговори: „Си се изменил, не те препознав, помина доста време, единствено црвените старки и твојот мирис ми делуваа познато, но ...немаше да застанам, мислев дека тоа се само некои спомени“. ТОЈ: „И ти си се изменила, не си повеќе малото девојче кое го познавав, си станала дама. Мило ми е што те видов“ - се обиде да го заврши разговорот и да продолжи. ТАА го прекина: „Јас бев твојата инспирација? Ти ми беше се во животот, зошто замина? Зошто без да се поздравиш?“. ТОЈ како да немаше одговор на ниедно нејзино прашање, едвај изусти: „Јас незнаев да те сакам, онака како што сакаш ти“. ТАА: „Мене тоа твоето ми беше повеќе од доволно. Денес требаше да биди наша годишнина. Солзите кои ги виде вечерва беа само спомени од минатото, дел од твојата инспирација“ -и повторно солзите го прекрија нејзиното лице. Се слушна КЛИК, ТОЈ ја доби совршената фотографија, но ја изгуби неговата инспирација засекогаш. ТАА се сврти и замина. ТОЈ остана да ги слуша нејзините црни петнаески, како ја оддалечуваат неговата судбина од него.
Чекори во ноќта
Секое утро,нов почеток.
Секој миг нов предизвик.
Се така исто,а се така различно.Секунда за секунда.Минута за минута.Саат за саат.Ден за ден,месец за месец.Цела година,како да е цел еден век.Како да трае вечно.
Секое утро ѕвонат моите потпетици низ несигурните мокри улици на магливиот ноември.
Тивко скоро нечујно се движам измеѓу толпата.
Моите чекори се избројани,одбрани,напамет научени.
Така тивки,но така гласни,секој еден чекор го навестува моето присуство, видливо од далеку.И тогаш настапуваат погледите.
Илјада очи вперени во мене,продираат низ мојата душа како најостри мечови.
Погледи кои остануваат запечатени како жигови во мојата меморија.
Посакувам лицево да го сокријам.
Очите да ги затворам.
Да не ги видам тие погледи кои ја рануваат мојата душа.
Да ги избегнам прашањата кои жедно ја бараат приказната.Приказната на тажните очи.
Скришни погледи и моите чекори по мокрите улици.
Ден за ден,миг за миг.
И тогаш настапува ноќта пропратена од тишината на сцена.
Мојот сопатник.
Моите чекори се сигурни и потпетиците ѕвонат весело низ улиците.
Сама сум.Тогаш сум среќна.
Нема погледи кои прашуваат,нема зборови кои мораат да бидат кажани.
Моите чекори низ ноќта се гладни за живот,
бараат нови улици,нови лица,нови приказни.
Спокојни се и мирни.Само тогаш.Кога ќе настапи ноќта.
И тогаш..доаѓа ново утро,нов ден се раѓа..
Секое утро,нов почеток.
Секој миг нов предизвик.
Се така исто,а се така различно.Секунда за секунда.Минута за минута.Саат за саат.Ден за ден,месец за месец.Цела година,како да е цел еден век.Како да трае вечно.
Секое утро ѕвонат моите потпетици низ несигурните мокри улици на магливиот ноември.
Тивко скоро нечујно се движам измеѓу толпата.
Моите чекори се избројани,одбрани,напамет научени.
Така тивки,но така гласни,секој еден чекор го навестува моето присуство, видливо од далеку.И тогаш настапуваат погледите.
Илјада очи вперени во мене,продираат низ мојата душа како најостри мечови.
Погледи кои остануваат запечатени како жигови во мојата меморија.
Посакувам лицево да го сокријам.
Очите да ги затворам.
Да не ги видам тие погледи кои ја рануваат мојата душа.
Да ги избегнам прашањата кои жедно ја бараат приказната.Приказната на тажните очи.
Скришни погледи и моите чекори по мокрите улици.
Ден за ден,миг за миг.
И тогаш настапува ноќта пропратена од тишината на сцена.
Мојот сопатник.
Моите чекори се сигурни и потпетиците ѕвонат весело низ улиците.
Сама сум.Тогаш сум среќна.
Нема погледи кои прашуваат,нема зборови кои мораат да бидат кажани.
Моите чекори низ ноќта се гладни за живот,
бараат нови улици,нови лица,нови приказни.
Спокојни се и мирни.Само тогаш.Кога ќе настапи ноќта.
И тогаш..доаѓа ново утро,нов ден се раѓа..
Ноќта чекори,
на небото му говори,
стихови изворни,
копјата со кои замавнува се страшни,
децата нејзини се тажни,
ја фрли моќната наметка
врз цветот кој падна поразен,
убавината е во транс,
студени чекори,
танцуваа во оган од емоции,
срцето воздивна среќно,
нова заблуда на душата,
ја допре земјата,
го допре дното,
ноќта чекори,
на земјата и говори,
стихови погребани.
на небото му говори,
стихови изворни,
копјата со кои замавнува се страшни,
децата нејзини се тажни,
ја фрли моќната наметка
врз цветот кој падна поразен,
убавината е во транс,
студени чекори,
танцуваа во оган од емоции,
срцето воздивна среќно,
нова заблуда на душата,
ја допре земјата,
го допре дното,
ноќта чекори,
на земјата и говори,
стихови погребани.
Ајде нека живне темава.
Ако повеќе нема заинтересираност за пишување на овој наслов, нека се одбере победник и истиот нека смисли наслов за нови творења : )
Ако повеќе нема заинтересираност за пишување на овој наслов, нека се одбере победник и истиот нека смисли наслов за нови творења : )