Пишуваме на зададена тема (прашања и предлози)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
Не допирај ги кадриците на мојата сенка, оди си. Не сакам со поглед да ти пишувам за љубов. Не сакам ни да молчам, ниту ти да пробаш да го толкуваш тоа. Те познавам одамна. Одамна знам како ќе ја играш оваа игра и во кој џеб се кријат, за мене, веќе сите видени асови. Напушти ја масата и остави ги растурените шпилови и сите нивни можни исходи врз мои рамена. Јас, јас ќе ги закрпам за тебе.
Јас и ти. Јас и ти сме двајца стари познаници од сонот наречен ,,Белото утре”. Од времињата полни со погрешни одлуки, чисти чувства кои не веруват во нејзината денешна дефиниција на љубовта. Денес љубовта е правлива, изобличена и најтажно - проклета секојдневна изустица. Ја убивме ние, плодовите на надежта на некогашните романтичарски наезди, со нашите парчиња сленг нашкрабани низ неколку реда евтина патетика. Ме погледнуваш со искривена полунасмевка. И знам дека ме разбираш.
Само јас и ти и оваа пеколна енергија околу нас.
Се потешко ми е да ги заковам ѓаволските нагони за желудникот кога душава сеуште ги слуша ангелските ѕвона во твоите гради кои мојот ум не може да ги разбере.
Не сум паметна. Не сум разумна. Немој.
Фрли неколку лопати пепел и изгасни ме во тебе. Природна селекција на душата. Ние не сме еднакви. И нема да бидеме.
О да, ние! Ние кои преставуваме oтпадоците на ноќта. Скинато па сошиено. Пукнато па залепено. Изгребано па замаскирано. Ние трчаме низ правливите гробишта на сеуште ни врелите духови, плеткајќи го животот на таквите како ти, додека не изгорат во врелата преѓа и не постанат потполно рамноправни со нас. Ние само трчаме. Всушност само тоа и знаеме. Трчаме, и ја величаме грациозната Ноќ за подарената темнина која ги сокрива лузните под фластерите врз нашето површно тело. Тело кое сега ти сакаш да го љубиш.
Не те разделувам од мене за да се убијам себе си, туку бидејќи се борам да преживеам. За да имам во што да верувам дека сепак, постојат и такви, различни од нас. Чисти и не гонети од жештината на својот душек навечер. Прогонети за навек.
Koга цел свет настојува да го промени тој чист нерасплакан поглед што ветува, јас те сакам таков каков што си...
Јас и ти. Јас и ти сме двајца стари познаници од сонот наречен ,,Белото утре”. Од времињата полни со погрешни одлуки, чисти чувства кои не веруват во нејзината денешна дефиниција на љубовта. Денес љубовта е правлива, изобличена и најтажно - проклета секојдневна изустица. Ја убивме ние, плодовите на надежта на некогашните романтичарски наезди, со нашите парчиња сленг нашкрабани низ неколку реда евтина патетика. Ме погледнуваш со искривена полунасмевка. И знам дека ме разбираш.
Само јас и ти и оваа пеколна енергија околу нас.
Се потешко ми е да ги заковам ѓаволските нагони за желудникот кога душава сеуште ги слуша ангелските ѕвона во твоите гради кои мојот ум не може да ги разбере.
Не сум паметна. Не сум разумна. Немој.
Фрли неколку лопати пепел и изгасни ме во тебе. Природна селекција на душата. Ние не сме еднакви. И нема да бидеме.
О да, ние! Ние кои преставуваме oтпадоците на ноќта. Скинато па сошиено. Пукнато па залепено. Изгребано па замаскирано. Ние трчаме низ правливите гробишта на сеуште ни врелите духови, плеткајќи го животот на таквите како ти, додека не изгорат во врелата преѓа и не постанат потполно рамноправни со нас. Ние само трчаме. Всушност само тоа и знаеме. Трчаме, и ја величаме грациозната Ноќ за подарената темнина која ги сокрива лузните под фластерите врз нашето површно тело. Тело кое сега ти сакаш да го љубиш.
Не те разделувам од мене за да се убијам себе си, туку бидејќи се борам да преживеам. За да имам во што да верувам дека сепак, постојат и такви, различни од нас. Чисти и не гонети од жештината на својот душек навечер. Прогонети за навек.
Koга цел свет настојува да го промени тој чист нерасплакан поглед што ветува, јас те сакам таков каков што си...
Не сум јас толку силна колку што ме замислуваш. Ниту кога ќе се соочиш со билокаков проблем,проблемот го испраќаш кај мене ,како што би рекол ти -решавачка на проблеми. Не сум ни грдото пајче, затоа што сепак има луѓе кои ја приметуваат мојата насмевка. Не сум ни волчица, но ти ми ја даде таа улога како што годините поминуваат, јас се повеќе да се осамувам и да не верувам никому, дури ни себе си.
Јас само цел живот посакував да ти припаѓам, и се што правев и се борев за твоето срце. Јас само сакав да бидам твоја, а не ничија.
Никогаш не кажа-моја си, ниту низ сите искушенија и патишта не ме повика . Јас бев само емоција, која да ја допреше вулкан се претвораше. Никогаш не го спозна тоа. Сега , додека се тумараме како живи лешеви во ноќта, се прашувам колку брзо животот ни мина, додека гледавме на спротивните страни на светот , свртени со грб еден кон друг. После многу неодговорени прашања, ми остана едно најбитно-што остана во мене од мене?
А, толку убаво можевме да го минеме животот-зашто ние имавме се ,се што било кој може да посака, а се немавме нас.
Но сега, баш сега ни каењето, ни тагата, ни мислата не е битна, нема второ полувреме...И не можам да најдам барем трошка оправдување и одговор за тоа што ни се случуваше. Благодарам за мојата лекција која беше наречена живот.
Јас само цел живот посакував да ти припаѓам, и се што правев и се борев за твоето срце. Јас само сакав да бидам твоја, а не ничија.
Никогаш не кажа-моја си, ниту низ сите искушенија и патишта не ме повика . Јас бев само емоција, која да ја допреше вулкан се претвораше. Никогаш не го спозна тоа. Сега , додека се тумараме како живи лешеви во ноќта, се прашувам колку брзо животот ни мина, додека гледавме на спротивните страни на светот , свртени со грб еден кон друг. После многу неодговорени прашања, ми остана едно најбитно-што остана во мене од мене?
А, толку убаво можевме да го минеме животот-зашто ние имавме се ,се што било кој може да посака, а се немавме нас.
Но сега, баш сега ни каењето, ни тагата, ни мислата не е битна, нема второ полувреме...И не можам да најдам барем трошка оправдување и одговор за тоа што ни се случуваше. Благодарам за мојата лекција која беше наречена живот.
„Се познаваме, не?“
Ги мразам овие зборови кога ги злоупотребуваш во скоро секоја караница. Но понекогаш ми се толку блиски и пријатни. Особено кога ме оставаш сам на светот, уништен во својата бедотија. Тогаш си ги поставувам зборовите како прашање. Дали се познавам(е)?
Ја мразам оттуѓеноста кога зачукува на вратите. Веднаш по кавгите кои оставаат пустеж во нашите души. Тогаш талкам низ спомените криејќи се од индиферентноста, за да ме заслепи еден момент кога те познавав добро. Време кога безгрижно се смеевме на секој наивен кој штотуку влегуваше во светот каков што ние го нарекувавме - љубов. Кога не постоеше болка која не можевме да ја пребродиме. Кога не знаевме за горки солзи, за празни срца, за ангели кои талкаат загубено во нашите души.
Затоа врати се онаква каква си, како пријател, како некој кому му верувам. Како љубов.
А не како странец.
Ги мразам овие зборови кога ги злоупотребуваш во скоро секоја караница. Но понекогаш ми се толку блиски и пријатни. Особено кога ме оставаш сам на светот, уништен во својата бедотија. Тогаш си ги поставувам зборовите како прашање. Дали се познавам(е)?
Ја мразам оттуѓеноста кога зачукува на вратите. Веднаш по кавгите кои оставаат пустеж во нашите души. Тогаш талкам низ спомените криејќи се од индиферентноста, за да ме заслепи еден момент кога те познавав добро. Време кога безгрижно се смеевме на секој наивен кој штотуку влегуваше во светот каков што ние го нарекувавме - љубов. Кога не постоеше болка која не можевме да ја пребродиме. Кога не знаевме за горки солзи, за празни срца, за ангели кои талкаат загубено во нашите души.
Затоа врати се онаква каква си, како пријател, како некој кому му верувам. Како љубов.
А не како странец.
Кога душата ти е уништена при првиот чекор надвор од мајчината утроба,
кога во текот на целото свое постоење во себе носиш живи рани кои крварат,
дали тогаш си таков каков што си?
Кога си обвиен во темнина со првиот плач,
кога немо во себе ја впиваш суровата реалност,
без моќ да ја промениш,
дали тогаш си она што си?
Кога ја губиш љубовта во најраното доба на животот,
и во тебе е впиена сета тага на светот,
дали тогаш си она што си?
Кога зборови кои болат ја заменуваат мелодијата на топлината и го камшикуваат
твоето мало срце претворајќи го во мраз,
дали тогаш си таков каков си?
Кога пеколни слики те пратат како сенки
во моменти на радост,
дали тогаш си таков каков што си?
И кога сите тие живи рани ќе зараснат во лузни,
дали тогаш ќе бидеш таков каков си?
Или ќе бидеш некој друг,
некој сосем мал невидлив поим?
Или ќе бидеш извајан во скапоцена скулптура вредна за восхит?
Сега кажи ми,
дали си тоа ти?
Или е тоа тажна глетка креирана од нечиј беден чин?
Таков каков си,те сакам.
Да!
Те сакам,без да сакам да те променам.
Мојата љубов ќе те маѓепса и ќе те претвори во онаа долго посакувана совршена скулптура за восхит со сјај во очите и живот во вените.
кога во текот на целото свое постоење во себе носиш живи рани кои крварат,
дали тогаш си таков каков што си?
Кога си обвиен во темнина со првиот плач,
кога немо во себе ја впиваш суровата реалност,
без моќ да ја промениш,
дали тогаш си она што си?
Кога ја губиш љубовта во најраното доба на животот,
и во тебе е впиена сета тага на светот,
дали тогаш си она што си?
Кога зборови кои болат ја заменуваат мелодијата на топлината и го камшикуваат
твоето мало срце претворајќи го во мраз,
дали тогаш си таков каков си?
Кога пеколни слики те пратат како сенки
во моменти на радост,
дали тогаш си таков каков што си?
И кога сите тие живи рани ќе зараснат во лузни,
дали тогаш ќе бидеш таков каков си?
Или ќе бидеш некој друг,
некој сосем мал невидлив поим?
Или ќе бидеш извајан во скапоцена скулптура вредна за восхит?
Сега кажи ми,
дали си тоа ти?
Или е тоа тажна глетка креирана од нечиј беден чин?
Таков каков си,те сакам.
Да!
Те сакам,без да сакам да те променам.
Мојата љубов ќе те маѓепса и ќе те претвори во онаа долго посакувана совршена скулптура за восхит со сјај во очите и живот во вените.
Кога во мигот на потполната тишина пред да заспијам легнувам и потонувам во своите мисли, а пред мене се појавува твојот лик додека во ушите ми одѕвонуваат твоите зборови, твојот глас и шепот потсетувајќи ме на времето кога бевме среќни.
Кога зборовите можат да те воздигнат толку високо чиниш цел свет е твој истите тие се способни да те спуштат толку ниско, да те погодат длабоко и да те болат како свежо настаната рана. Болката што можеш да ја причиниш изговарајќи погрешен збор во погрешен момент може да те чини многу.
Несигурноста и безнадежноста знаеше да ги претвориш во доблести кои прераснуваат во сигурност и огромна надеж.
Плачот и тагата знаеше да ги измиеш тогаш кога најмногу ми беше потребна поддршка и нов бран на свежина од нови чувства.
Нови чувства ми донесе ти уште од првиот пат кога те погледнав.
Првиот пат кога те погледнав почувствувам некое чудно, неописливо чувство кое ми беше истовремено и познато и ново.
Познато беше тоа што кога ни се споија погледите здогледав нешто кое оддамна го барав, а средбата беше проткаена со чувство како да те знам цел живот додека новото беше прашање и предизвик поврзани со твоето постоење.
Твоето постоење ме прави среќна и кога знам дека можеби твоето срце и припаѓа на друга.
Ако твоето срце и припаѓа на друга биди среќен со неа таков КАКОВ ШТО СИ, зошто со мене не можеше да бидеш, а јас, јас ќе чекам некој кој повторно ќе ја оживее љубовта во мене и ќе ме прифати ваква КАКВА ШТО СУМ.
Кога зборовите можат да те воздигнат толку високо чиниш цел свет е твој истите тие се способни да те спуштат толку ниско, да те погодат длабоко и да те болат како свежо настаната рана. Болката што можеш да ја причиниш изговарајќи погрешен збор во погрешен момент може да те чини многу.
Несигурноста и безнадежноста знаеше да ги претвориш во доблести кои прераснуваат во сигурност и огромна надеж.
Плачот и тагата знаеше да ги измиеш тогаш кога најмногу ми беше потребна поддршка и нов бран на свежина од нови чувства.
Нови чувства ми донесе ти уште од првиот пат кога те погледнав.
Првиот пат кога те погледнав почувствувам некое чудно, неописливо чувство кое ми беше истовремено и познато и ново.
Познато беше тоа што кога ни се споија погледите здогледав нешто кое оддамна го барав, а средбата беше проткаена со чувство како да те знам цел живот додека новото беше прашање и предизвик поврзани со твоето постоење.
Твоето постоење ме прави среќна и кога знам дека можеби твоето срце и припаѓа на друга.
Ако твоето срце и припаѓа на друга биди среќен со неа таков КАКОВ ШТО СИ, зошто со мене не можеше да бидеш, а јас, јас ќе чекам некој кој повторно ќе ја оживее љубовта во мене и ќе ме прифати ваква КАКВА ШТО СУМ.
Сменето.