Знам дека има тема за трауми од детството. Таму пишувајте ги вашите искуства и како тоа влијаело на вас, а тука сакам да зборуваме за нешто друго.
Како љубител на крими серии, емисии и филмови, не можев а да не заприметам дека секој негативец (без разлика дали е вистина или измислено сценарио) имал минато преполно со проблеми и тешкотии; бил злоупотребуван, физички и психички измачуван, бил оставен сам или доживувал големи загуби.
Пример, измислено сценарио: зборуваме за 10 годишно дете кое било константно сексуално злоупотребувано од учител.
Учителот е казнет, но последиците од тие трауми се со катастрофални размери.
После некое поголемо стресно доживување, во иднина, кај детево (сега веќе голем маж) се буди бесот што растел во него и желбата за одмазда станува толку голема што се претвора во сериски убиец кој убива учители за кои мисли дека се она што бил неговиот злоставувач.
( прост пример, а многу близок до вистинските настани )
Како вие ги доживувате и како размислувате за ваквите луѓе? Не сакам да ги етикетираме, ни омаложуваме, па ни сожалуваме. Само сакам да знам, колку од вас ако јас ви кажам дека сум имала стресно и трауматично минато ќе ме гледаат како темпирана бомба или како иден потенцијален убиец?
Колку мислите дека траумите можат да остават трајни и катастрофални последици?
Која е причината што во тие случаи жртвата се претвора во ловец?
Желба за одмазда, нарушен разум, гнев, бес?!
Не ме интересираат психолошки анализи и заклучоци од познати мислители и извадоци од Википедија.
Ме занима ваше лично мислење.
Како љубител на крими серии, емисии и филмови, не можев а да не заприметам дека секој негативец (без разлика дали е вистина или измислено сценарио) имал минато преполно со проблеми и тешкотии; бил злоупотребуван, физички и психички измачуван, бил оставен сам или доживувал големи загуби.
Пример, измислено сценарио: зборуваме за 10 годишно дете кое било константно сексуално злоупотребувано од учител.
Учителот е казнет, но последиците од тие трауми се со катастрофални размери.
После некое поголемо стресно доживување, во иднина, кај детево (сега веќе голем маж) се буди бесот што растел во него и желбата за одмазда станува толку голема што се претвора во сериски убиец кој убива учители за кои мисли дека се она што бил неговиот злоставувач.
( прост пример, а многу близок до вистинските настани )
Како вие ги доживувате и како размислувате за ваквите луѓе? Не сакам да ги етикетираме, ни омаложуваме, па ни сожалуваме. Само сакам да знам, колку од вас ако јас ви кажам дека сум имала стресно и трауматично минато ќе ме гледаат како темпирана бомба или како иден потенцијален убиец?
Колку мислите дека траумите можат да остават трајни и катастрофални последици?
Која е причината што во тие случаи жртвата се претвора во ловец?
Желба за одмазда, нарушен разум, гнев, бес?!
Не ме интересираат психолошки анализи и заклучоци од познати мислители и извадоци од Википедија.
Ме занима ваше лично мислење.