Брм! Еден од оние денови кога ако нешто ти тргне надолу, тера цел ден ко трактор со компири по удолница.
Едноставно, није могуче и није истина. Страв ми е дури и ако си легнам, некој глупав кошмар ќе ме зареди.
Од 1 до 10, колку треба да си благо ретардиран
(со огромно извинување кон луѓето со ментални недостатоци) и колку треба да ти е празна црпката за упорно да се залетуваш во ист ѕид без трунка самопочит? Трчај - залепи се - одлепи се - продолжи да удараш со скршени заби и нос. Одвратно и бедно.
Ми се чини ваквите не се ни разложуваат откако ќе скинат конци, оти веќе се најпроста можна материја.
Хитлер од газот да си касне што не стокмил една посебна комора за лигави и неспособни битија чие постоење се заснова на пицопевање, мрсулавење и јадење трици. И не знам дали се попрости тие, или оние што им веруваат.
Подобро со пинцета нокт по нокт нека ми вадат и влакненце по влакненце нека ми скубат, отколку еден час да ме затворат со такво створење.
Соба со перничиња и поглед на океан во Демир Хисар, не ми бега.
Секоја чест на тие што трпите амеби секојдневно, за пофалба сте! Најозбилно!
Ко за утеха, сликичево озбилно ме расположува.
vesakampoz