Кога сме кај хорори, за мене гор филмовите не ни спаѓаат во хорор.
Најчесто е една иста приказна, се губи некој вук-самотњак или група напалени тинејџери во шума, наоѓа(ат) колиба од каде им излегува батица со вонземско оружје и ги покосува дури да трепнат. Во нога да ги рани, умираат, а тие него жив да го запалат и потрупаат со камења, тој наоѓа начин да излезе. Ајде бе.
Паранормални се веќе друго.
Да не се повторувам, ќе ги додадам само: The Skeleton Key, La Herencia Valdemar и La Sombra Prohibida (шпанска продукција, болно зафркнати филмови), The Caller, Seconds Apart, Identity (не е нешто страшен, ама е зафркнат) и The Orphanage е тука некаде.
Нејсе, освен Емили Роуз, со чија приказна иако веќе бев запознаена, уште некогаш ме тепа паника кога ќе го фатам часовникот точно во 3 сабајле, филм од кој убедливо се имам од памет мрднато и поради кој немам со ноќи спиено, е корејскиот оригинал на The Eye.
Едноставно навлегува во психа и при најмал шум чиниш крајот ти иде.