Незнам што ме спопадна желба да ја отворам темава... кога гледам умрела уште од 10 јули 2012, ама ме фати желба за „кукање“ па ... АЈМО!
Моето работно искуство започнува есента кога имав 16 години, кога дома имаше ептен голем недостиг на пари. Работев 4 дена во неделата во еден кафиќ, и од работата не бев задоволен ни најмалку. Дневницата + бакшиш + арам, се собираше добра пара - за тинејџер, па можев да го задоволам и мојот и џепарацот на сестра ми, ама се случуваше од работа директ во училиште и ми беше напорно - ептен.
Летото по завршувањето на втора година, почнав да одам како помошник на мајстор - градежништво. Човекот го запознав еднаш кога бев прва смена наработа во кафулето и ми кажа дека бара младо дете за летото. Одевме во сите градови - секој ден, буквално без ниту еден ден одмор, два пати бевме до албанија, и тоа лето можеби ја направив една од најголемите заработки во мојов живот - и успеав да и’ дадам пари на мајка ми, да ги штеди за да можам да полагам за кола кога ќе наполнам 18.
Есента повторно во кафиќи, а идното лето повторно со истиот мајстор - но само до една недела пред мојот роденден бидејќи се повреди мајсторот и веќе не одеше никаде, ама имаше пријател кој редеше бекатон плочки низ цел град, па одев со нив - е тој беше ужас човек, само да се зборело бре. И јас ломотам ама на него рака му пружам дефинитивно.
Цела четврта година работев во кафиќ - овој пат секој ден, затоа што збирав пари за да можам да платам смештај првите месеци во Скопје на факс. Е тоа беше пекол - во вистинска смисла на зборот. Знаев да плачам за спиење - знаев да скренувам буквално од нервоза, од умор. На два три наврати стигнував дури и до плачење - буквална смисла на зборот. Заборавив како изгледа куќата жими се.
Потоа положив за кола, завршив средно, и заедно со сестра ми најдовме пријатели што ни понудија да работиме во Грција на плажа цело лето јас келнер таа во шанк. Заработивме одлична пара, и не беше лошо. Цело лето на одмор како да си
Потоа дојде факсот. Прво се запишав како редовен студент, и работев во скопје како таксист, ама ми беше напорно па вториот семестар се запишав како вондреден - одев на предавања кога имав време ама претежно само на испит. 2 години работев како таксист, потоа се случи една турбуленција во мојот живот. Се вратив назад во Кичево, факултетот го закочив на почеток на трета година.
Кога се вратив на добра насока повторно почнав со факсот, ама живеев во Кичево и почнав да работам во такси компанија - ама немаше тука леб, така да по само три месеци се откажав и почнав да работам во една кладилница. Го дозавршив факсот И КАКО СЕКОЈ АКАДЕМСКИ ГРАЃАНИН СИ ЈА ПРОБАВ СРЕЌАТА ДА СИ НАЈДАМ РАБОТА ПО ПРОФЕСИЈА, НО НЕ СУМ ПАРТИСКИ ОБОЕН СО БОЈАТА НА ВЛАСТА ПА НА МОЕ МЕСТО ВЛЕЗЕ ДРУГА ДЕВОЈКА - ПАТЕМ ВТОРА БРАТУЧЕДА НА ГРАДОНАЧАЛНИКОТ и така најдов работа да одам во Авганистан, заминав на 6 месеци, настана проблем наместо 6 останав 8.
Се вратив тука ПРЕКУ ДРУГАР НА ДЕЧКО ТО НА СЕСТРА МИ најдов работа како дистрибутер за разнесување цигари... Тоа го работев до оваа есен, и почнав сега со маркетот, и ако даде Господ така и ќе остане...
Веќе се откажав од надеж дека ќе застанам пред ученици, некогаш во мојов живот - и затоа кукам по оваа држава затоа нејќам око да и’ видам и затоа сме 500 години назад, затоа што кадрите се бираат по родбинска, или било каква врска, а не по она што го знаат. 
