Наклонетоста кон религијата е личен избор. Дали?
Дали верувањето во Бог е ваше лично гледиште или можеби таа стравопочит кон Севишниот ви е наметната од постарите генерации? Што е она што ве тера да верувате во Бог?
Дали можеби е најлесно сите необјасниви работи да ги наметнеме на поим кој сеуште ни е апстрактна појава или навистина од срце верувате дека Тој е оној кој се справува со сиот хаос на светот?
Колку навистина верувате? И зошто?
Сакам да ве прашам и сите кои не верувате во Бог, зошто се нарекувате христијани и секој празник одите во црква? За да се извидите со пријателите или од помодарство, сите идат па ај и јас ќе идам? Или можеби се плашите да си ја признаете себеси и на другите својата верба, а истовремено се плашите да не сте исмеани од “модерното општество“, па ова го гледате ко единствен баланс?
Дали верувањето во Бог е ваше лично гледиште или можеби таа стравопочит кон Севишниот ви е наметната од постарите генерации? Што е она што ве тера да верувате во Бог?
Дали можеби е најлесно сите необјасниви работи да ги наметнеме на поим кој сеуште ни е апстрактна појава или навистина од срце верувате дека Тој е оној кој се справува со сиот хаос на светот?
Колку навистина верувате? И зошто?
Сакам да ве прашам и сите кои не верувате во Бог, зошто се нарекувате христијани и секој празник одите во црква? За да се извидите со пријателите или од помодарство, сите идат па ај и јас ќе идам? Или можеби се плашите да си ја признаете себеси и на другите својата верба, а истовремено се плашите да не сте исмеани од “модерното општество“, па ова го гледате ко единствен баланс?