Дуле или уште познат во гејминг заедницата како Reddakh, е гејмер кој поради социјалните проблеми започнал со активно играње на онлајн играта Conquer. Дуле своите денови ги поминувал во онлајн светот, по што станал и еден од најдобрите играчи, но за тоа платил цена и ги изгубил пријателите. Сепак, тој својата зависност ја претворил во излез од личните проблеми и на крај успеал да си го поврати животот назад.
Трогателно и искрено, ова видео ќе ви прикаже една поинаква реалност, реалност на која можеби никогаш не сте помислиле или пак не сте знаеле дека постои.
Владимир Митревски – Ѓуле не игра игри, не е гејмер, но е режисер на „Reddakh“, првиот документарен филм кој не води во светот на македонската гејминг заедница.
Неговиот филм ја раскажува вистинската приказна за Дуле a.k.a Reddakh, гејмер кој поради социјалните проблеми се впушта во активно играње на онлајн играта Conquer. Reddakh по цели денови ќе се губи во онлајн светот, ќе спие и ќе игра, ќе стане и ќе игра повторно, ќе биде и еден од најдобрите играчи, и ќе ја плати цена – ќе ги изгуби пријателите. Но, во исто време тој својата зависност ќе ја претвори во излез од своите проблеми и на крај ќе си го врати животот назад.
Па конкретно во овој филм, играњето на играта представува еден вид на излез од актуелната тешка ситуација на главниот лик, бидејќи тој успева да заработи пари играјќи. А верувам и дека има луѓе кои играат со цел да заборават на проблемите и да се оттргнат од реалниот социјален живот.
Тоа што го забележав е што гејмерите во документарецот велат дека започнале да ја играат Conquer само откако виделе дека други нивни пријатели ја играат. Дали таа виралност е клучна за гејмингот во Македонија?
Јас не сум гејмер, но сепак мислам дека виралноста представува тригер за се повеќе луѓе да стануваат конзументи на одредена игра, во случајов CONQUER.
Како е прифатен документарецот од тие што не се гејмери?
Филмот одлично помина кај не-гејмерската публика бидејќи, како што кажав претходно, ова не е 100% гејмерска приказна, туку прикажува една човечка судбина, која е помалку или повеќе секојдневна, така да, повеќето од гледачите се идентификуваат и сочуствуваат со неа.
Дaли имаш планови да го дистрибуираш филмот и на други фестивали надвор од Македонија?
Филмот веќе се прикажуваше на повеќе фестивали во Македонија, од кои, Skopje Film Festival, Asterfest i Makedox, испратен е на Македонски филмски фестивал во Нов Зеланд, и моментално сум во преговори филмот да биде прикажан на филмскиот фестивал во Херцег Нови.
Трогателно и искрено, ова видео ќе ви прикаже една поинаква реалност, реалност на која можеби никогаш не сте помислиле или пак не сте знаеле дека постои.
Владимир Митревски – Ѓуле не игра игри, не е гејмер, но е режисер на „Reddakh“, првиот документарен филм кој не води во светот на македонската гејминг заедница.
Неговиот филм ја раскажува вистинската приказна за Дуле a.k.a Reddakh, гејмер кој поради социјалните проблеми се впушта во активно играње на онлајн играта Conquer. Reddakh по цели денови ќе се губи во онлајн светот, ќе спие и ќе игра, ќе стане и ќе игра повторно, ќе биде и еден од најдобрите играчи, и ќе ја плати цена – ќе ги изгуби пријателите. Но, во исто време тој својата зависност ќе ја претвори во излез од своите проблеми и на крај ќе си го врати животот назад.
„Темата за гејмерството излезе спонтано, според приказната раскажана од страна на главниот лик во филмот, Дуле. Инаку, приказната не e конкретно за гејмерство тука за една човечка судбина која во сплет на околности се поврзува со гејмерството.“, вели триесети и три годишниот Владимир, студент по филмска и ТВ режија на Факултетот за драмски уметности во Скопје.
Во документарецот Дуле a.k.a Reddakh се разликува од другите гејмери поради својата неверојатна трагична приказна. Но, дали тоа „губење“ во играта може да биде оправдување и за многу други да заборават на проблемите во реалниот живот?Па конкретно во овој филм, играњето на играта представува еден вид на излез од актуелната тешка ситуација на главниот лик, бидејќи тој успева да заработи пари играјќи. А верувам и дека има луѓе кои играат со цел да заборават на проблемите и да се оттргнат од реалниот социјален живот.
Тоа што го забележав е што гејмерите во документарецот велат дека започнале да ја играат Conquer само откако виделе дека други нивни пријатели ја играат. Дали таа виралност е клучна за гејмингот во Македонија?
Јас не сум гејмер, но сепак мислам дека виралноста представува тригер за се повеќе луѓе да стануваат конзументи на одредена игра, во случајов CONQUER.
Како е прифатен документарецот од тие што не се гејмери?
Филмот одлично помина кај не-гејмерската публика бидејќи, како што кажав претходно, ова не е 100% гејмерска приказна, туку прикажува една човечка судбина, која е помалку или повеќе секојдневна, така да, повеќето од гледачите се идентификуваат и сочуствуваат со неа.
Дaли имаш планови да го дистрибуираш филмот и на други фестивали надвор од Македонија?
Филмот веќе се прикажуваше на повеќе фестивали во Македонија, од кои, Skopje Film Festival, Asterfest i Makedox, испратен е на Македонски филмски фестивал во Нов Зеланд, и моментално сум во преговори филмот да биде прикажан на филмскиот фестивал во Херцег Нови.