Такви сутуации во кои просјаците лажат и манипулираат има безброј, но криво ми е кога поради нив патат вистинските бездомници. Неколку пати ке се изгориме од оние лажните и потоа кога навистина треба да дадеме, ние ладнокрвно поминуваме како ништо да не гледаме пред себе. Пред зградата во која живеам често гледам едно семејство роми како претура по контејнерите и собираат пластични шишиња и хартија. Со нив носат 5-6 мали дечиња. Едно од децата, најголемото кое нема повеќе од 7 години проси додека родителите собираат од контејнерот. Нормално дека му дадов ситно колку што имав, ама онака, со резерва, без некоја посебна емозија бидејки знам за тоа дека деца се изнајмуваат за просење, а и често си помислувам какви се тие родители кои ги пуштаат децата да просат. После неколку дена врнеа силни дождови. Се враќав накај дома и го видов таткото како под едно дрво стои со дечињата и го соблекува палтото за да ги покрие. Ги гушкаше со многу љубов... глетката беше неверојатна. Од тогаш почнав да ги посматрам и забележав дека не се од оние кои манипулираат, туку дека навистина немаат друг избор. Им дадов облека за дечињата, она што веке им е мало на моите деца, им давав храна секогаш кога ке ги видев... Неописливо е чувството кога ке му се помогне на некој. Тој поглед што го упатуваат, таа благодарнот... Во тој момент разбираш дека поради тоа давање и помаганје најмногу вреди да се живее, дека секоја битка која нашето его ја води со светот е толку неважна, проѕирна, невистинска...
Затоа сакам да ви кажам дека дури и да не сте сигурни дали навистина им треба или не, давајте колку што сте во можност. 10 ден. нема никого да осиромашат, а тие 10 денари на некого многу му значат. Можеби од 50 просјаци, само еден е навистина без дом и без храна, но не вреди поради оние другите баш него да го заобиколите.