Форумски цитати

[Selma]

Пред да ги видам мислењата знам за шо се работи и ке ви кажам одма. Форумов ако веќе не е мртов, тогаш сигурно е на апарати и се бори за живот. Животот му виси на сламка. Знаете зошто? прво затоа што модераторите си земаат преголема сила и без нив универзумот нема да функционира. Барем така тие мислат. имиња нема да спомнувам на кои мислам зашто знам дека ке се препознаат тие што си ја имаат мувата на капата. Совет: олабајте се малку, ако ви дале малку поголема сила не значи дека сте го фатиле Господ за мадиња(простете за францускиот). Запомнете со голема моќ доаѓа голема одговорност.Второ правилата на форумов не важат за сите исто. Сакате да се пиува на кирилица? Ок се согласувам за тоа но ајде и сите да пишуваме литературно македонски, кој колку може. Проблем е тоа што дозволено е за одредени членови да пишуваат на свој дијалект.Знаете ли каков хаос ке биде ако почнат сите да си пишуваат на дијалекти? Размислете окулу овој пријателски совет.
И трето форумов е мртов зашто нема дискусија. Секоја малку пожестока дисксуија веднаш е санкционирана од модераторите демек ете се караат па да сработиме не што. Алооо секоја дебата е кавга уствари. Се дури не почнат да се тепаат вие како модератори не смеете ни со прст да мрдните. тоа е она што е потребно за секој форум. Жесто дискусија . Овде тоа го нема зашто сите сме другарчина, светот е совршен, птиците пеат, тревата е зелена нема потреба да се караме...

И за крај пораснете и станете зрели личности и сфатете дека секогаш ке има луѓе кои ке бидат попаметни од вас (па и од мене) и ке размислуваат различно од вас...

Ова воедно е и моја оставка од модератор. беше интересно додека траеше.Причините не се поради состојбата во која е форумот туку заради тоа што немам време да се занимавам со форуми. Поздрав и послушајте ги овие пријателски совети.
Ај чао, се надевам дека оставив добар впечаток кај некои од вас и пријателствата што ги стекнав овде на форумов ке си продолжат...
ве сакам сите...

 

[melpomena]

Зошто ги нема форумските цитати што овде ги прикачив денеска? Sarah lady_blue ipopovski

 

[JaMi]

Anakin

if you're looking for the guilty you need only look into a mirror

 

[Anakin]

 

[Y1K991]

вреди да се бувни тука

И малку сакам со Dr.Gonzo
да шмркниме бронза
И со parvati
за к*р да ме фати .!.
исто така и со melpomena
да зборувам на табу тема
ај нека е и Snow
да напрајме епик шоу
секако и скара со foREVer
048 со тебе пиво, не се лути п***р
во Охрид да дојдат 4FUN и JaMi
да изиграме оро, клекни па стани
да не ја заборавам Kitty
со сите сакам, сите се битни
Едит:
со близнак од пред 100 години се знам
од шо сме блиски, ми идет да му го клам

 

[WomanInRed]

​

Mорам да се испразнам некаде...

A да не ви зборувам за тоа колку само немав воља да пишам. Колку само немав ниту инспирација да се плукнам себеси на парче хартија, на виртуелно прозорче, на нотесче. Колку само сфатив некои работи. Колку само мавнав со ракава. Колку само се зачудив и запрепастив од некои сознанија. Колку само си го чешкам главчево од вчудоневиденост.

И на крајот знаете што? Не ми е гајле за откинатиот есенски лист. Не ми е гајле дали некој ме разбира овде или не ме разбира. Не ми е дури ниту гајле дали некој мисли дека глумам некој кој не сум или сум таа која сум. Немам причина да се правдам ниту да се дообјаснувам. Не ми е ни гајле дали некој мене ми глуми другарство, наклонетост, позитивни чуства - не ми глуми мене, таквиот си го глуми целиот свој живот. Искрено не ми е ни гајле дали утре ќе изгрее сонце или нема, и онака не зависи од мене па зошто би се нервирала за работи кои се неменливи константи во овој проклето краток престој кој го имаме на земјава.

Знам само едно, дека љубовта постои, и верувам сеуште во искреност и несебична добрина токму онолку колку што знам дека постои завист, љубомора, зајадливост помеѓу луѓето.

А дури ни за тоа не ми е гајле. Кога еден ден ќе ви се стегне грлото толку многу што нема да знаете да изустите еден единствен збор, затоа што животот ве удрил со бетонски ѕид по глава - тогаш ќе разберете за што зборувам.

Овој пост им го посветувам на сите оние кои имаат вистински проблеми во животот бидејќи сум со нив во мислите и им посакувам поскоро решавање на истите.
Овој пост им го посветувам на оние кои имаат една единствена желба - да преживеат тие и нивните најблиски. Затоа што не е битно дали сте розеви, зелени или сини, и дали денес од досада сте решиле да хејтате некого, чисто онака - ради реда, битно е да сте здрави. И живи.

А останатите? Не се ни осмелувајте да му судите на некој во чиишто чевли не сте поминале ниту еден кокошкин или паткин чекор. Сеедно е - придавката е употребена за да ја визуелизира големината на чекорот.

Хвала вам на пажњи. А сад можете да смените телевизиски канал. Довиђења!

​

​

​

​

Ете ме мене повторно Можеби некој ме памети, а можеби и не
Туку чудно колку животов може да биде едноставен. Ништо не се случува, некое затишје настапува, дали тоа наговестува бура? Мрзливо поминува времево, а јас секое утро се трудам да си нашминкам насмевка на лицево, да ставам сјај во зениците, иако знам дека е шминка, ама помага да преживеам. Си ја расипувам насекаде душава како шпил од карти, секаде ми се чини има мое делче. И на крајов на улицава, и во погледот кој тоне и во лисјава во паркот. Припаѓам секаде и никаде.
Ме фаќа некое лудило. Сакам да си го облечам најубавиот фустан и да се качам на високи штикли. Да го гледам светот одозгора. Кармин на усните и пуштена коса. И би ја пуштила од мене девојката со чардаш нозе. Во раката чаша со црвено вино. И да се насмеам на сите празнини кои постојат во мене. И би ја треснала чашата од под, нека се скрши како сите изгубени илузии...
Тркалај се животе како есенска дуња.... бавно и миризливо...

 

[Bibi@]

Нешто што сум го прочитала безброј пати...

Saladin напиша: ↑

Го следеше нејзиниот поглед како прв пат да почувствува страв... Беше притаен, со доза на среќа. Со раката си го допре образот. Вриеше со изненадувачка студеност. Зошто по ѓаволите не можеше таа да исчезне од неговиот ум? Се` беше во ред на почетокот, тој беше потонат во инспирацијата, а таа во тагата. Тогаш не беше доволно среќна да го избегне. И` требаше некој кој ќе ја милува по душата. Го пронајде него, тој кому му беше потребна инспирација. Му се допадна, без да знае за последиците. Последици полни со насмевки и слози. Можеби беше премногу наивен. Или му беше потребен пријател. Во неа го најде. Дури и многу, многу повеќе. Го посака невозможното. Посегна по ѕвездите, кои беа сеуште далеку. Студени по мирис, горчливи по вкус. Го штипеа очите и носот. Не гледаше доволно. Беше слеп и покрај тоа што ги вкуси. Му се допаѓаше тоа. Чиста безрезервна љубов. И` напиша писмо во кое и` призна дека е убава. Таа му се насмевна, бодејќи го со поглед полн со тага. Не злоба, ниту омраза, туку само тага. Не сакаше да го повреди. Не него, не тој кој и беше многу драг и го сакаше многу. Но на друг начин. Пријател...другар во нејзиното срце. Чувар на спомените, раскажувач на приказните. Но не и љубовник.
Се почувствува како ангел загубен во сопствените соништа. Сакаше да ги поприми боите на неговото срце, полно со радост. Тој повторно ја погледна. Ги судри усните со нејзиниот образ.
- Ми студи... - изусти таа
- Биди храбра - и` шепна без глас.

(Април 2009)​

 

[melpomena]

После играчницата каде што треба да кажете некој комплимент за членот над вас, каде се замислувате заедно, дали би лижеле сладолед од јагода двајцата и остали тракутанци кои се ноунсенс чак и за забава, овие теми од ваков калибар се најпосетени.

Да не бидам увек трол, да кажам збор два околу темава.
Еве ќе се жртвувам да ве анализирам сите кои панично искршивте нозе на истата...

Зависни сте од туѓи мислења, повеќе од дозволеното.
Опрајте се!
Пријатно...

Ај лајк ит!

 

[Saladin]

Не паметам дали сум искоментирал некогаш на темава, пошто не сакам да замарам со оф топик од типот „Еј, ми излезе нешто неможам да дојдам„ Секако далечината си го прави своето, скоро 200 км одалечен од главниот град, но не е тоа проблем, не дека не доаѓам за Скопје и сл. Што и да се наведе за причина дека бил спречен да дојде за мене тоа се изговори, освен некогаш кога стварно има екстремни случаеви, сакам да кажам човек ако сака да дојде ќе направи се за да биде таму. Да, така е.

Се организирале повеќе собири до сега значи не бил еднаш или два пати, автоматски кажува дека имало повеќе шанси за некој да биде присутен барем еднаш на некој собир, ако сакал. Сум бил на доста форумски собиранки, на некои како организатор, и ќе кажам секоја чест што на некој начин членовите на Црнобело форумот кои ги организираат собиранките и присуствуваат не комуницираат и се дружат само виртуелно. Да се навратам за тоа зошто не сум присуствуал до сега на некој собир, но кому му е грижа за тоа, дали јас Петко, Ристо или трет не сме присуствувале на некој собир, па да битно е кој ќе дојде и како ќе си поминеме.
Уште едно мое размислување да дадам во врска со собиранките, моја анализа, зошто некои членови не се појавуваат на собиранки и никогаш нема да се појават.
Некогаш се зборуваше демек локациите биле лоши, демек тоа што сте правеле на собиранки не било добро и што ти не друго (пак изговори).
Јас таквите членови ги сметам за несигурни во себе на некој начин лажно се представуваат на форумот, а во јавност се сосема друга личност, не знам дали е така, но таква перцепција имам.

Оваа година според бројката на собиранки (не ја знам точната бројка) , но мислам дека имаште доста, и тоа е за почит. На некој начин се разочарав што Црнобело не организира официјална собиранка, од страв дека не знаат како ќе се однесуваат членовите па они да не сносат одговорност како правни лица, добро.
Се надевам дека и во 2013 ќе се организираат солиден број на собиранки, без разлика на бројката која се појавуваат на тие собири и без разлика кои се тие, најавувам дека ќе ми биде приоритет да дојдам барем на 2-3 собиранки и ќе ги откажам другите активности за да бидам таму.
И уште едно многу важно, кој и да ми реплицира на постот, нема да има контра - реплика.
Фала многу, па се гледаме во блиска иднина на некој собир.

This!

 

[melpomena]

Ја разгледав темата за атеизам,морав да ги издвојам.

’’Повикан или не повикан - Бог е тука’’, како што би рекол големиот Карл Јунг. Меѓутоа тој Бог не е некој антропоморфен ентитет како што го прикажуваат аврамските религии; бог кој наликува на човек и со особини на човек, бог кој 24/7 не набљудува што правиме и при тоа не наградува/казнува со вечен рај/пекол заработени за 60тина годинки на Земјата. Бог постои и тој само Е, и не се меша во животот на луѓето. Сите овие страдања по светот, смрт на невини луѓе...тоа не е затоа што тие невини лица му згрешиле на бог...тие се на некој начин колатерална штета ако може така да се нарече. Луѓето се само дел од божествениот план, запчаник во машината...Зарем не е налудничаво да се верува дека во овој бескраен универзум ние да сме во центарот на вниманието на некој бог, та имало потреба од ритуали, принасање жртви за тој некој бог да се смилувал, подарил здравје бла бла? Бог не може да се види. Секако дека не може доколку го перцепираш како некој старец со брада. Бог е насекаде околу нас и во нас самите. Бог е во секоја тревка, дрво, камен, Бог е јас, јас сум Бог, Бог е целиот Универзум...Не можам да не верувам во Виша Интелигентна Сила која го создала Универзумот и која и самата е Универзумот, било да се нарече Бог, Креатор, Енергија, Големиот Дух итн ... Имаше едно мислам вака одеше: Шансите да сиот живот на Земјата е створен случајно се исти со шансите да кога би удрило торнадо во некој авто отпад од деловите во отпадот се состави автомобил. Но не можам ни да верувам дека редовното одење во црква, целивањето икони, славењето на некој светец кој е мртов веќе 1000 год. ќе ми донесе здравје и бериќет. Ова е мојот став и концепција за ентитетот кој кај нас е познат под називот Бог, при што како што јас не се сложувам со мнозина така и не очекувам секој да се сложи со мене ...

Верата за мене е нешто како љубовта, како надежта и како секое чувство кое не можеме да го видиме но го чувствуваме. Верувам во Господ не затоа што моето семејство години наназад се верници кои далеку од тоа дека се нељубопитни, неслободоуми, слепи следбеници на религија затворени во мозокот (како што би ги нарекле атеистите) . Не можам сега да објаснувам зошто верувам затоа што сум ја водела истава дискусија едно 23463287462874 пати со атеисти или најчесто луѓе кои некое движење на кое се придржуваат ги натерало на еден начин да бидат неверници (Демек не би биле кул) и знам точно каде би завршил разговоров. Ниту јас можам некого да убедам, а сигурно и мене никој не може да ме убеди во спротивното. Не барам доказ да ми каже ете постојам и ајде верувај сега во мене, едноставно многу работи во животов ми го потврдиле мислењето дека некоја сила постои.
Штета голема е што најчесто луѓето треба да го видат ѓаволот и да искусат зло, пред да почнат да веруваат во доброто.
Ако сте добри луѓе, со добри мисли, убави чувства, не правите зло, мислите на убаво утре, и се залагате за убава иднина за луѓето после нас...тогаш не ми е важно искрено дали верувате или не, затоа што има верници кои го користат името ГОСПОД за да направат многу лоши работи, што фајде тогаш од нивнат т.н. ВЕРА.
На крајот од денот најважно е да сме само уште еден Добар Човек, кој и те како прави разлика во светот.

Дали јас себе се сметам за верник? Тоа гледам дека некој ме прашал.
Поттчинет сум на некоја виша сила која ми дава волја за живот, и волја за да се ОБИДУВАМ колку што можам да ги следам основните негови заповеди.
ЧОВЕК сум, грешам, се покајувам, молам за прошка, се молам.
Не велам дека не сум скршнал од „божјиот пат“ не еднаш туку многупати, ама и сум се покајал...

Нема да ја продолжувам расправијава само ќе кажам...
Јас верувам во НЕГО, затоа што МИ ЈА исполнува душата.
ВИЕ имате право да ВЕРУВАТЕ или НЕВЕРУВАТЕ, ако тоа ви ја исполнува душата