Насловот си кажува многу повеќе од било кое солење памет.
Немa зошто да го кривиш него, и не е искористување ако сама си свесна во што си се впуштила. Зошто да му „чукне во лејката“, кога сосема му одговара таа ситуација која и самата си ја прифатила?
Ако од старт си приметила дека ќе сакаш нешто повеќе, си можела и требала да се повлечеш. Дури и сега ако сакаш, зошто да чекаш да му чука во црпката, кога можеш директно и отворено да си кажеш, па да знаеш на што си и каде да тераш? Ако не ти одговара, пријатно, нема голема филозофија, зошто од оваа точка до која си дојдена, може само потешко да ти стане поради невозвратени чувства што не ни требало да бидат развиени на прво место.
Не бе, сами сте си криви. Јес да е нешто што не може да се контролира, ама колку-толку верувам дека сите сме свесни до кај ни се границите на самоконтрола и треба да се придржиме кон истите.
Здравје, направи еден искрен муабет, нема што да изгубиш.
Едит: Што збориш бе? Каков другар на татко?
Едит 2: Добро, не бил стар ко што мислевме.
Сепак девојко, најискрен совет: Никогаш, баш никогаш не споделувај вакви детали во виртуелен свет каде што многумина ти го знаат идентитетот. Најискрено те замолувам, за твое добро.
