Свадбени обичаи
- Автор на темата Mila Kunis
- Време на започнување
Не ја „купуваат“ невестата, туку „ја (над)плаќаат невиноста“, а чуварите ја гарантираат истата.
Свадба може да трае и три дена, заморно - незаморно, старите се плашеле да не ги истераат адетите, и порано имале смисла... денес, немаат смисла, бидејќи секој си додава „вака требало“, и си одзема „ова е премногу“ и од „магијата“ за среќен брак на младенците останува само глупирањето
2 години живеат заедно во стан под ќирија како дечко и девојка (да се види дали можат заедно, да не се испотепаат, па залудно да не биде се ако дојде до брак во иднина... грејс период
), доаѓа моментот за да се прави свадба и младоженецот оди од „дома“ да ја „земе“ невестата...Претходно пак, одат со семејството на идниот маж, дома кај невестата идна - да прашаат „дали ќе ја дадат“
Браво.
Делот пак со „надплаќање невиност“ - да не почнуваме
Кон обичаите треба да се гледа од два аспекти:2 години живеат заедно во стан под ќирија како дечко и девојка (да се види дали можат заедно, да не се испотепаат, па залудно да не биде се ако дојде до брак во иднина... грејс период
Браво.
Делот пак со „надплаќање невиност“ - да не почнуваме
а) обредно - магиски принцип;
б) зачувување на етносот - традицијата која нѝ го создава колективниот идентитет.
Во поглед на првиот дел.... обичаите се, еден вид на „молба“ „жртва“ „наредба“, како сакаш перципирај го, кон оностраното кое мора да го гарантира добробитот на заедницата. А, оностраното гледај го како сакаш: како божество, како демон, како дуалистички Бог....до недоглед ќе се редат принципите на религиско - магиска основа.
Суеверието и вербата дека акција - реакција принципот функционира и во поглед на вакви работи е еден од архетиповите од кои никогаш, никој облик на свест нема да се исчисти. Едноставно, невозможно е.
Надвор од тоа што, многу од обичаите (вклучувајќи ги и свадбените) веќе ја имаат изгубено својата основна природа.... и во голема смисла, порано, имале и тоа како битна улога.
„Невиноста“ е состојба на свест во старата традиција... ако само го ставиме податокот дека невестата во многу примитивни (со нагласок дека под примитивни, не сметам помалку развиени интелектуално, туку потенцирам „технолошки“) општества имала „иницијација“ да се научи на многу занаети кои ќе ѝ помогнат во домаќинството, вклучувајќи го и занаетот на сексот... апсолутно е јасно дека „крвта на првата постела“ е подоцнежен елемент, и не доаѓа од нашите краишта, односно, не доаѓа од нашиот етнос. Исто така. ако на ова го надополниме фактот дека „словенска гостопримливост“ има многу поисконска и посуштинска конотација од обично примање на гостинот и тоа убаво го презентираа Ѓорѓи и Шенка Колозови.... сфаќаме дека „откупувањето“ е симболично, и „надплаќањето“ е со многу поинаква конотација. Апсолутно без навредување кон личноста на индивидуата, напротив, кон нејзино издигнување....
Можам уште долго да го објаснувам овој елемент, но накратко да заклучам: Секој оној којшто поминува некаква иницијација (од било каков тип) - што во било која конотација е симболичност на нешто свето, далечно и недофатливо, а се обидува да ја „деградира“ другата иницијација (и откупувањето на невестата е еден вид иницијација, и бричењето на зетот е еден вид на иницијација, односно дел од самата иницијација, етапи низ кои мора да се мине), за мене е човек без идеја, човек со испран мозок, човек што не ја сфаќа суштината на светот што го живее.
б) Нормално е со еволуцијата на општеството, многу од обичаите да ја изгубат својата иницијална вредност. Да се открие суштината на безвредноста по принципот на „акција - реакција“. Најголемиот атеист.... кога ќе слушне дека со отсекувањето на косата од главата на бебето кога се крштева, му дозволуваш да се „измие“ или „осакати“ од гревот... и да жртвува дел од себе во чест на новиот човек што се раѓа (се раѓа рисјанинот во него), ќе те акне меѓу рогови и ќе ти се изнасмее, бидејќи со неговиот научнички мозок, ниту отсекувањето на коса не е осакатување, ниту пак ќе ти признае дека два пати човек може да се роди: еднаш фактички, и многупати симболично со преобразувањето на улогите.
Така и суштината на овие свадбени обичаи... нормално дека ја изгубиле вредноста, во време кога „стројниците“ не постојат, младоженците се запознаваат многу пред да се случи актот на запросувањето.... НО! Зошто да се заборави фактот дека... прадедо ми верувал дека ако прабаба ми го гледала на денот на венчавката низ венчавниот прстен со левото око...засекогаш ќе го гледала само него.... Зошто да се заборави фактот дека прабаба ми била „малтретирана“ да искачува степеници натоварена со сè што е молено и солено, и да се наведнува за да собира „златници“ од степениците.... затоа што сите верувале дека ако успее во таквата задача, таа ќе биде способна да го собира цело семејство и таа да е столбот на куќата... огништето околу кое сите ќе бараат топлина...
Зошто да ги заборавиме стравовите и стремежите на нашиот народ што се втиснати во едни такви, од денешна перспектива „глупи“ обичаи?
Не би дозволил ниту јас, ниту мои блиски, а бога ми ниту деца мои, ваквите работи да ги заборават, нема да учествувам во таков геноцид.
Во суштина, прифаќам дека, не мора да се прават сите адети... признавам дека можеби е олеснителна околност поголем дел од нив да се скокнат... ама дека најстариот член на семејството, треба да продолжи да ги знае, сите адети што биле практикувани на секој од празниците... и дека треба да ги предава од поколение на поколение... усно, а практично, нека си одлучат самите индивидуи... и тоа како треба....
Останатите што ќе сакаат „да накалемат ново на старото“ и да го „угнетат старото до небиднина“ за мене не се луѓе...
Ќе коментирав надолго за овие „иницијации“ ама ајде, ме освести ова што го означив болдирано. Штом изгубиле вредност... ќе ја зачувуваме македонштината со адети? Не однесоа орлите ако ова не спасува!
Не треба да се заборават адетите...
Не треба повеќе да се практикуваат, немаат смисла - нема потреба. Никој во ништо не се иницира, најмалку жената, која веќе знае исто колку и мажот, па и нешто повеќе!
Може да се раскажуваат овие ствари, да им се калеми смисла, да се објаснуваат, да се третираат како „оружје“ на минатото за да се заштити еден народ кој што не знаел премногу за светот итн итн... ете како ти што раскажуваш... но тоа е доволно.
Инаку - е залудно.
И ова на крајот, кога веќе запна со патриотизмот „длабоко“.. За кои празници зборуваш? На православните христијани? „Нашиот народ“?
Ова ме потсетгува на прастари расправи за поделбата на луѓето.
Значи „мојот народ“ ако не ги празнува „празниците“ (религиозни) на „твојот народ“ - не сме исти народ?
Денес сеуште оди овој муабет за Македонецот и се смета за валиден?
Затоа јас не сакам адети... потсетуваат на една дамнешна изолираност, страв да не се загуби, да не се измешаат - а постојано се мешале и се мешаме.
Тие адети што ги имаме тука, не се измислени туку така, и тие се донесени, модифицирани... како што велиш ти - се накалемуваат ново на старото, на донесеното...
Тие што ги нарекуваш „останати“ - некогаш биле нашите предци кога дошле во допир со туѓи пракси...
Многу нешто наши, останати, „другите“, ние, вие, геноцид ти реков ми рече... чудно.
@Хептаграм XI, во мигот кога спомнав „архетип“ и кога наведов многу облици на религиозна свест излегов од доменот на христијанството. Излегов од доменот на христијанството и во мигот кога спомнав „словенска гостопримливост“. Всушност, не ни влегов во доменот на христијанството, освен во мигот кога спомнав за „сакатењето“ со косата и крштевањето, бидејќи најинтересен ми е тој пример за губење на смислата на обредот(што не е исто со адетот, иако за жал сè повеќе се користат како синоними, а дури можат да се сфатат како антоними, ама за тоа во друг некој пост), а сепак радо сè уште се практикува на просториве и никој не ни помислува да го прескокне, ама затоа, во чест на некои „американски“ филмови, сега имаме свадби од балски карактер...
Потоа, обично внимавам на употребување на зборови, за да не се излезе од контекстот, ама не знам зошто со тебе, секогаш моите зборови водат кон твои погрешни заклучоци... затоа сега ќе бидам со болдирањата подециден.
Иако, цврсто тврдам дека ова е патот (почитувањето на традицијата) кон зачувување на сечија нација, вклучувајќи ја и македонската.... сепак, овој пост се однесуваше на универзален принцип на опстојување на култура... како голем вљубеник во етнологијата, тврдам, гарантирам, дека секој облик на обред што згаснува, поради геноцид, е само губиток на општочовечката цивилизација.
Тука ќе ти набројам неколку примери: секој оџа што умира и не го предава начинот на којшто извршува егзорцизам, секоја баба што заминува пред да каже со кои зборови „баела“ од тртници, секој абориџин што е убиен пред да каже како „ги слушал билките што му зборуваат“, секој еден народ што престанува да ја говори својата реалност и начинот на којшто ја креирал, нас нè води до еден сиромашен свет... колку што е посиромашен во начините на сфаќање на реалноста, толку е посиромашен во начините на коишто успева да се бори со реалноста што ја живее.
И не реков да ги празнува... реков да ги почитува на другиот. Да не ги „обезвреднува“ само затоа што не ги празнува.
Пример, јас не го практикувам ифтар... ама знам што значи таа вечера за мојот сосед муслиман...
И сè така до недоглед.
Само што јас и ти никогаш нема да се сфатиме што сакаме да кажеме....
Јас зборувам за тоа дека еволуција и деструкција не функционираат рака за рака... и не смеат да се создаваат хибриди...
Зборувам за тоа дека... архетипот... ќе остане врежан, само кога ќе престане да има „рационално објаснување“ ќе стане сенка, а потоа енигма... не смееме да дозволиме колективните мемории да станат фантазми... оти тоа е ретроактивно движење на човековата свест... враќање во состојбата на амебата....
Не зборувам за лавовска Македонија, за библиска Македонија, гордоста на Македонштината, зборувам за гордоста на општочовечкиот предок, што не е христијанин... паганин е, што не е „понизен молител“ туку „активен барател“ и сл...
Потоа, обично внимавам на употребување на зборови, за да не се излезе од контекстот, ама не знам зошто со тебе, секогаш моите зборови водат кон твои погрешни заклучоци... затоа сега ќе бидам со болдирањата подециден.
Иако, цврсто тврдам дека ова е патот (почитувањето на традицијата) кон зачувување на сечија нација, вклучувајќи ја и македонската.... сепак, овој пост се однесуваше на универзален принцип на опстојување на култура... како голем вљубеник во етнологијата, тврдам, гарантирам, дека секој облик на обред што згаснува, поради геноцид, е само губиток на општочовечката цивилизација.
Тука ќе ти набројам неколку примери: секој оџа што умира и не го предава начинот на којшто извршува егзорцизам, секоја баба што заминува пред да каже со кои зборови „баела“ од тртници, секој абориџин што е убиен пред да каже како „ги слушал билките што му зборуваат“, секој еден народ што престанува да ја говори својата реалност и начинот на којшто ја креирал, нас нè води до еден сиромашен свет... колку што е посиромашен во начините на сфаќање на реалноста, толку е посиромашен во начините на коишто успева да се бори со реалноста што ја живее.
И не реков да ги празнува... реков да ги почитува на другиот. Да не ги „обезвреднува“ само затоа што не ги празнува.
Пример, јас не го практикувам ифтар... ама знам што значи таа вечера за мојот сосед муслиман...
И сè така до недоглед.
Само што јас и ти никогаш нема да се сфатиме што сакаме да кажеме....
Јас зборувам за тоа дека еволуција и деструкција не функционираат рака за рака... и не смеат да се создаваат хибриди...
Зборувам за тоа дека... архетипот... ќе остане врежан, само кога ќе престане да има „рационално објаснување“ ќе стане сенка, а потоа енигма... не смееме да дозволиме колективните мемории да станат фантазми... оти тоа е ретроактивно движење на човековата свест... враќање во состојбата на амебата....
Не зборувам за лавовска Македонија, за библиска Македонија, гордоста на Македонштината, зборувам за гордоста на општочовечкиот предок, што не е христијанин... паганин е, што не е „понизен молител“ туку „активен барател“ и сл...
Ништо страшно, мене ми се допаѓа кога не се целосно доловуваме со соговорникот, остава простор да се доискажува човек, да се објаснува... а така се учи
Значи пак ќе повторам, адетите од минатото кои немаат повеќе смисла да се изведуваат - бесцелно е да се прават. Токму таквото вештачко одржување на адетите ќе ги дотепа уште толку, ќе ги разводени и ќе им накалеми нови неподобни симболи, наместо да се раскажуваат како било, зошто било итн итн, денес се прави хаос од сето тоа што било „свето“ во минатото.
Затоа свадбените обичаи, врзани со некое дамнешно патријалхално уредување - навистина се непотребни.
