Ќе ја вратиш вербата во љубовта оној ден кога ќе ги разделиш оние личности што те повредиле од нејзиното вистинско значење. Не сите ,,љубови” се вистински љубови. Го олабавувам стисокот на твојата рака што ги спојуваше овие два светови и овојпат сама тргнувам на ново патување. Не, патување не значи бегање од самата себе, туку нов начин на гледање на работите. Нови зенити. Нови хоризонти. Цел нов и неоткриен свет што ме чека таму после оваа планина. Па нели љубовта треба да преставува душевен храм? Во мојот, си ги излепил ѕидовите со смешни тапети па дури тешко ја препознавам разликата помеѓу храмот од оваа световна рушевина. И ги кинам со сопствените раце нека изгорат големиот оган на минатото. Нека се удават во споствените лаги и ветувања. Нека избледат напишани со сопсвтеното старо мастило кое ја губи својата боја, својата златна ера. Зарем треба да ми е грижа? Да , токму со оние раце кои не верував дека се способни на тоа. Го разделувам вредното од шутот и сметот. Вистинското од лажното. Светаквото и лажното од сјајното и чистото. Конечно.
Не, повеќе не ја мразам пролетта дека ме каснала една пчела. Не ја мразам есента бидејќи ме намокрил еден попладневен дожд до гола коска. Впрочем, како ќе ја сфатиме убавината на нештата ако не ја почувствуваме нејзината спротивност на своја кожа?
Главата горе.
И кој знае, можеби еден ден, во блиска иднина, во некој друг живот, на друг начин дури..
Јас ќе ги чувам прстите прекстени зад грб, чисто за среќа.
За секој случај.
