СДТК дека пак ќе бидам сама. Се караме ко куче и маче. НЕ, ние не бевме вакви. Пријатели? Да, може. Тоа е нешто најмалку што можам да ти го дадам. Ме остави без срце, но за возврат го зедов твоето. Чудно. Исто чука. Како моето... Бавен ритам кој се забрзува штом помислам на тебе, штом го слушнам твојот глас, штом те видам... Исто како моето... Толку ли сме слични? Толку ли сме слични, а сепак различни? Чекав, плачев, и уште чекав... Те добив, те изгубив, пак те добив и сега... те нема. Ја зеде топлината од мене и сега сум ладна како камен. Не успеав да се насмеам од се’ срце, ниту пак искрено да се радувам на нешто што не е од тебе... или барем не ме потсеќа на тебе... на нас... на она што бевме...
Доаѓа 14ти... Ги паметиш нашите планови? Епа, пропаднаа во вода...
Сега што да правам со подарокот? Да го фрлам? Да го запалам? Да го исечкам? Што да направам?
Небитно. Виното сама ќе си го испијам, честитката ќе ја изгорам, а слатките ќе ги изедам. Е така.
Само уште да соберам храброст и да ја тргнам нараквицата...
Само уште да изветрее твојот парфем од мојата облека...
Само уште да престанам на тебе да мислам...
Уште тоа остана...