Секоја ноќ ми ги квасиш очите, да можеш да ги избришеш со прстите мудри, да ги бакнеш со усните од ветрот зацрвенети, ќе те запечат и тебе знам, тогаш ќе ја почувствуваш пецкавата болка на зборовите. И тогаш да ми е, да ја положам главава на градите твои, додека младата месечина не гледа и со светлина милостива ми ги затвора очиве.