Ноќва е бедем околу последните атоми на моето постоење, затоа што не погледна ниту еднаш во небото наше украсено со нецелата месечина, наситена со гладот на црното мастило, можеби се лажам себе си дека е есен и се е овенато во златно жолто, одраз на сонцето уморно, во очиве зимзелено, како најава за нешто студено што извира со треперливо цутење на усните ти, со модро бакнување, кое почна и не застана до твојата снага истурена во горчливиот вкус на изворот на недостасувањето, мое и твое, кое заспива некаде измеѓу мене и тебе, одвоено и распнато во коренот на крстот издлабен со непребол, распрскан со дождот натопен врз крилјата детски и сино пенливи, не допирајќи ја земјата, со дланките подадена молејќи за туѓи животи во кои изникнавме со цвеќињата одамна, без да те сети, во сонот да те запроси, со црна срма да лута и проси, за воздишка недопрена, што не те возвиши и не ме воздигна над нас, пред нас, во бескрајот на муграта која гори со искрите на космосот, кој носи ѕвезди долгокоси, гердан од моите солзи, на градите кои тајно во срцето ги носиш.
Последна промена:
